Drukdrukdruk’, is een veelgehoorde kreet als je iemand vraagt hoe het gaat. Ik hoor het mezelf vaak zeggen. Steeds meer besef ik hoe weinig ik zeg als ik dit uit. Het betekent zoiets als dat ik me niet verveel, constant bezig ben met allemaal ‘belangrijke’ dingen, veel mensen ontmoet etc.
Interessanter is het waarom ik altijd zo druk ben. Als daarnaar wordt gevraagd zeg ik meestal dat ik ‘breed geïnteresseerd ‘ ben. Nog zo’n wazig antwoord. Alsof een brede interesse er automatisch voor zorgt dat ik ook meer moet doen?!
Een paar avonden terug, viel ik zomaar weer eens op de bank neer. Geen film, geen boek, niets. Een mok hete thee in m’n handen. De warme mok deed me realiseren dat m’n handen koud waren. Ik voelde m’n nek en m’n schouders. Moe, belast, een beetje verkrampt.
Daarna kwamen de gedachten, de gevoelens er vlak achteraan. ‘Wat loop ik eigenlijk te rennen? Waarvoor? Waar komt dat lege gevoel vandaan? Bespeur ik iets van eenzaamheid..? Hier word ik ook niet vrolijk van. Laat ik maar weer wat gaan doen..’
In de stilte openbaart zich wat schuilt in het duister. M’n lijf laat horen waar het overbelast is en het kraakt. M’n ziel schreeuwt om aandacht vanwege haar overschreden grenzen. Donkere gedachten dringen zich aan me op. Bij vlagen maken ze me bang. ‘Wat doet dit in mijn hoofd, in mijn hart?’
Het stormt in de stilte. Het is onaangenaam, maar ik blijf waar ik ben. Geen vlucht naar een TV-serie, een chat of een fijn glas wijn. Geen afleiding, maar confrontatie. Met de naakte waarheid.
Te vaak zijn we op de vlucht voor wat in ons leeft. Draven we door om niet te voelen. Proberen we vooral vooruit te kijken om maar niet te zien wat er nu is. Bang voor opdoemende schaduwen. Geen zin om de rush van ‘belangrijk zijn’ -of beter, belangrijk doen- te doorbreken.
De storm grijpt me en zet me neer waar ik eigenlijk ben. Hier in de eenzaamheid, de gebroken takken van zelfredzaamheid en hoogmoed om me heen. Flarden van gevoelens waar ik me teveel door liet leiden, gedachten die ik te groot heb gemaakt. Plannen die de Zijne niet waren.
Als de storm afneemt, dringt een ander geluid langzaam tot me door. Stromend water. Een uitnodiging om daar te zijn van waaruit alles wordt gevoed. Als ik me niet laten voeden door de Bron die Leven geeft, word ik de holle frase waar deze column mee begon. Ik moet gevuld worden, m’n zelluf doen loslaten en volgen. Ook op die momenten dat ik wel eens druk ben.
Wanneer heb jij je voor’t laatst door laten waaien?
©
Interessanter is het waarom ik altijd zo druk ben. Als daarnaar wordt gevraagd zeg ik meestal dat ik ‘breed geïnteresseerd ‘ ben. Nog zo’n wazig antwoord. Alsof een brede interesse er automatisch voor zorgt dat ik ook meer moet doen?!
Een paar avonden terug, viel ik zomaar weer eens op de bank neer. Geen film, geen boek, niets. Een mok hete thee in m’n handen. De warme mok deed me realiseren dat m’n handen koud waren. Ik voelde m’n nek en m’n schouders. Moe, belast, een beetje verkrampt.
Daarna kwamen de gedachten, de gevoelens er vlak achteraan. ‘Wat loop ik eigenlijk te rennen? Waarvoor? Waar komt dat lege gevoel vandaan? Bespeur ik iets van eenzaamheid..? Hier word ik ook niet vrolijk van. Laat ik maar weer wat gaan doen..’
In de stilte openbaart zich wat schuilt in het duister. M’n lijf laat horen waar het overbelast is en het kraakt. M’n ziel schreeuwt om aandacht vanwege haar overschreden grenzen. Donkere gedachten dringen zich aan me op. Bij vlagen maken ze me bang. ‘Wat doet dit in mijn hoofd, in mijn hart?’
Het stormt in de stilte. Het is onaangenaam, maar ik blijf waar ik ben. Geen vlucht naar een TV-serie, een chat of een fijn glas wijn. Geen afleiding, maar confrontatie. Met de naakte waarheid.
Te vaak zijn we op de vlucht voor wat in ons leeft. Draven we door om niet te voelen. Proberen we vooral vooruit te kijken om maar niet te zien wat er nu is. Bang voor opdoemende schaduwen. Geen zin om de rush van ‘belangrijk zijn’ -of beter, belangrijk doen- te doorbreken.
De storm grijpt me en zet me neer waar ik eigenlijk ben. Hier in de eenzaamheid, de gebroken takken van zelfredzaamheid en hoogmoed om me heen. Flarden van gevoelens waar ik me teveel door liet leiden, gedachten die ik te groot heb gemaakt. Plannen die de Zijne niet waren.
Als de storm afneemt, dringt een ander geluid langzaam tot me door. Stromend water. Een uitnodiging om daar te zijn van waaruit alles wordt gevoed. Als ik me niet laten voeden door de Bron die Leven geeft, word ik de holle frase waar deze column mee begon. Ik moet gevuld worden, m’n zelluf doen loslaten en volgen. Ook op die momenten dat ik wel eens druk ben.
Wanneer heb jij je voor’t laatst door laten waaien?
©
Log in om te reageren.
