Ik ben opgelucht. En blij. En dankbaar. Ik heb een positieve uitslag gekregen over iets waarover ik in onzekerheid zat. Bijna twee weken. Het nam me nogal in beslag. Ontspannen was lastig. Slapen ook. Met name ’s nachts werkten mijn gedachten op volle toeren waarbij de consequenties van een negatieve uitslag eindeloos rondcirkelden in mijn hoofd.
Ook was daar steeds de terugkerende gedachte hoe blij en dankbaar ik zou zijn als de uitslag wél positief is. Ik deed daarbij de nodige beloftes. Vooral gericht aan mezelf. Maar ook aan het leven. Als de uitslag positief is, dan... ’Ga ik me geen zorgen meer maken over kleine dingen.’ ‘Ga ik mijn zegeningen veel meer tellen.’ ‘Ga ik niet meer snel geïrriteerd zijn.’ ‘Ga ik mensen meer laten weten hoe erg ik ze waardeer.’ ‘Ga ik minder tijd verspillen aan nutteloze dingen.’
Daarbij bedacht ik dan meteen weer dat ik met al deze dingen beter meteen kon beginnen. Maar ook weer de vraag waarom ik dan weer een onzekere situatie nodig had om dit te bedenken. Waarom ik er niet meteen mee begon. Ik moest ook denken aan wat andere momenten waarop ik soortgelijke gedachten heb gehad. Waar wat minder van afhing dan nu, maar waar ik voor kortere of langere tijd in spanning heb gezeten over een uitslag.
Als ik mijn rijbewijs heb, dan... Als mijn scriptie is goedgekeurd, dan... Als ik dat leuke huisje heb, dan... Als ik die baan heb, dan... Met alles ben ik echt blij geweest, maar vaak was dat toch maar van korte duur. Op de een of andere manier is het lastig om het geluk van het eerste moment lang vast te houden en laat de actieve waardering van dit alles vandaag de dag regelmatig te wensen over.
En ja, ook nu gaat het niet helemaal zoals ik zou willen. Drie dagen later dans ik nog wel regelmatig een rondje door de kamer als ik me realiseer dat alle negatieve scenario’s uitgesloten zijn. Maar ik heb ik mezelf ook alweer betrapt op onbelangrijke kledingdilemma’s, zinloos gesurf op internet en geïrriteerde reacties. Gelukkig heb ik verder geen beloftes gedaan over het op tijd inleveren van columns...
Ook was daar steeds de terugkerende gedachte hoe blij en dankbaar ik zou zijn als de uitslag wél positief is. Ik deed daarbij de nodige beloftes. Vooral gericht aan mezelf. Maar ook aan het leven. Als de uitslag positief is, dan... ’Ga ik me geen zorgen meer maken over kleine dingen.’ ‘Ga ik mijn zegeningen veel meer tellen.’ ‘Ga ik niet meer snel geïrriteerd zijn.’ ‘Ga ik mensen meer laten weten hoe erg ik ze waardeer.’ ‘Ga ik minder tijd verspillen aan nutteloze dingen.’
Daarbij bedacht ik dan meteen weer dat ik met al deze dingen beter meteen kon beginnen. Maar ook weer de vraag waarom ik dan weer een onzekere situatie nodig had om dit te bedenken. Waarom ik er niet meteen mee begon. Ik moest ook denken aan wat andere momenten waarop ik soortgelijke gedachten heb gehad. Waar wat minder van afhing dan nu, maar waar ik voor kortere of langere tijd in spanning heb gezeten over een uitslag.
Als ik mijn rijbewijs heb, dan... Als mijn scriptie is goedgekeurd, dan... Als ik dat leuke huisje heb, dan... Als ik die baan heb, dan... Met alles ben ik echt blij geweest, maar vaak was dat toch maar van korte duur. Op de een of andere manier is het lastig om het geluk van het eerste moment lang vast te houden en laat de actieve waardering van dit alles vandaag de dag regelmatig te wensen over.
En ja, ook nu gaat het niet helemaal zoals ik zou willen. Drie dagen later dans ik nog wel regelmatig een rondje door de kamer als ik me realiseer dat alle negatieve scenario’s uitgesloten zijn. Maar ik heb ik mezelf ook alweer betrapt op onbelangrijke kledingdilemma’s, zinloos gesurf op internet en geïrriteerde reacties. Gelukkig heb ik verder geen beloftes gedaan over het op tijd inleveren van columns...
Log in om te reageren.
