De afgelopen periode stak hij meer en meer de kop op. Kleine irritaties leidden tot grote uitbarstingen van woede. In gedachten zag ik mezelf de oude, praatgrage collega met veel plezier in een papiermand proppen, of een rondje in de vaatwasser mee te laten draaien. Vrolijke scholieren verdwenen in een bodemloze put van mijn brandende Gehenna, en zelfs mijn vriendelijke, oude knuffelkater begon ik af te snauwen. Ik dacht nog wel dat ik hem onder controle had. Maar daar was hij weer, meneer Warbol.
De peervormige vorm en zijn kinderlijke uitstraling kunnen je makkelijk om de tuin leiden. Maar pas op! Meneer Warbol is mijn boosheid en cynisme in meest pure vorm. Mijn afgemeten hooghartige blik richting mijn naaste, mijn zucht van irritatie, mijn woedende schop tegen de deur. Hij is onbehoorlijk, mensonvriendelijk en bijzonder kinderachtig, maar hij hoort toch bij mij.
Afgelopen maand liep ik ’s ochtends bij het ontbijt wat mee met broeder Marcus. Ik lees een beschrijving van iemand die ze niet met rust lieten, die altijd iemand op de stoep had staan. Wat doet dat met je? Waar haal je dat vandaan? Elk moment van rust of afzondering wordt verstoord. Rustig in een hoekje van een huis zitten, een avondwandeling, of een boottocht, overal opgejaagd door een massa mensen die iets van je willen. “Maak mijn dochter beter”. “Laat mij horen”. ”Genees mijn hand”.
Waarom lezen we nergens dat hij de overgelopen irritatie emmer eens flink omvertrapte, een keer “Laat me met rust!” riep tegen de zoveelste melaatse, of de boksbal ophing in de kamer?
Meer en meer respect krijg ik voor deze bijzondere Man.
De peervormige vorm en zijn kinderlijke uitstraling kunnen je makkelijk om de tuin leiden. Maar pas op! Meneer Warbol is mijn boosheid en cynisme in meest pure vorm. Mijn afgemeten hooghartige blik richting mijn naaste, mijn zucht van irritatie, mijn woedende schop tegen de deur. Hij is onbehoorlijk, mensonvriendelijk en bijzonder kinderachtig, maar hij hoort toch bij mij.
Afgelopen maand liep ik ’s ochtends bij het ontbijt wat mee met broeder Marcus. Ik lees een beschrijving van iemand die ze niet met rust lieten, die altijd iemand op de stoep had staan. Wat doet dat met je? Waar haal je dat vandaan? Elk moment van rust of afzondering wordt verstoord. Rustig in een hoekje van een huis zitten, een avondwandeling, of een boottocht, overal opgejaagd door een massa mensen die iets van je willen. “Maak mijn dochter beter”. “Laat mij horen”. ”Genees mijn hand”.
Waarom lezen we nergens dat hij de overgelopen irritatie emmer eens flink omvertrapte, een keer “Laat me met rust!” riep tegen de zoveelste melaatse, of de boksbal ophing in de kamer?
Meer en meer respect krijg ik voor deze bijzondere Man.
Log in om te reageren.
