BAH, BAH, BAH! Waarom zit die broek te strak? Gefrustreerd kijk ik in de spiegel. Hoe kan dat nou? Twee weken geleden zat ie nog perfect! Boehoe en bahbah...Ik ben aangekomen... Baal, baal, baal. Ik baal meer dan als een stekker. Ik baal als een superbalende driedubbele stekker.
Want hoe kan dat nou toch? Ik bedoel maar: ik neem NOOIT de auto. Ik fiets altijd. (Komt ook omdat ik rijangst heb, maar da’s beside the point) En daarnaast...ik loop uren door de stad. Van het station naar de universiteitsbieb. Van de bieb naar mijn universiteitsgebouw bij Artis. Ondertussen ken ik het centrum van Amsterdam beter dan de binnenkant van m’n schooltas. (Ik kan namelijk nooit iets in m’n tas vinden, maar wel in het centrum) En ik eet supergezond. Ik hou van fruit. Kom maar op met die appels, peren, ananassen! Hoe meer fruit, hoe meer vreugd! En dan ben ik ook nog eens vegetariër. Vet varkensvlees krijg ik dus niet binnen, geen flintertje vlees. Maar waarom zit die broek dan TOCH te strak?
Maar dan schiet me iets te binnen: alles wat ik gedachteloos eet. Ja duh! Geen wonder dat dat zo moeilijk te herinneren is. Je denkt er niet bij na. Een te hete, te zoete beker chocolademelk uit de koffieautomaat, twee milliseconden voor de les. In één slok naar binnen geslikt. Een grote hand van die eng fluorescerende jelly beans die rondzworven in de kamer van mijn zusje. Gedachteloos opgepeuzeld tijdens een film. Een dubbele Mars bij de AH To Go toen de trein weer eens drie uur vertraagd was. En ik houd niet eens van Marsen! Eindeloze toastjes, iedere keer als ik voorbij de kast liep waarin die irritante “LU Minicrackers Olijf en Oregano” droog en saai en smakeloos liggen te wezen. Ja, die toastjes gaan dan aan je kont zitten.
Tja. Misschien moet ik aandachtiger eten. Volle aandacht geven aan wat ik eet. Langzaam eten, alles proeven...bewust zijn van de smaak, voor 300%! Want dan heb ik geen zin meer in snaaien. En dan past die broek na een tijdje weer. Ik wil het liefst vol aandacht leven...en echt genieten!
Want hoe kan dat nou toch? Ik bedoel maar: ik neem NOOIT de auto. Ik fiets altijd. (Komt ook omdat ik rijangst heb, maar da’s beside the point) En daarnaast...ik loop uren door de stad. Van het station naar de universiteitsbieb. Van de bieb naar mijn universiteitsgebouw bij Artis. Ondertussen ken ik het centrum van Amsterdam beter dan de binnenkant van m’n schooltas. (Ik kan namelijk nooit iets in m’n tas vinden, maar wel in het centrum) En ik eet supergezond. Ik hou van fruit. Kom maar op met die appels, peren, ananassen! Hoe meer fruit, hoe meer vreugd! En dan ben ik ook nog eens vegetariër. Vet varkensvlees krijg ik dus niet binnen, geen flintertje vlees. Maar waarom zit die broek dan TOCH te strak?
Maar dan schiet me iets te binnen: alles wat ik gedachteloos eet. Ja duh! Geen wonder dat dat zo moeilijk te herinneren is. Je denkt er niet bij na. Een te hete, te zoete beker chocolademelk uit de koffieautomaat, twee milliseconden voor de les. In één slok naar binnen geslikt. Een grote hand van die eng fluorescerende jelly beans die rondzworven in de kamer van mijn zusje. Gedachteloos opgepeuzeld tijdens een film. Een dubbele Mars bij de AH To Go toen de trein weer eens drie uur vertraagd was. En ik houd niet eens van Marsen! Eindeloze toastjes, iedere keer als ik voorbij de kast liep waarin die irritante “LU Minicrackers Olijf en Oregano” droog en saai en smakeloos liggen te wezen. Ja, die toastjes gaan dan aan je kont zitten.
Tja. Misschien moet ik aandachtiger eten. Volle aandacht geven aan wat ik eet. Langzaam eten, alles proeven...bewust zijn van de smaak, voor 300%! Want dan heb ik geen zin meer in snaaien. En dan past die broek na een tijdje weer. Ik wil het liefst vol aandacht leven...en echt genieten!
Log in om te reageren.
