‘So wake me up when it’s all over. When I’m wiser and I’m older. All this time I was finding myself, and I didn’t know I was lost.’ Soms weet je dat een nummer voor altijd gekoppeld zal zijn aan een bepaalde situatie. Dat je bij het horen ervan altijd terug zult denken aan dat ene moment. Dat je weer hetzelfde gevoel zult krijgen als dat je toen had. Ik weet dat dat bij dit nummer zo is.
Ik sta op de dansvloer. Om me heen vloeit de alcohol rijkelijk en dansen mensen op tafels. Het gaat grotendeels langs me heen. Ik zit in mijn eigen wereld. Het enige dat er toe doet is de jongen die bij me is. De jongen die tot voor een paar uur geleden nog een onbekende voor me was, maar met wie ik me op dit moment, meer dan met wie dan ook, verbonden voel.
Bij binnenkomst had hij meteen mijn aandacht getrokken. Op de volle dansvloer sprong hij er meteen uit voor mij. Van een afstandje keek ik naar hem. Met een bewonderende blik. Lange tijd om na te denken over wel of geen oogcontact maken had ik niet. Hij kwam naar me toe en begon met me te dansen. Ik was verrast. Even was ik bang dat ik met mijn niet uitmuntende danskwaliteiten, een slechte indruk zou maken. Maar mijn zorgen waren voor niks.
We dansen inmiddels al de hele avond samen en ik heb nog geen stap verkeerd gezet. Nog nooit is het dansen met iemand zo vanzelf gegaan. Ik laat me leiden en geen moment vraag ik me af welke kant we op gaan of welke beweging ik moet maken. We hebben nog weinig woorden uitgewisseld, maar laten ons gevoel spreken. De momenten dat we elkaar in de ogen kijken, zeggen genoeg.
Met het verstrijken van de tijd wordt de afstand tussen ons steeds kleiner. Alles klopt. Dan gebeurt het onvermijdelijke. Hij neemt het initiatief. Ik beantwoord het. Ik volg mijn gevoel. Het voelt niet goedkoop. Alleen heel intens. ‘Life’s a game made for everyone, and love is the prize.’ , vervolgt het nummer zich. Ik registreer de woorden. Ze zullen voor altijd een mooie herinnering met zich meedragen.
Ik sta op de dansvloer. Om me heen vloeit de alcohol rijkelijk en dansen mensen op tafels. Het gaat grotendeels langs me heen. Ik zit in mijn eigen wereld. Het enige dat er toe doet is de jongen die bij me is. De jongen die tot voor een paar uur geleden nog een onbekende voor me was, maar met wie ik me op dit moment, meer dan met wie dan ook, verbonden voel.
Bij binnenkomst had hij meteen mijn aandacht getrokken. Op de volle dansvloer sprong hij er meteen uit voor mij. Van een afstandje keek ik naar hem. Met een bewonderende blik. Lange tijd om na te denken over wel of geen oogcontact maken had ik niet. Hij kwam naar me toe en begon met me te dansen. Ik was verrast. Even was ik bang dat ik met mijn niet uitmuntende danskwaliteiten, een slechte indruk zou maken. Maar mijn zorgen waren voor niks.
We dansen inmiddels al de hele avond samen en ik heb nog geen stap verkeerd gezet. Nog nooit is het dansen met iemand zo vanzelf gegaan. Ik laat me leiden en geen moment vraag ik me af welke kant we op gaan of welke beweging ik moet maken. We hebben nog weinig woorden uitgewisseld, maar laten ons gevoel spreken. De momenten dat we elkaar in de ogen kijken, zeggen genoeg.
Met het verstrijken van de tijd wordt de afstand tussen ons steeds kleiner. Alles klopt. Dan gebeurt het onvermijdelijke. Hij neemt het initiatief. Ik beantwoord het. Ik volg mijn gevoel. Het voelt niet goedkoop. Alleen heel intens. ‘Life’s a game made for everyone, and love is the prize.’ , vervolgt het nummer zich. Ik registreer de woorden. Ze zullen voor altijd een mooie herinnering met zich meedragen.
Log in om te reageren.
