Ik zou nooit van mijn leven mee gaan met groepsreizen voor singles. Als iets me irriteert aan groepsreizen dan is het wel dat er altijd mensen met een dubbele agenda deelnemen. Als ik een vakantieland en cultuur wil ontdekken zit ik niet te wachten op een man die mij wil exploreren. Laat staan dat ik in een ver land opgescheept wil zitten met een groep mensen die dit allemaal als doel hebben. Vreselijk! Ik doe niet mee. Ik heb mijn eigen voorkeur: ik zweer bij internetdaten!
Vanaf het moment dat ik internetdaten ging uitproberen was ik er gek op! Heerlijk al dat uitzoeken en ontdekken. Interesse hebben en iemands interesse wekken. Gespot worden en op zoek gaan. Aan de praat raken en uitproberen tot hoe ver je kunt gaan. Foto’s checken en zoekcriteria bedenken. Al die verschillende types die je tegenkomt, de contacten die je opdoet. Prima! Het bleek echt mijn ding te zijn.
Al datend ontdekte ik wat mij aansprak of juist niet. Ik ontdekte veranderingen in mijn eigen gedrag. Legde verbanden die ik eerst niet zag. Ik leerde verder te kijken dan de buitenkant en bleek vaak wel goed te zijn in het inschatten van mannen. Ik kan me niet herinneren ooit een date te hebben gehad waarbij ik de neiging had het pand via de achterdeur te verlaten. Het was altijd wel okeej of meer dan okeej.
Wellicht romantiseer ik de situatie nu ik niet meer geacht word te internetdaten. Ik kan me herinneren ooit een keer “datestop” van een half jaar ingelast te hebben en dat zal ongetwijfeld zijn redenen hebben gehad. Alhoewel ik nu even niet precies meer weet welke dat waren. Het had iets te maken met de hoeveelheid dates in het half jaar ervoor volgens mij. Angst voor verslaving wellicht?
Deze datestop bleek trouwens als een soort mannenmagneet te werken. Wanneer ik in gesprek raakte en op een bepaald punt aangaf even niet meer te daten dan wekte dit een soort datedrang op: Een ijsje eten was toch geen date? Als we nou gewoon afspreken in plaats van daten dan kan het toch wel? Als jij voor me kookt dan kun je het geen date noemen… enzovoorts. Zeer creatieve oplossingen werden geboden. Maar ik was niet te vermurwen. Toen ik me na dat half jaar weer datebaar opstelde waren er natuurlijk in geen velden of wegen meer leuke mannen te bekennen. Zo gaan die dingen.
Ik heb een aantal keer gehad dat mijn date van dat moment er al pratend met mij achterkwam dat internetdating toch niet zijn ding was. Mijn enthousiasme over deze uitvinding schrikte dan eerder af dan dat het bijdroeg aan de conversatie. Wat ik dan vaak deed was ze verwijzen naar andere opties tot contact leggen. Groepsreizen voor singles bijvoorbeeld. Wanneer dit dan als serieuze optie werd overwogen wist ik het meteen: Ik kon weer op zoek!!!
Vanaf het moment dat ik internetdaten ging uitproberen was ik er gek op! Heerlijk al dat uitzoeken en ontdekken. Interesse hebben en iemands interesse wekken. Gespot worden en op zoek gaan. Aan de praat raken en uitproberen tot hoe ver je kunt gaan. Foto’s checken en zoekcriteria bedenken. Al die verschillende types die je tegenkomt, de contacten die je opdoet. Prima! Het bleek echt mijn ding te zijn.
Al datend ontdekte ik wat mij aansprak of juist niet. Ik ontdekte veranderingen in mijn eigen gedrag. Legde verbanden die ik eerst niet zag. Ik leerde verder te kijken dan de buitenkant en bleek vaak wel goed te zijn in het inschatten van mannen. Ik kan me niet herinneren ooit een date te hebben gehad waarbij ik de neiging had het pand via de achterdeur te verlaten. Het was altijd wel okeej of meer dan okeej.
Wellicht romantiseer ik de situatie nu ik niet meer geacht word te internetdaten. Ik kan me herinneren ooit een keer “datestop” van een half jaar ingelast te hebben en dat zal ongetwijfeld zijn redenen hebben gehad. Alhoewel ik nu even niet precies meer weet welke dat waren. Het had iets te maken met de hoeveelheid dates in het half jaar ervoor volgens mij. Angst voor verslaving wellicht?
Deze datestop bleek trouwens als een soort mannenmagneet te werken. Wanneer ik in gesprek raakte en op een bepaald punt aangaf even niet meer te daten dan wekte dit een soort datedrang op: Een ijsje eten was toch geen date? Als we nou gewoon afspreken in plaats van daten dan kan het toch wel? Als jij voor me kookt dan kun je het geen date noemen… enzovoorts. Zeer creatieve oplossingen werden geboden. Maar ik was niet te vermurwen. Toen ik me na dat half jaar weer datebaar opstelde waren er natuurlijk in geen velden of wegen meer leuke mannen te bekennen. Zo gaan die dingen.
Ik heb een aantal keer gehad dat mijn date van dat moment er al pratend met mij achterkwam dat internetdating toch niet zijn ding was. Mijn enthousiasme over deze uitvinding schrikte dan eerder af dan dat het bijdroeg aan de conversatie. Wat ik dan vaak deed was ze verwijzen naar andere opties tot contact leggen. Groepsreizen voor singles bijvoorbeeld. Wanneer dit dan als serieuze optie werd overwogen wist ik het meteen: Ik kon weer op zoek!!!
Log in om te reageren.
