Haaaaaai lieve mensen, ik ben het To-Do-Lijstje van Solveig. ‘k Sta op de achterkant van een envelop van de Belastingdienst. (O ja, dat belasting-ding opsturen, dat moet ook nog). ‘k Herinner Solveig aan alles wat nog moet gebeuren, van boek voor werk uitlezen tot havermoutkoekjesbakken voor kring. Dus ik ben best hard nodig. Maar volgens mij vindt Solveig me helemaal niet zo aardig...
Waarom ik dat denk? Nou, ten eerste vermijd ze me. “Aaargh, nog veel te veel te doen,” roept ze, iedere keer dat ze mij op een afstandje ziet. Als ik veel geluk heb streept ze misschien het allerleukste ding op me door (“Versier kantoordeur met blije jaren ’60-stijl posters”). En kijkt daarna niet meer naar me om. Of ze doet een stuk van alles: leest hoofdstuk in boek, krabbelt wat in de marge van dat artikel van die collega, stofzuigt hoekje van keuken. Maar daarmee komen de dingen die op mij staan niet af. Ik voel me dan altijd zo genegeerd.
Wat nog erger is? Ik word niet alleen elke dag langer en langer (ben ondertussen een volgekladde envelop en drie knalroze hartvormige post-its), ik word ook een vraatzuchtig monster. Want juist omdat er zoveel gedaan moet worden, komt er heel weinig af: dus komen er telkens nieuwe dingen bij. Wanneer er veel gedaan moet worden, vergeet Solveig dingen, dus schrijft ze nog veel meer op mij. Daardoor worden al die dingen, ook de leuke gezellige dingen, zoals “Koffiedrinken met Canadese uitwisselingsstudent” en “beantwoord lieve mailtje van beste vriendin”, een “AAARGH, ook dat nog” plicht.
En ondertussen wordt het veel te vroeg donker hier in Scandinavië. Zelfs ik als to-do-lijstje heb heel veel koffie nodig om maar ietsjepietsje energie te hebben.
Weet je wat me een veel blijer lijstje zou maken? Als Solveig telkens wanneer ze de “things-to-do” ziet, ook de goede dingen erachter zou zien.
Bijvoorbeeld bij “Maak huis schoon”, ’t goede daarachter is dat ze in een leuk studentenhuis woont en dat volgende week haar kring daar langs komt. “Lees boek voor werk uit”: het leukste werk op aarde, waar ze de hele dag interessante boeken mag lezen. Ik wil meer een “Wauw, dankUwel God”-lijstje zijn. Zodat elke dag een energie-gevend Dankdag-momentje heeft. Maar daar ga ik haar niet aan herinneren. Dat mag ze zelf onthouden
Waarom ik dat denk? Nou, ten eerste vermijd ze me. “Aaargh, nog veel te veel te doen,” roept ze, iedere keer dat ze mij op een afstandje ziet. Als ik veel geluk heb streept ze misschien het allerleukste ding op me door (“Versier kantoordeur met blije jaren ’60-stijl posters”). En kijkt daarna niet meer naar me om. Of ze doet een stuk van alles: leest hoofdstuk in boek, krabbelt wat in de marge van dat artikel van die collega, stofzuigt hoekje van keuken. Maar daarmee komen de dingen die op mij staan niet af. Ik voel me dan altijd zo genegeerd.
Wat nog erger is? Ik word niet alleen elke dag langer en langer (ben ondertussen een volgekladde envelop en drie knalroze hartvormige post-its), ik word ook een vraatzuchtig monster. Want juist omdat er zoveel gedaan moet worden, komt er heel weinig af: dus komen er telkens nieuwe dingen bij. Wanneer er veel gedaan moet worden, vergeet Solveig dingen, dus schrijft ze nog veel meer op mij. Daardoor worden al die dingen, ook de leuke gezellige dingen, zoals “Koffiedrinken met Canadese uitwisselingsstudent” en “beantwoord lieve mailtje van beste vriendin”, een “AAARGH, ook dat nog” plicht.
En ondertussen wordt het veel te vroeg donker hier in Scandinavië. Zelfs ik als to-do-lijstje heb heel veel koffie nodig om maar ietsjepietsje energie te hebben.
Weet je wat me een veel blijer lijstje zou maken? Als Solveig telkens wanneer ze de “things-to-do” ziet, ook de goede dingen erachter zou zien.
Bijvoorbeeld bij “Maak huis schoon”, ’t goede daarachter is dat ze in een leuk studentenhuis woont en dat volgende week haar kring daar langs komt. “Lees boek voor werk uit”: het leukste werk op aarde, waar ze de hele dag interessante boeken mag lezen. Ik wil meer een “Wauw, dankUwel God”-lijstje zijn. Zodat elke dag een energie-gevend Dankdag-momentje heeft. Maar daar ga ik haar niet aan herinneren. Dat mag ze zelf onthouden
Log in om te reageren.
