Weemoedig verlangt Urugo terug naar vroegere tijden. Gehuld in berenvacht sleept hij zich over de onmetelijke vlakten, de knuppel over een kloeke schouder geslagen. Onrustig op zoek naar hertenjong en mammoetkleuter. Fijn, eindelijk weer eens een dagje jagen met de mannen van Grot drie.
Goed om even weg te zijn van moeder de Oervrouw. Die had de laatste tijd namelijk opeens van die rare grillen. Plotseling moest de berenvacht om de Maan gewisseld worden, hij mocht geen rauw vlees meer en ook de onvrijwillige tocht naar de waterval voor een stortregen moest en zou vaker plaatsvinden. En dat allemaal vanwege haar. Eén fronsende blik van haar ietwat loensende, diepliggende ogen was voldoende. Weer een nacht in de buitenlucht voor hem, en weer geen mogelijkheid om een nieuwe mini Urugo aan de verzameling toe te voegen. Hoe moest dat nou verder gaan? Maar één ding was zeker, zijn baard zou hij houden.
Sindsdien is er niet veel veranderd. Het vrouwelijke wezen rukt steeds verder op in de rangorde. De kroon op de schepping heeft de touwtjes stevig in haar door dagcrème gevoede handjes. XY is duidelijk niet meer aan zet. Hij is een verlengstuk geworden van de vrouwenmaatschappij. Elke vorm van boosheid, drukdoenerij en geldingsdrang wordt tot ongewenst gedrag gebombardeerd en is niet lief. Uiterlijke kenmerken van mannelijke trots worden in de kiem gesmoord. Waar is de onbestemde geur van oud zweet en andere klierextracten die rondom de man hoort te hangen, als feromoon van macht en aanzien? Weggesopt door dagelijkse douche- en badbeurten die onder strikte tucht ‘genoten’ worden. Geur- en smakeloos staat de getemde bosbewoner daar. Zijn onvermogen snel gecamoufleerd met een Geurtje van David Beckham, want dat is pas een echte man.
Maar één maand per jaar, dan wordt de man losgelaten. Dan moet hij opeens zijn snor laten staan, want dan is het voor het goede doel. Als een statussymbool wordt hij opeens geprezen om zijn pure, echte mannelijkheid. Vol gene staat hij naast zijn duurbetaalde Rib uit zijn Lijf en staart wat droevig voor zich uit.
Waren de mammoeten er nog maar.
Goed om even weg te zijn van moeder de Oervrouw. Die had de laatste tijd namelijk opeens van die rare grillen. Plotseling moest de berenvacht om de Maan gewisseld worden, hij mocht geen rauw vlees meer en ook de onvrijwillige tocht naar de waterval voor een stortregen moest en zou vaker plaatsvinden. En dat allemaal vanwege haar. Eén fronsende blik van haar ietwat loensende, diepliggende ogen was voldoende. Weer een nacht in de buitenlucht voor hem, en weer geen mogelijkheid om een nieuwe mini Urugo aan de verzameling toe te voegen. Hoe moest dat nou verder gaan? Maar één ding was zeker, zijn baard zou hij houden.
Sindsdien is er niet veel veranderd. Het vrouwelijke wezen rukt steeds verder op in de rangorde. De kroon op de schepping heeft de touwtjes stevig in haar door dagcrème gevoede handjes. XY is duidelijk niet meer aan zet. Hij is een verlengstuk geworden van de vrouwenmaatschappij. Elke vorm van boosheid, drukdoenerij en geldingsdrang wordt tot ongewenst gedrag gebombardeerd en is niet lief. Uiterlijke kenmerken van mannelijke trots worden in de kiem gesmoord. Waar is de onbestemde geur van oud zweet en andere klierextracten die rondom de man hoort te hangen, als feromoon van macht en aanzien? Weggesopt door dagelijkse douche- en badbeurten die onder strikte tucht ‘genoten’ worden. Geur- en smakeloos staat de getemde bosbewoner daar. Zijn onvermogen snel gecamoufleerd met een Geurtje van David Beckham, want dat is pas een echte man.
Maar één maand per jaar, dan wordt de man losgelaten. Dan moet hij opeens zijn snor laten staan, want dan is het voor het goede doel. Als een statussymbool wordt hij opeens geprezen om zijn pure, echte mannelijkheid. Vol gene staat hij naast zijn duurbetaalde Rib uit zijn Lijf en staart wat droevig voor zich uit.
Waren de mammoeten er nog maar.
Log in om te reageren.
