Nora had jaren in het buitenland gewoond en nu ze terug in Nederland was, probeerde ze haar leven weer op te pakken. Het was een uitdaging: opnieuw wennen in haar geboorteland. Vrienden hadden een huisje geregeld voordat ze terug kwam, een plek waar ze thuis kon komen. Vanaf het moment dat ze de sleutel van haar nieuwe plekje in handen had, was ze elke avond druk bezig om behang te trekken, te verven en schoon te maken. Bekenden kwamen helpen en op de dag dat haar spullen uit de opslag gehaald moesten worden, stonden er drie auto’s voor de deur. Met tranen in haar ogen zette Nora thee en koffie voor de mensen die haar hartelijk een knuffel gaven en vroegen waar de weinige spullen die ze nog had naartoe moesten. Waar had ze dit aan verdiend?
Ze ontmoette vrienden en vertelde hen zo goed als dat lukte haar verhalen. Ze luisterden aandachtig en leefden mee. Het deed haar goed, ze had dit nodig. Die helpende hand en dat luisterende oor.
Dagen, weken en maanden gingen voorbij. Nora liep vast, in het leven en in zichzelf. Stil stond ze, geen stap kon ze meer zetten. De wereld om haar heen draaide door. En zomaar, na alle jaren in het buitenland, vol activiteiten en zorgen voor anderen, zomaar ineens werd het stil. Ze kon niet meer uitreiken en had geen energie meer om op weg te blijven met de mensen van wie ze hield. De mensen die haar omarmden, de mensen die voor haar wilden zorgen. Nora wilde, Nora geloofde, maar had voor het eerst in haar leven de kracht niet meer.
Vrienden en familie verdwenen uit het zicht. Wat overbleef was zij en God. Hij troostte haar, verbond haar wonden. Hij sprak waarheid en liet haar de weg van vrijheid zien. Hij was genoeg voor haar en toch werd het Nora duidelijk dat geen mens zonder een ander kan. Als de koelkast leeg was, stond God niet op de stoep met verse groenten en fruit. Als de wasmachine stuk was, belden er geen engelen aan die wat onderdelen kwamen vervangen. Als ze geen geld meer kon pinnen, vond ze geen envelopjes in de brievenbus met ‘afzender: Jezus’. Op momenten dat eenzaamheid haar bekroop vroeg ze zich vaak af wanneer ze de handen en voeten van liefde weer zou ontmoeten. Verlangde ze ernaar om met al haar gebrokenheid omarmd te worden. Een kop thee, een wandeling, hulp bij het in elkaar zetten van de kledingkast of het ordenen van alle post die ongeopend in een grote boodschappentas verstopt lag. Ze verlangde naar gewoon een middagje tijd met iemand doorbrengen, op een doodgewone dag. Maar ze had de moed niet om te vragen. De moed niet om een ander te vertellen, hoe hard ze hulp en een beetje gezelschap nodig had.
Ondanks haar vaste vertrouwen in Hem die haar liefhad, had Nora ook anderen nodig om op te kunnen staan in het dal waar ze zich begaf. Uiteindelijk was het één iemand die haar leven veranderde. Eén iemand die wat te eten kwam brengen, haar post uitzocht of de ramen zeemde. Het was die ene persoon door wie Nora kracht kreeg om haar hoofd weer op te heffen en langzaamaan het leven weer tegemoet te gaan.
Op 21 december heb je de mogelijkheid om een Nora te ontmoeten, om zomaar iemands leven kleur te geven. Op deze dag kun jij een ander Liefde doen ontmoeten en veerkracht om op te staan.
Ben jij een van de 25.000 leven van Funky Fish die zich aanmeldt voor Serve the City?
Ze ontmoette vrienden en vertelde hen zo goed als dat lukte haar verhalen. Ze luisterden aandachtig en leefden mee. Het deed haar goed, ze had dit nodig. Die helpende hand en dat luisterende oor.
Dagen, weken en maanden gingen voorbij. Nora liep vast, in het leven en in zichzelf. Stil stond ze, geen stap kon ze meer zetten. De wereld om haar heen draaide door. En zomaar, na alle jaren in het buitenland, vol activiteiten en zorgen voor anderen, zomaar ineens werd het stil. Ze kon niet meer uitreiken en had geen energie meer om op weg te blijven met de mensen van wie ze hield. De mensen die haar omarmden, de mensen die voor haar wilden zorgen. Nora wilde, Nora geloofde, maar had voor het eerst in haar leven de kracht niet meer.
Vrienden en familie verdwenen uit het zicht. Wat overbleef was zij en God. Hij troostte haar, verbond haar wonden. Hij sprak waarheid en liet haar de weg van vrijheid zien. Hij was genoeg voor haar en toch werd het Nora duidelijk dat geen mens zonder een ander kan. Als de koelkast leeg was, stond God niet op de stoep met verse groenten en fruit. Als de wasmachine stuk was, belden er geen engelen aan die wat onderdelen kwamen vervangen. Als ze geen geld meer kon pinnen, vond ze geen envelopjes in de brievenbus met ‘afzender: Jezus’. Op momenten dat eenzaamheid haar bekroop vroeg ze zich vaak af wanneer ze de handen en voeten van liefde weer zou ontmoeten. Verlangde ze ernaar om met al haar gebrokenheid omarmd te worden. Een kop thee, een wandeling, hulp bij het in elkaar zetten van de kledingkast of het ordenen van alle post die ongeopend in een grote boodschappentas verstopt lag. Ze verlangde naar gewoon een middagje tijd met iemand doorbrengen, op een doodgewone dag. Maar ze had de moed niet om te vragen. De moed niet om een ander te vertellen, hoe hard ze hulp en een beetje gezelschap nodig had.
Ondanks haar vaste vertrouwen in Hem die haar liefhad, had Nora ook anderen nodig om op te kunnen staan in het dal waar ze zich begaf. Uiteindelijk was het één iemand die haar leven veranderde. Eén iemand die wat te eten kwam brengen, haar post uitzocht of de ramen zeemde. Het was die ene persoon door wie Nora kracht kreeg om haar hoofd weer op te heffen en langzaamaan het leven weer tegemoet te gaan.
Op 21 december heb je de mogelijkheid om een Nora te ontmoeten, om zomaar iemands leven kleur te geven. Op deze dag kun jij een ander Liefde doen ontmoeten en veerkracht om op te staan.
Ben jij een van de 25.000 leven van Funky Fish die zich aanmeldt voor Serve the City?
Log in om te reageren.
