De “release party” van m’n boek is alweer voorbij (last-minute pizza met M-de-IT-tovenaar), maar ik doe nog steeds een dansje wanneer ik mijn super-echte, allereerste roman vasthoud. Daarom, om ’t af te leren, en vanwege de prijsvraag natuurlijk, zal ik nog één keertje vertellen over m’n boek. Alles wat je altijd al wilde weten erover. Bijv.:
Hoe zit dat nu met die naam?
Staat inderdaad verwarrend, die namen. Solveig is natuurlijk een erg leuke naam, maar behalve die paar mensjes die Scandinavische talen hebben gestudeerd, weet niemand hoe je het uit moet spreken. Ter uw aller informatie, je spreekt het ongeveer uit als “Soelwij”. Maar dat staat ook zo raar achterop een boek. Dus ging de voorkeur van mijn uitgeverij, Ark Media, uit naar Emmy van Eden.
Oh ja, wat betreft Ark, moest je je boek naar heel veel uitgeverijen sturen voordat Ark het ontdekte?
Wat ik nu ga zeggen klinkt heel raar. Als je dit in een boek of in een film zou stoppen, zou iedereen roepen “Dat gebeurt NOOOOIT in ’t echte leven.” Het ongelooflijke is: Ark heeft mij gevraagd om een boek te schrijven voor hen. Geen geintje. Honderd procent waar. En dat heb ik aan jullie te danken. Aan Funky Fish dus. Want ze kenden me al een piepklein beetje, maar toen lazen ze mijn columns, en vonden m’n column-stijl erg leuk. Toen Ark een serie oer-Hollandse, blije romans wilde creëren, vroegen ze o.a. mij. Vanwege m’n columns voor jullie dus.
Hoe heb je de roman toen geschreven?
Met een vulpen. In rode schriftjes. In ’t café van de openbare bieb. Na m’n werk. Terwijl ik oceanen aan espresso, chai latte en koffie dronk. Heel ouderwets. En wanneer ik daar zat, was de grootste kunst om niet andere dingen te gaan doen: om niet poppetjes te tekenen (of portretten van de andere mensen in ’t café), of het hele archief van leuterige websites te lezen op m’n telefoon. Schrijven is heel saai: je moet gaan zitten en hard werken voor langere tijd. Maar ’t lastigste was nog wel om in een klappertand-koude Zweedse winter, omringd door sneeuw en ijs, te schrijven over een broeierige zomer in Nederland. Of wacht: om niet in schaterlachen uit te barsten om wat ik zelf had geschreven, dat was nog lastiger…Het boek is eigenlijk een hele lange column. Maar dan met veel meer verhaal.
Komt de humanistische drummer uit je columns erin voor?
Ja. Ja. Ja. Hij is zelfs één van de belangrijkste personages! In het boek heet hij Jurre, en in ’t boek is hij zelfs nog leuker dan in m’n columns... Maar meer verklap ik niet, de rest van het verhaal kun je lezen in het boek. En als je dan nog meer vragen hebt, je mag ze ook in real life stellen. Want m’n uitgeverij wil serieus dat ik rondom de kerst echte signeersessies geef... Eng! Spannend! Zie jullie dan!
Hoe zit dat nu met die naam?
Staat inderdaad verwarrend, die namen. Solveig is natuurlijk een erg leuke naam, maar behalve die paar mensjes die Scandinavische talen hebben gestudeerd, weet niemand hoe je het uit moet spreken. Ter uw aller informatie, je spreekt het ongeveer uit als “Soelwij”. Maar dat staat ook zo raar achterop een boek. Dus ging de voorkeur van mijn uitgeverij, Ark Media, uit naar Emmy van Eden.
Oh ja, wat betreft Ark, moest je je boek naar heel veel uitgeverijen sturen voordat Ark het ontdekte?
Wat ik nu ga zeggen klinkt heel raar. Als je dit in een boek of in een film zou stoppen, zou iedereen roepen “Dat gebeurt NOOOOIT in ’t echte leven.” Het ongelooflijke is: Ark heeft mij gevraagd om een boek te schrijven voor hen. Geen geintje. Honderd procent waar. En dat heb ik aan jullie te danken. Aan Funky Fish dus. Want ze kenden me al een piepklein beetje, maar toen lazen ze mijn columns, en vonden m’n column-stijl erg leuk. Toen Ark een serie oer-Hollandse, blije romans wilde creëren, vroegen ze o.a. mij. Vanwege m’n columns voor jullie dus.
Hoe heb je de roman toen geschreven?
Met een vulpen. In rode schriftjes. In ’t café van de openbare bieb. Na m’n werk. Terwijl ik oceanen aan espresso, chai latte en koffie dronk. Heel ouderwets. En wanneer ik daar zat, was de grootste kunst om niet andere dingen te gaan doen: om niet poppetjes te tekenen (of portretten van de andere mensen in ’t café), of het hele archief van leuterige websites te lezen op m’n telefoon. Schrijven is heel saai: je moet gaan zitten en hard werken voor langere tijd. Maar ’t lastigste was nog wel om in een klappertand-koude Zweedse winter, omringd door sneeuw en ijs, te schrijven over een broeierige zomer in Nederland. Of wacht: om niet in schaterlachen uit te barsten om wat ik zelf had geschreven, dat was nog lastiger…Het boek is eigenlijk een hele lange column. Maar dan met veel meer verhaal.
Komt de humanistische drummer uit je columns erin voor?
Ja. Ja. Ja. Hij is zelfs één van de belangrijkste personages! In het boek heet hij Jurre, en in ’t boek is hij zelfs nog leuker dan in m’n columns... Maar meer verklap ik niet, de rest van het verhaal kun je lezen in het boek. En als je dan nog meer vragen hebt, je mag ze ook in real life stellen. Want m’n uitgeverij wil serieus dat ik rondom de kerst echte signeersessies geef... Eng! Spannend! Zie jullie dan!
Log in om te reageren.
