De hele wereld lijkt wel vol te zijn met boze mensen. De meest kinderachtige meningsverschillen worden opgeblazen tot bloederige vetes en felle burenruzies. Vooral de tv biedt hier volop voorbeelden van. Ongenuanceerd gescheld met de roze microfoon, maar ook Rijdende Rechters en Bonjes met de Buren vieren hoogtij, terwijl zelfs Bert van Leeuwen inmiddels aardig uit eten kan van Het Familiediner. Maar ook in het gewone dagelijks leven is de zuurpruim een veelgeziene wrange vrucht. Bus die wat vertraging heeft, even wachten bij een kassa, of een verfrissend regenbuitje? Laat maar komen, die, al dan niet verbale, agressie. We hebben maar korte lontjes.
Toch ben ik vaak wel een beetje jaloers op mensen die dat wél goed kunnen: boos zijn. Even met de vuistjes op tafel, even de stem verheffen, je kent het wel. Met de grootst mogelijke moeite lukt het mij soms om tegen iemand te zeggen dat ik het ergens toch niet helemaal mee eens ben. Maar des te vaker hou ik het allemaal maar een beetje binnen. Mijn boosheid richt zich dan meestal op de levenloze voorwerpen om mij heen: een schop tegen een bank, een mep op het kussen, kopje op de tegelvloer. Kortom, het betere passief-agressieve werk. Niet bepaald een constructieve manier van handelen, maar we doen het er voorlopig maar mee totdat er iets beters ontstaan is. Elke nieuwe dag is immers weer volop nieuwe kansen en mogelijkheden om het psychologische karakterpalet wat aan te scherpen.
En toen werd het opeens vrijdagmiddag, en ik hoorde wat geluid uit mijn voortuin komen. Zag door het keukenraam hoe mijn tuinhekje open stond. Een drietal groep achters zat vrolijk mijn tuin te bewerken, op zoek naar de felbegeerde dikke donkerrode kastanjes. Zeker een herfstknutselopdracht van de basisschooljuf. Grrr! Eindelijk was het moment aangekomen. Nu was het eens aan mij om de onbehoorlijke zuurpruim te zijn die de tere kinderziel zou vormen met behulp van Harde Woorden en Boze Blikken.
Zodra ik de keukendeur opendeed was het feest. Weghollende koters met verschrikte oogopslag, een halve oogst van herfstprullaria die uit een plastic tas valt. Mij is de Wrake!
Meteen kreeg ik spijt, ik liep ze achterna en vroeg of ze soms kastanjes zochten. “Ja, meneer.” was het bedremmelde antwoord. “Ga je gang maar” zei Boze Buurman.
Morgen maar weer een keer proberen.
Toch ben ik vaak wel een beetje jaloers op mensen die dat wél goed kunnen: boos zijn. Even met de vuistjes op tafel, even de stem verheffen, je kent het wel. Met de grootst mogelijke moeite lukt het mij soms om tegen iemand te zeggen dat ik het ergens toch niet helemaal mee eens ben. Maar des te vaker hou ik het allemaal maar een beetje binnen. Mijn boosheid richt zich dan meestal op de levenloze voorwerpen om mij heen: een schop tegen een bank, een mep op het kussen, kopje op de tegelvloer. Kortom, het betere passief-agressieve werk. Niet bepaald een constructieve manier van handelen, maar we doen het er voorlopig maar mee totdat er iets beters ontstaan is. Elke nieuwe dag is immers weer volop nieuwe kansen en mogelijkheden om het psychologische karakterpalet wat aan te scherpen.
En toen werd het opeens vrijdagmiddag, en ik hoorde wat geluid uit mijn voortuin komen. Zag door het keukenraam hoe mijn tuinhekje open stond. Een drietal groep achters zat vrolijk mijn tuin te bewerken, op zoek naar de felbegeerde dikke donkerrode kastanjes. Zeker een herfstknutselopdracht van de basisschooljuf. Grrr! Eindelijk was het moment aangekomen. Nu was het eens aan mij om de onbehoorlijke zuurpruim te zijn die de tere kinderziel zou vormen met behulp van Harde Woorden en Boze Blikken.
Zodra ik de keukendeur opendeed was het feest. Weghollende koters met verschrikte oogopslag, een halve oogst van herfstprullaria die uit een plastic tas valt. Mij is de Wrake!
Meteen kreeg ik spijt, ik liep ze achterna en vroeg of ze soms kastanjes zochten. “Ja, meneer.” was het bedremmelde antwoord. “Ga je gang maar” zei Boze Buurman.
Morgen maar weer een keer proberen.
Log in om te reageren.
