In de spiegel ziet hij er vermoeid uit. Uitgeput hangt hij in zijn enige stoel. Hij zucht. De kraan in zijn keuken druppelt onophoudelijk. Huilen heeft hij in het verleden veel gedaan, maar ze zijn op, de tranen. Janken kan hij niet meer. Soms slaat hij met zijn vuist hard op zijn houten tafel om nog wat te voelen. Te voelen dat hij leeft.
Werd hij vroeger nog wel eens bezocht door een vage eenzame kennis waar hij dan thee voor zette, tegenwoordig laat zelfs de glazenwasser het afweten. Hij heeft nu al maanden niemand meer gesproken. Ja, zichzelf, naakt voor de spiegel. Niks doet het meer. “Impotente lul”, sist hij richting zijn spiegelbeeld.
De fiets uit de schuur is dan ook zo gepakt. Enigszins verward trapt hij zijn wielen rond. Hij denkt aan zijwieltjes en vaderhanden die hem vroeger recht op de stoep hielden. Dezelfde vaderhanden die hem later keer op keer verrot sloegen in een gesloten badkamer. Vuile handen die ongevraagd bij zijn zusje binnendrongen en zijn moeder nog veel later het ziekenhuis in zouden slaan.
Hij klettert zijn fiets tegen het derde portiek aan. Hij heeft zijn flat zorgvuldig uitgekozen. Vaak bekeek hij de flat met een matte glimlach, denkend aan hoe het zou zijn. Even zweven en dan niks meer voelen. Hij rent als een klein kind door het trappenhuis richting de noodtrap. Trekt het luik open en staat op het dak dat bedekt is met grind. Het lijkt windstil te zijn. Het valt hem op hoe zelfverzekerd hij richting de rand loopt. Wie zou hij pijn doen als hij nu zou springen? Zou hij gemist worden? Als je niemand met je zelfverkozen dood pijn doet, waarvoor zou je dan nog doodgaan? Dit besef doet hem terugdeinzen. Eigenlijk is hij al dood. Misschien ben je de dood zelfs al voorbij, als niemand op de wereld je mist. Je niet kent.
Het zuchten vult steeds meer zijn huiskamer. De reclamefolders vallen door de brievenbus en de druppels uit de lekkende kraan lijken elkaar in steeds sneller tempo op te volgen. Dan loopt hij richting de keuken en doet een stop in de wasbak. Als hij dan moet verdwijnen, dan moet het langzaam en in stijl. Echte zelfmoord is tergend langzaam en gaat gepaard met schade. Misschien is dat de ultieme dood. Waterschade, verdwijnen en een artikel in de krant.
Werd hij vroeger nog wel eens bezocht door een vage eenzame kennis waar hij dan thee voor zette, tegenwoordig laat zelfs de glazenwasser het afweten. Hij heeft nu al maanden niemand meer gesproken. Ja, zichzelf, naakt voor de spiegel. Niks doet het meer. “Impotente lul”, sist hij richting zijn spiegelbeeld.
De fiets uit de schuur is dan ook zo gepakt. Enigszins verward trapt hij zijn wielen rond. Hij denkt aan zijwieltjes en vaderhanden die hem vroeger recht op de stoep hielden. Dezelfde vaderhanden die hem later keer op keer verrot sloegen in een gesloten badkamer. Vuile handen die ongevraagd bij zijn zusje binnendrongen en zijn moeder nog veel later het ziekenhuis in zouden slaan.
Hij klettert zijn fiets tegen het derde portiek aan. Hij heeft zijn flat zorgvuldig uitgekozen. Vaak bekeek hij de flat met een matte glimlach, denkend aan hoe het zou zijn. Even zweven en dan niks meer voelen. Hij rent als een klein kind door het trappenhuis richting de noodtrap. Trekt het luik open en staat op het dak dat bedekt is met grind. Het lijkt windstil te zijn. Het valt hem op hoe zelfverzekerd hij richting de rand loopt. Wie zou hij pijn doen als hij nu zou springen? Zou hij gemist worden? Als je niemand met je zelfverkozen dood pijn doet, waarvoor zou je dan nog doodgaan? Dit besef doet hem terugdeinzen. Eigenlijk is hij al dood. Misschien ben je de dood zelfs al voorbij, als niemand op de wereld je mist. Je niet kent.
Het zuchten vult steeds meer zijn huiskamer. De reclamefolders vallen door de brievenbus en de druppels uit de lekkende kraan lijken elkaar in steeds sneller tempo op te volgen. Dan loopt hij richting de keuken en doet een stop in de wasbak. Als hij dan moet verdwijnen, dan moet het langzaam en in stijl. Echte zelfmoord is tergend langzaam en gaat gepaard met schade. Misschien is dat de ultieme dood. Waterschade, verdwijnen en een artikel in de krant.
Log in om te reageren.
