Ik stond vanmorgen voor mijn werk op een dijk in de provincie Zeeland. Op de Werfdijk om precies te zijn. Deze dijk bevindt zich in het dorp Hansweert. In het midden van het dorp staat een vuurtoren en als je via de trap naar boven klimt kun je heel het dorp zien.
Er wordt veel televisie gekeken. Ik moest bij Werfdijk nummer zes zijn. Als je met je rug naar nummer zes staat heb je aan de linkerkant op borsthoogte de Westerschelde en rechts van je rechteroor aannemingsbedrijf Van Der Straaten B.V. Het is even zoeken, maar dan ben je ook midden in het uitgestrekte Zeeuwse landschap.
De avond van dezelfde dag stap ik op station Dordrecht na een lange werkdag in de trein. Ik heb er vijfentwintig minuten op gewacht. Vijf omdat ik het zekere voor het onzekere nam. Twintig omdat je bij de Nederlandse Spoorwegen niet van zekerheid moet uitgaan. Op metrostation Beurs moet ik geheel volgens het onnavolgbare reisschema twaalf minuten wachten. Ik besluit te gaan zitten en wacht al lezend uit "Een hartverscheurend verhaal van een duizelingwekkende genialiteit" van Dave Eggers.
Als de metro het station binnenrijdt zit mijn jas vast aan het bankje waarop ik zit. Eén van de gespen van mijn jas is tussen het vandalisme-bestendige-klote-bankje gekomen. Ik mis de metro op knullige wijze. Ik besluit chocoladerozijntjes te kopen. De volgende metro laat nog even op zich wachten. Jij koopt geen chocoladerozijntjes voor jezelf omdat ze er bij de Albert Heijn drie euro voor vragen. Ik koop ze juist omdat ik drie euro moet afrekenen. Wie hard heeft gewerkt en de metro heeft gemist mag best wat uitgeven en er zit een mooi plastic doosje omheen, om die rozijntjes.
Thuis ben je blij met het door mij gegeven presentje. We besluiten een film te huren. Als ik de auto start en de derde rotonde van ons huis te onbehouwen over schiet wordt het scheurtje in de voorruit een scheur. Ik kies een zwijmelfilm uit volgens de vrouw achter de balie. Terug in de auto draai ik de verwarming vol open en komt de geur van rookworst mij tegemoet. In ons flatje zie ik kaarsen branden. De lente komt. Ik voel het aan alles.
Er wordt veel televisie gekeken. Ik moest bij Werfdijk nummer zes zijn. Als je met je rug naar nummer zes staat heb je aan de linkerkant op borsthoogte de Westerschelde en rechts van je rechteroor aannemingsbedrijf Van Der Straaten B.V. Het is even zoeken, maar dan ben je ook midden in het uitgestrekte Zeeuwse landschap.
De avond van dezelfde dag stap ik op station Dordrecht na een lange werkdag in de trein. Ik heb er vijfentwintig minuten op gewacht. Vijf omdat ik het zekere voor het onzekere nam. Twintig omdat je bij de Nederlandse Spoorwegen niet van zekerheid moet uitgaan. Op metrostation Beurs moet ik geheel volgens het onnavolgbare reisschema twaalf minuten wachten. Ik besluit te gaan zitten en wacht al lezend uit "Een hartverscheurend verhaal van een duizelingwekkende genialiteit" van Dave Eggers.
Als de metro het station binnenrijdt zit mijn jas vast aan het bankje waarop ik zit. Eén van de gespen van mijn jas is tussen het vandalisme-bestendige-klote-bankje gekomen. Ik mis de metro op knullige wijze. Ik besluit chocoladerozijntjes te kopen. De volgende metro laat nog even op zich wachten. Jij koopt geen chocoladerozijntjes voor jezelf omdat ze er bij de Albert Heijn drie euro voor vragen. Ik koop ze juist omdat ik drie euro moet afrekenen. Wie hard heeft gewerkt en de metro heeft gemist mag best wat uitgeven en er zit een mooi plastic doosje omheen, om die rozijntjes.
Thuis ben je blij met het door mij gegeven presentje. We besluiten een film te huren. Als ik de auto start en de derde rotonde van ons huis te onbehouwen over schiet wordt het scheurtje in de voorruit een scheur. Ik kies een zwijmelfilm uit volgens de vrouw achter de balie. Terug in de auto draai ik de verwarming vol open en komt de geur van rookworst mij tegemoet. In ons flatje zie ik kaarsen branden. De lente komt. Ik voel het aan alles.
Log in om te reageren.
