Wacht, wat, de koffiekolumn? Ja, de KoffieKolumn, een experimentele naam. De onderliggende filosofie is dat ik deze column schrijf zo lang als mijn beker koffie duurt, zodat jij deze column kan lezen in de tijd die het je kost om een kop koffie/thee/appelsap te drinken. Deal? Mocht je onverhoopt helemaal niks met koffie hebben, vooruit, dan mag je dit ook lezen.
Mijn laatste tentamen gehad hebbend had ik mijzelf maar eens getrakteerd op koffie (een grande Caramel Machiato met slagroom) bij mijn favoriete koffietent. Verborgen achter mijn tafel, tikmachine en koffiebeker zie ik mensen komen en gaan. Vaak kan je in een oogopslag zien of mensen voor het eerst in de koffietent zijn of af en toe langs komen, of dat ze juist vaste bezoekers zijn. Je kan er overigens wel meer aan zien, want zoals ik een keer in Praag las: "The Power of a Man's Mind is directly proportional to the quantity of Coffee he Drank. Free WiFi", maar dat terzijde. De gedachtengangen van koffiebezoekers zijn een beetje als volgt:
Persoon die nog nooit bij, laten we als voorbeeld nemen de Coffee Company (een notoire ingewikkeldemenukaartmaker) in de Breestraat, is geweest, kijkt naar de menukaart en denkt: "O help, wat moet ik nemen, koffie? [adem in, adem uit] Oke waarom staan er 3 prijzen naast elke smaak! [de hartslag stijgt, alleen al van de prijzen] Uhm eigenlijk heb ik helemaal geen trek in koffie/lust ik geen koffie, hebben ze hier ook wat anders, warme chocomel ofzo? Maar mag je dat hier wel bestell of kijkt iedereen je dan aan? [adem in, adem uit]" en zo gaat dat nog even verder.
Maar dan is het nog niet voorbij, nee, want dan heb je besteld, en dan vraagt de kassière/barista welke maat koffie je wil en of je het hier op wil drinken of wil meenemen. Keuzestress! Na een vraaggesprek over hoe groot de maten zijn, en of je hier mag zitten als je het meeneemt, komt er dan, met een hartslag boven de 100 iets uit in de zin van "Graag hier meenemen, uh... medium?" met een vragende blik of je het goed doet en niet al te veel opvalt.
Daarentegen, als bijvoorbeeld een doorgewinterde bezoeker langskomt bij een Sb, rolt er meestal iets uit als "Hoi, een grande creme brulee macchiato, extra shot espresso, nee geen slagroom, en met een bekertje water graag." En dat gezegd zonder blikken en blozen binnen 2 seconden, waarbij er een silent agreement is tussen kassière en klant van wederzijds respect, als een geoliede machine dat kapitalisme heet, met als product een kunstwerk van Koffie, perfect op jou afgestemd, die voldoet aan alle wetten van thermocafeïnica.
Ondertussen raakt mijn beker koffie alweer bijna leeg, dus ik moet het kort houden. Het leuke van koffiekeuzestress is dat je het ook zo vaak op andere gebieden ziet. Zoals vakanties:
"Ga ik eerst een vlucht boeken, of eerst een jeugdherberg, want wat als de ene geboekt is en de ander zit vol of andersom?" [adem uit] Versus "Oke, geboekt, check!"
Bij inschrijven van vakken aan de universiteit: "Zal ik het hoorcollege om 11 uur nemen, of om 13 uur, en welk keuzevak kan ik daar dan bij nemen, Zeerecht, Wereldonrecht of Familierecht van de Tapirs? [twijfelmoment] Aaa alles zit al vol nu moet ik mij inschrijven voor het college op woensdagavond! [zucht]" Versus "Elk hoorcollege is prima, zolang ik maar kan uitslapen".
Vooruit, nog een laatste voorbeeld. Je staat op het perron en de trein stopt voor je, maar je staat voor het passagiersdeel - er zit een deur op 10 meter links van je en een deur rechts van je. Ga je naar links of naar rechts om in te stappen?
[Keuzestresser:] "Linksisdichterbij, laat ik dat doen, of wacht, rechts is de rij minder lang dus ik ga daarheen, maar links wordt nu ook korter, maar rechts zijn leuke mensen..."
[Keuzemaker, stapt in]: "Waarom draaien mensen een pirouette op het perron?"
