Nog voordat de R in de maand zit liggen ze al in de winkel: kruidnoten en andere Sinterklaassnoepgoeden. Eerst nog schoorvoetend, alsof de supermarkteigenaar gechanteerd werd om er een zakje kruidnoten te leggen, in een vergeten hoekje tussen de rabarber en de passata, met een miniem prijskaartje (een kleine prijs dus). Geen enkele eigenaar wil namelijk De Eerste Kruidnotenverkoper zijn die verguisd wordt in alle social media en nu.nl. Maar na één, twee weken, komt hij uit de kruidnotenkast: "Ja, [zucht] ik verkoop kruidnoten. En ze zijn nu ook eens in de aanbieding!"
Ik val altijd als een blok voor deze dingen. Kleine ronde krokante kamikazekrakers, met een fonkeling in hun ogen, die me stuk voor stuk uitnodigen om ze op te eten, ze volledig te verorberen, en waarin we elkaar trouw beloven, in voor- en tegenspoed, tot de bodem van de zak ons scheidt. En er is altijd een volgende zak. Met deze sirenenzang is het nog niet voorbij, nee, er zijn ook nog een heleboel soorten - gotta try 'em all! Kruidnoten met chocola, caramel (of karamel), kandij, truffel, of Friese kruidnoten, het kan niet op! (figuurlijk dan, letterlijk zal ik mijn best doen)
Na een paar zakjes krijg ik echter een knagend gevoel van binnen. Nee, het is niet dat kruidnoten eigenlijk aliens zijn die mij van binnenuit opeten (even afkloppen). Het is ook niet dat mijn collega's mij aanmoedigen om de marathon van New York te gaan lopen om de calorieën er nog enigszins af te krijgen (rennen in een hamsterbal is effectiever). Het is de vraag van Doe Maar: Is dit Alles? Vind ik echt Het Geluk™ in een kruidnoot? Ben ik Hiertoe Op Aarde? Zijn kruidnoten mijn maags hoeder? Terwijl ik deze vragen overdenk smaken de kruidnoten die ik uit gewoonte opeet steeds minder en minder, tot ik ze gedecimeerd heb tot enkele molair moleculen op een hoopje.
Het ergste van deze vragen is ook: ik beleef nu geen plezier meer in kruidnoten, maar het seizoen is nog niet eens op zijn hoogtepunt: over een paar weken is het pakjesavond en dan worden we pas echt doodgegooid (culinair gesproken) met kruidnoten. Zal ik de kruidnoten dan weer wel lekker vinden? En dan, dit overdenkend boven een vanilla cappucino, begint het antwoord mij te dagen: kerstkransjes zijn de oplossing voor alles. Ik wou dat ze er al waren.
Ik val altijd als een blok voor deze dingen. Kleine ronde krokante kamikazekrakers, met een fonkeling in hun ogen, die me stuk voor stuk uitnodigen om ze op te eten, ze volledig te verorberen, en waarin we elkaar trouw beloven, in voor- en tegenspoed, tot de bodem van de zak ons scheidt. En er is altijd een volgende zak. Met deze sirenenzang is het nog niet voorbij, nee, er zijn ook nog een heleboel soorten - gotta try 'em all! Kruidnoten met chocola, caramel (of karamel), kandij, truffel, of Friese kruidnoten, het kan niet op! (figuurlijk dan, letterlijk zal ik mijn best doen)
Na een paar zakjes krijg ik echter een knagend gevoel van binnen. Nee, het is niet dat kruidnoten eigenlijk aliens zijn die mij van binnenuit opeten (even afkloppen). Het is ook niet dat mijn collega's mij aanmoedigen om de marathon van New York te gaan lopen om de calorieën er nog enigszins af te krijgen (rennen in een hamsterbal is effectiever). Het is de vraag van Doe Maar: Is dit Alles? Vind ik echt Het Geluk™ in een kruidnoot? Ben ik Hiertoe Op Aarde? Zijn kruidnoten mijn maags hoeder? Terwijl ik deze vragen overdenk smaken de kruidnoten die ik uit gewoonte opeet steeds minder en minder, tot ik ze gedecimeerd heb tot enkele molair moleculen op een hoopje.
Het ergste van deze vragen is ook: ik beleef nu geen plezier meer in kruidnoten, maar het seizoen is nog niet eens op zijn hoogtepunt: over een paar weken is het pakjesavond en dan worden we pas echt doodgegooid (culinair gesproken) met kruidnoten. Zal ik de kruidnoten dan weer wel lekker vinden? En dan, dit overdenkend boven een vanilla cappucino, begint het antwoord mij te dagen: kerstkransjes zijn de oplossing voor alles. Ik wou dat ze er al waren.
Log in om te reageren.
