Hij schreef haar. Ze was verbaasd. Ze spraken af en de avond was vol van leven, vreugde, verwondering en verbondenheid. Ze hadden elkaar oprecht ontmoet.
Hij leek een stabiele man met gezond zelfvertrouwen. Een man die man durfde te zijn zonder zich bedreigd te voelen door haar vrouw-zijn. Hij hield van God en uit zijn woorden sprak compassie. Dat hij nuchter was, was ook duidelijk, maar zijn redeneren weerhield hem niet per definitie om bij zijn hart te blijven. Hij vertelde haar dat hij veranderd was door de jaren en het dit keer anders wilde doen. Hij had zijn portie wel gehad, maar was tegelijk in staat geweest om zijn pijn om te zetten in kracht. Teleurstelling had geen wortel geschoten en dus was de ondertoon van zijn wensen geen bitterheid. De tijd van oppervlakkigheid was voorbij, zo zei hij. Nu zou hij gaan voor het hart en voor persoonlijkheid. Hij was in staat zijn zwakheden onder ogen te zien, maar durfde ook eerlijk te zijn over de dingen waar hij graag nog in wilde veranderen.
Ze luisterde naar hem. De vragen die hij stelde zetten haar aan het denken en zette haar stil bij zichzelf, bij haar kracht en haar bewogenheid voor de wereld. Ze voelde zich vrij om stil te zijn. Het gaf haar ruimte om na te denken over zijn vragen en inzichten. Ze voelde zich op haar gemak, iets wat ze lang niet zo ervaren had. Ze wist wie ze was en durfde haar eigenheid zichtbaar te laten zijn. Ontspannen lachte ze, om hem en om haar eigen adremme opmerkingen. Toch zag ze soms zijn ogen afdwalen, naar de vrouwen die voorbij liepen in leuke jurkjes en strakke broeken. Ze zag hun schoonheid, zonder die van zichzelf opzij te zetten. Dat ze niet voldeed aan het ideaalbeeld, wist ze al jaren. Hier kon ze niets aan doen, en daarom was ze in staat geweest om vrede met zichzelf te sluiten en zichzelf lief te hebben.
Diep in de nacht namen ze afscheid. Er was nog veel gespreksstof. Ze wist echter dat dit niks zei en dat puur voor het innerlijk gaan eigenlijk niet bestond. De avond was voorbij gegaan en zo ook hun contact. Ze had het juist gezien, in zijn ogen en zijn gedrag. Ze begreep hem, ondanks de pijn die haar hart voor een moment versteende. Maar de liefde voor zichzelf verwarmde haar weer. Ze bleef bij zichzelf, ze verloor zichzelf niet. Niet in hem en niet in haar verdriet. Met open handen was ze de ontmoeting aangegaan. Met open handen ging ze verder.
Hij schreef haar. Ze was verbaasd. Ze spraken af en de avond was vol van leven, vreugde, verwondering en verbondenheid. Ze hadden elkaar oprecht ontmoet.
Hij leek een stabiele man met gezond zelfvertrouwen. Een man die man durfde te zijn zonder zich bedreigd te voelen door haar vrouw-zijn. Hij hield van God en uit zijn woorden sprak compassie. Dat hij nuchter was, was ook duidelijk, maar zijn redeneren weerhield hem niet per definitie om bij zijn hart te blijven. Hij vertelde haar dat hij veranderd was door de jaren en het dit keer anders wilde doen. Hij had zijn portie wel gehad, maar was tegelijk in staat geweest om zijn pijn om te zetten in kracht. Teleurstelling had geen wortel geschoten en dus was de ondertoon van zijn wensen geen bitterheid. De tijd van oppervlakkigheid was voorbij, zo zei hij. Nu zou hij gaan voor het hart en voor persoonlijkheid. Hij was in staat zijn zwakheden onder ogen te zien, maar durfde ook eerlijk te zijn over de dingen waar hij graag nog in wilde veranderen.
Ze luisterde naar hem. De vragen die hij stelde zetten haar aan het denken en zette haar stil bij zichzelf, bij haar kracht en haar bewogenheid voor de wereld. Ze voelde zich vrij om stil te zijn. Het gaf haar ruimte om na te denken over zijn vragen en inzichten. Ze voelde zich op haar gemak, iets wat ze lang niet zo ervaren had. Ze wist wie ze was en durfde haar eigenheid zichtbaar te laten zijn. Ontspannen lachte ze, om hem en om haar eigen adremme opmerkingen. Toch zag ze soms zijn ogen afdwalen, naar de vrouwen die voorbij liepen in leuke jurkjes en strakke broeken. Ze zag hun schoonheid, zonder die van zichzelf opzij te zetten. Dat ze niet voldeed aan het ideaalbeeld, wist ze al jaren. Hier kon ze niets aan doen, en daarom was ze in staat geweest om vrede met zichzelf te sluiten en zichzelf lief te hebben.
Diep in de nacht namen ze afscheid. Er was nog veel gespreksstof. Ze wist echter dat dit niks zei en dat puur voor het innerlijk gaan eigenlijk niet bestond. De avond was voorbij gegaan en zo ook hun contact. Ze had het juist gezien, in zijn ogen en zijn gedrag. Ze begreep hem, ondanks de pijn die haar hart voor een moment versteende. Maar de liefde voor zichzelf verwarmde haar weer. Ze bleef bij zichzelf, ze verloor zichzelf niet. Niet in hem en niet in haar verdriet. Met open handen was ze de ontmoeting aangegaan. Met open handen ging ze verder.
Hij schreef haar. Ze was verbaasd. Ze spraken af en de avond was vol van leven, vreugde, verwondering en verbondenheid. Ze hadden elkaar oprecht ontmoet.
Log in om te reageren.
