Bij gebrek aan een ‘speciaal iemand in mijn leven’, zijn woorden mijn grootste liefde op het moment. Alle woorden die ik opvang op straat, in boeken, in gesprekken, in de stilte. Ik houd er intens van. Toch besef ik me ook dit: Woorden zijn maar woorden.
Om die reden heb ik besloten nooit meer iemand te willen bekeren tot het “christendom”. Ik houd intens van het christendom, maar ook dat is maar een woord. Net als alle andere. Ik geloof dat er mensen zijn die Jezus volgen, zonder daar het woord of de naam Jezus voor te gebruiken. Ook geloof ik dat er mensen zijn die heel vaak vertellen in Jezus te geloven, zonder dat dit mij nou echt iets zegt. Dus ik “bekeer” niet meer. Geen moslims, geen boeddhisten, geen atheïsten… geen mensen.
Afgelopen week heb ik bij een vriendin gelogeerd. Ze is moslim. Overtuigd moslim, al draagt ze geen hoofddoek. Deze vriendin laat me door haar daden en woorden weten dat mijn leven door God wordt geleid. “Alles wat in je leven gebeurt, is onderdeel van het plan van God”, zei ze een paar dagen geleden tegen me. Eigenlijk sprak ze dezelfde woorden die zo veel christenen ook zo vaak tegen me zeggen. Echter, zij vertelt de boodschap niet alleen met haar woorden, maar ook met haar ogen. In haar ogen laat ze heel haar zijn zien.
Dat ik het nodig had om hieraan herinnerd te worden, ontdekte ik pas, toen ik de boodschap in haar ogen las. Daarvoor wist ik niet dat ik het gemist had. Het is me vast wel verteld, in gesprekken met mede-christenen, in de kerk, of door familieleden. Maar toch, ik was het vergeten. Blijkbaar was de boodschap lange tijd niet doorgedrongen en waren alleen de ogen van mijn vriendin al genoeg om me hem weer te doen herinneren. Woorden blijven maar woorden. Maar dit zijn woorden met betekenis. “God zorgt voor je, altijd.”
Om die reden heb ik besloten nooit meer iemand te willen bekeren tot het “christendom”. Ik houd intens van het christendom, maar ook dat is maar een woord. Net als alle andere. Ik geloof dat er mensen zijn die Jezus volgen, zonder daar het woord of de naam Jezus voor te gebruiken. Ook geloof ik dat er mensen zijn die heel vaak vertellen in Jezus te geloven, zonder dat dit mij nou echt iets zegt. Dus ik “bekeer” niet meer. Geen moslims, geen boeddhisten, geen atheïsten… geen mensen.
Afgelopen week heb ik bij een vriendin gelogeerd. Ze is moslim. Overtuigd moslim, al draagt ze geen hoofddoek. Deze vriendin laat me door haar daden en woorden weten dat mijn leven door God wordt geleid. “Alles wat in je leven gebeurt, is onderdeel van het plan van God”, zei ze een paar dagen geleden tegen me. Eigenlijk sprak ze dezelfde woorden die zo veel christenen ook zo vaak tegen me zeggen. Echter, zij vertelt de boodschap niet alleen met haar woorden, maar ook met haar ogen. In haar ogen laat ze heel haar zijn zien.
Dat ik het nodig had om hieraan herinnerd te worden, ontdekte ik pas, toen ik de boodschap in haar ogen las. Daarvoor wist ik niet dat ik het gemist had. Het is me vast wel verteld, in gesprekken met mede-christenen, in de kerk, of door familieleden. Maar toch, ik was het vergeten. Blijkbaar was de boodschap lange tijd niet doorgedrongen en waren alleen de ogen van mijn vriendin al genoeg om me hem weer te doen herinneren. Woorden blijven maar woorden. Maar dit zijn woorden met betekenis. “God zorgt voor je, altijd.”
Log in om te reageren.