Zo, en nu was mijn koffie op. Nou, dan wens ik jullie alvast een hele mooie zomervakantie, en onthoud: "There is no "stress" in "coffee"!
Mijn laatste tentamen gehad hebbend had ik mijzelf maar eens getrakteerd op koffie (een grande Caramel Machiato met slagroom) bij mijn favoriete koffietent. Verborgen achter mijn tafel, tikmachine en koffiebeker zie ik mensen komen en gaan. Vaak kan je in een oogopslag zien of mensen voor het eerst in de koffietent zijn of af en toe langs komen, of dat ze juist vaste bezoekers zijn. Je kan er overigens wel meer aan zien, want zoals ik een keer in Praag las: "The Power of a Man's Mind is directly proportional to the quantity of Coffee he Drank. Free WiFi", maar dat terzijde. De gedachtengangen van koffiebezoekers zijn een beetje als volgt:
Persoon die nog nooit bij, laten we als voorbeeld nemen de Coffee Company (een notoire ingewikkeldemenukaartmaker) in de Breestraat, is geweest, kijkt naar de menukaart en denkt: "O help, wat moet ik nemen, koffie? [adem in, adem uit] Oke waarom staan er 3 prijzen naast elke smaak! [de hartslag stijgt, alleen al van de prijzen] Uhm eigenlijk heb ik helemaal geen trek in koffie/lust ik geen koffie, hebben ze hier ook wat anders, warme chocomel ofzo? Maar mag je dat hier wel bestell of kijkt iedereen je dan aan? [adem in, adem uit]" en zo gaat dat nog even verder.
Maar dan is het nog niet voorbij, nee, want dan heb je besteld, en dan vraagt de kassière/barista welke maat koffie je wil en of je het hier op wil drinken of wil meenemen. Keuzestress! Na een vraaggesprek over hoe groot de maten zijn, en of je hier mag zitten als je het meeneemt, komt er dan, met een hartslag boven de 100 iets uit in de zin van "Graag hier meenemen, uh... medium?" met een vragende blik of je het goed doet en niet al te veel opvalt.
Daarentegen, als bijvoorbeeld een doorgewinterde bezoeker langskomt bij een Sb, rolt er meestal iets uit als "Hoi, een grande creme brulee macchiato, extra shot espresso, nee geen slagroom, en met een bekertje water graag." En dat gezegd zonder blikken en blozen binnen 2 seconden, waarbij er een silent agreement is tussen kassière en klant van wederzijds respect, als een geoliede machine dat kapitalisme heet, met als product een kunstwerk van Koffie, perfect op jou afgestemd, die voldoet aan alle wetten van thermocafeïnica.
Ondertussen raakt mijn beker koffie alweer bijna leeg, dus ik moet het kort houden. Het leuke van koffiekeuzestress is dat je het ook zo vaak op andere gebieden ziet. Zoals vakanties:
"Ga ik eerst een vlucht boeken, of eerst een jeugdherberg, want wat als de ene geboekt is en de ander zit vol of andersom?" [adem uit] Versus "Oke, geboekt, check!"
Bij inschrijven van vakken aan de universiteit: "Zal ik het hoorcollege om 11 uur nemen, of om 13 uur, en welk keuzevak kan ik daar dan bij nemen, Zeerecht, Wereldonrecht of Familierecht van de Tapirs? [twijfelmoment] Aaa alles zit al vol nu moet ik mij inschrijven voor het college op woensdagavond! [zucht]" Versus "Elk hoorcollege is prima, zolang ik maar kan uitslapen".
Vooruit, nog een laatste voorbeeld. Je staat op het perron en de trein stopt voor je, maar je staat voor het passagiersdeel - er zit een deur op 10 meter links van je en een deur rechts van je. Ga je naar links of naar rechts om in te stappen?
[Keuzestresser:] "Linksisdichterbij, laat ik dat doen, of wacht, rechts is de rij minder lang dus ik ga daarheen, maar links wordt nu ook korter, maar rechts zijn leuke mensen..."
[Keuzemaker, stapt in]: "Waarom draaien mensen een pirouette op het perron?"
Zo, en nu was mijn koffie op. Nou, dan wens ik jullie alvast een hele mooie zomervakantie, en onthoud: "There is no "stress" in "coffee"!
Log in om te reageren.
