Laatst was ik met een vriendin in een Italiaans restaurant in Amsterdam - een niet onlogische keus als je niet weet wat je wil eten. Het was een gezellig restaurant, zo leek het op het eerste gezicht. We hadden allebei al snel een pizza’s besteld. Maar we kwamen er snel genoeg achter dat we ons in het hol van de sociale leeuw bevonden.
De eerste uitdagingen doemden meteen op, als een zeekoe uit het water, of als een frisbee bij heldere hemel. Aan welke kant begin je met de pizza? Meestal heeft de pizza een (poging tot een) euclidische vorm, en dat betekent dat het geen voor- of achterkant heeft. Nee, een ronde pizza heeft zelfs 360 aanvalspunten! Dus of je moet toevallig een goede ingeving hebben waar je kan beginnen (helaas krijg je zelden bij een pizza een sticker of bordje met "Start", laat staan dat je geld krijgt als je weer langs Start gaat), of je moet de pizza rondspinnen als een Rad van Fortuin.
Maar stel, stel dat het je gelukt is om de pizza aan te snijden. Hoe eet je hem op? Snijd je hem keurig in kleine stukjes zodat je hem heel beschaafd op een vork op kan eten? Dat duurt lang en je eetgenoten gapen je een half uur aan na hun laatste hap. Of snijd je de pizza in te grote stukken, zodat je wel sneller eet, maar er stukjes pizza of groenten non-charmant uit je mond bungelen? (Probeer dan maar een waardige blik te kijken als iemand een foto neemt). Misschien is het nog wel het beste om de pizza aan te vallen als een sabeltandtijger met handen: stukjes pizza afscheuren en met je handen en slagtanden opeten.
Even verderop zaten twee dames pasta te eten, de pizza-val ontwijkend. Maar wie heeft er niet spaghetti geslurpt (wit shirt optioneel) om vervolgens overal tomaat en basilicum op zich te vinden?
Nee, wie pizza of pasta eet, komt terecht in een sociaal niet-charmant mijnenveld, waarbij ieder vanuit de ooghoeken de ander in de gaten houdt om te bezien wie de grootste flaters begaat - zodat je eigen opstandige broccoli niet zo opvalt.
Er is echter een oplossing, en gelijk de oplossing van elk sociaal probleem. Helaas is er alleen nooit genoeg van. Was alles maar lasagna.
De eerste uitdagingen doemden meteen op, als een zeekoe uit het water, of als een frisbee bij heldere hemel. Aan welke kant begin je met de pizza? Meestal heeft de pizza een (poging tot een) euclidische vorm, en dat betekent dat het geen voor- of achterkant heeft. Nee, een ronde pizza heeft zelfs 360 aanvalspunten! Dus of je moet toevallig een goede ingeving hebben waar je kan beginnen (helaas krijg je zelden bij een pizza een sticker of bordje met "Start", laat staan dat je geld krijgt als je weer langs Start gaat), of je moet de pizza rondspinnen als een Rad van Fortuin.
Maar stel, stel dat het je gelukt is om de pizza aan te snijden. Hoe eet je hem op? Snijd je hem keurig in kleine stukjes zodat je hem heel beschaafd op een vork op kan eten? Dat duurt lang en je eetgenoten gapen je een half uur aan na hun laatste hap. Of snijd je de pizza in te grote stukken, zodat je wel sneller eet, maar er stukjes pizza of groenten non-charmant uit je mond bungelen? (Probeer dan maar een waardige blik te kijken als iemand een foto neemt). Misschien is het nog wel het beste om de pizza aan te vallen als een sabeltandtijger met handen: stukjes pizza afscheuren en met je handen en slagtanden opeten.
Even verderop zaten twee dames pasta te eten, de pizza-val ontwijkend. Maar wie heeft er niet spaghetti geslurpt (wit shirt optioneel) om vervolgens overal tomaat en basilicum op zich te vinden?
Nee, wie pizza of pasta eet, komt terecht in een sociaal niet-charmant mijnenveld, waarbij ieder vanuit de ooghoeken de ander in de gaten houdt om te bezien wie de grootste flaters begaat - zodat je eigen opstandige broccoli niet zo opvalt.
Er is echter een oplossing, en gelijk de oplossing van elk sociaal probleem. Helaas is er alleen nooit genoeg van. Was alles maar lasagna.
Log in om te reageren.
