Alles leek hetzelfde als voorheen, maar toch was alles anders. Anders dan vorig jaar, anders dan het jaar ervoor, anders dan het jaar daarvoor. Toen hield ik me vast aan hoop, om samen... met jou.
De eerste zonnenstralen van een dag probeerden mij altijd te raken. Zo ook de maan die ‘s avonds verscheen en zonder aankondiging weer ging. Buiten was dichtbij en tegelijkertijd ver weg. Ik probeerde haar dichterbij te halen en wandelde er soms, naar het water waarin ik niet zwom want ik wachtte... op jou. Ik hoorde van de muziek die de stad leven in zou blazen. Mijn hart klopte van opwinding, ik zag mijzelf dansen tot in de vroege ochtend. Het vooruitzicht naar het ritme en de klanken nam mij mee naar oorden ver van hier. Maar ik bleef in stilte verlangen... naar jou. Als de regen tegen mijn dakraam sloeg en de wind huilde om mijn ziel, wilde ik mij het liefst laten doordrenken door het waterhemel. Mijn gezicht gekeerd naar de wolken die de leegte van mijn hart aanschouwden, de leegte ontstaan…door jou. Als het koud was wilde ik bij jou, als het warm was hield ik je. Zonder je ontmoet te hebben zat je gevangen in mij en ik zonder het te willen... in jou.
Maar alles werd nu anders, anders dan voorheen.
Toen de zon die bewuste morgen verscheen voelde ik een glimlach op mijn gezicht. Ik maakte ontbijt en liet de rust toe om even met mezelf te zijn. Daarna opende ik de voordeur en begroette ik een buurman. Hij vroeg me hoe het ging en verbaasd zei ik: “Het gaat goed want ik leef.” Hij grinnikte vrolijk en riep me na dat leven een keuze was. Hij had gelijk. In de verte rommelde het in de lucht, ik wilde omkeren zoals altijd. Maar alles was nu anders. Dus fietste ik, erop af in plaats van terug. De eerste druppels voelden koud, maar ik had mijn keuze gemaakt. Mijn handen en hoofd strekten zich uit, totdat het stof van mijn eenzaamheid als een kleine rivier door de straat stroomde... naar jou. Je was er nog niet, maar zomaar ineens wist ik zeker dat ik ook zonder jou het leven leven kon. Mijn eten eten kon. Mijn nachten slapen kon. De kleuren in mijn huis veranderden, alsof je er al was en toch ook niet. Vervulling koos ik en mijn hart deinde mee op haar kadans. Ik lachte avonturen toe en genoot…zonder jou.
Nu dans ik, lach ik, ontmoet ik de liefde, geniet ik van de beweging van mijn hart. Je hoort erbij, maar bent er niet. Nu nog niet, ik weet niet wanneer wel. Zonder jou is het leven, zonder jou ben ik. Ik laat je los, maar weet je bent welkom. In mijn hart is ruimte... voor jou.
Alles is nu anders, anders dan voorheen.
De eerste zonnenstralen van een dag probeerden mij altijd te raken. Zo ook de maan die ‘s avonds verscheen en zonder aankondiging weer ging. Buiten was dichtbij en tegelijkertijd ver weg. Ik probeerde haar dichterbij te halen en wandelde er soms, naar het water waarin ik niet zwom want ik wachtte... op jou. Ik hoorde van de muziek die de stad leven in zou blazen. Mijn hart klopte van opwinding, ik zag mijzelf dansen tot in de vroege ochtend. Het vooruitzicht naar het ritme en de klanken nam mij mee naar oorden ver van hier. Maar ik bleef in stilte verlangen... naar jou. Als de regen tegen mijn dakraam sloeg en de wind huilde om mijn ziel, wilde ik mij het liefst laten doordrenken door het waterhemel. Mijn gezicht gekeerd naar de wolken die de leegte van mijn hart aanschouwden, de leegte ontstaan…door jou. Als het koud was wilde ik bij jou, als het warm was hield ik je. Zonder je ontmoet te hebben zat je gevangen in mij en ik zonder het te willen... in jou.
Maar alles werd nu anders, anders dan voorheen.
Toen de zon die bewuste morgen verscheen voelde ik een glimlach op mijn gezicht. Ik maakte ontbijt en liet de rust toe om even met mezelf te zijn. Daarna opende ik de voordeur en begroette ik een buurman. Hij vroeg me hoe het ging en verbaasd zei ik: “Het gaat goed want ik leef.” Hij grinnikte vrolijk en riep me na dat leven een keuze was. Hij had gelijk. In de verte rommelde het in de lucht, ik wilde omkeren zoals altijd. Maar alles was nu anders. Dus fietste ik, erop af in plaats van terug. De eerste druppels voelden koud, maar ik had mijn keuze gemaakt. Mijn handen en hoofd strekten zich uit, totdat het stof van mijn eenzaamheid als een kleine rivier door de straat stroomde... naar jou. Je was er nog niet, maar zomaar ineens wist ik zeker dat ik ook zonder jou het leven leven kon. Mijn eten eten kon. Mijn nachten slapen kon. De kleuren in mijn huis veranderden, alsof je er al was en toch ook niet. Vervulling koos ik en mijn hart deinde mee op haar kadans. Ik lachte avonturen toe en genoot…zonder jou.
Nu dans ik, lach ik, ontmoet ik de liefde, geniet ik van de beweging van mijn hart. Je hoort erbij, maar bent er niet. Nu nog niet, ik weet niet wanneer wel. Zonder jou is het leven, zonder jou ben ik. Ik laat je los, maar weet je bent welkom. In mijn hart is ruimte... voor jou.
Alles is nu anders, anders dan voorheen.
Log in om te reageren.
