Ik wist dat het bezoek een bepaalde lading zou hebben. Daarom had ik het al een keer uitgesteld. En liever wilde ik er nog langer mee wachten. Maar ik wist dat ik het niet nog een keer kon uitstellen. Dat het dan te laat zou kunnen zijn. Nu is het moment.
Ik loop de kamer binnen. De kamer waar op de tafel zoals altijd een stapeltje puzzelboekjes ligt. Waar de foto’s van kinderen en kleinkinderen op de kast staan, zoals ze er al jaren staan. Maar de stoel bij het raam, de stoel van waaruit door de jaren heen honderden cryptogrammen zijn opgelost, de stoel die normaal altijd bezet is, is leeg.
Voorzichtig open ik de deur naar de slaapkamer. De ruimte waar ik nooit kom, maar nu moet zijn. Ik voel meteen tranen opkomen als ik hem zie liggen. Hij heeft zijn ogen gesloten. Bij het opmerken van mijn binnenkomst, opent hij ze even. Ik kan even niks zeggen vanwege de brok in mijn keel. Dan begroet ik hem en ga op de stoel bij het bed zitten.
“Ik ben erg moe, ik wil graag slapen”, zegt hij. Ik zeg dat het niet erg is, dat hij niet voor mij wakker hoeft te blijven.” Ik observeer hem. In zijn zwarte broek, gestreepte overhemd en spencer, is hij ergens nog altijd dezelfde. Maar als hij even later overeind komt om wat water te drinken, zie ik pas duidelijk hoe mager hij is geworden. Zijn horloge zit om de machete van zijn overhemd omdat zijn dunne polsen niet genoeg grip meer bieden om het sieraad op zijn plek te houden.
“Het gaat minder”, zegt hij. “Ik heb niet zoveel kracht meer. De dokter heeft eens gezegd dat ik wel honderd kan worden. Ik vind zesennegentig ook een mooie leeftijd.” Zijn berusting in het onoverkomelijke raakt me. Weer voel ik tranen opkomen. Ik richt mijn aandacht op een geborduurd schilderij aan de muur om ze te maskeren.
Dan is het tijd om te gaan. Ik buig me over het bed en geef een kus op zijn ingevallen wang en pak zijn magere hand vast. “Dag opa”, zeg ik. Het is een definitief afscheid.
Ik loop de kamer binnen. De kamer waar op de tafel zoals altijd een stapeltje puzzelboekjes ligt. Waar de foto’s van kinderen en kleinkinderen op de kast staan, zoals ze er al jaren staan. Maar de stoel bij het raam, de stoel van waaruit door de jaren heen honderden cryptogrammen zijn opgelost, de stoel die normaal altijd bezet is, is leeg.
Voorzichtig open ik de deur naar de slaapkamer. De ruimte waar ik nooit kom, maar nu moet zijn. Ik voel meteen tranen opkomen als ik hem zie liggen. Hij heeft zijn ogen gesloten. Bij het opmerken van mijn binnenkomst, opent hij ze even. Ik kan even niks zeggen vanwege de brok in mijn keel. Dan begroet ik hem en ga op de stoel bij het bed zitten.
“Ik ben erg moe, ik wil graag slapen”, zegt hij. Ik zeg dat het niet erg is, dat hij niet voor mij wakker hoeft te blijven.” Ik observeer hem. In zijn zwarte broek, gestreepte overhemd en spencer, is hij ergens nog altijd dezelfde. Maar als hij even later overeind komt om wat water te drinken, zie ik pas duidelijk hoe mager hij is geworden. Zijn horloge zit om de machete van zijn overhemd omdat zijn dunne polsen niet genoeg grip meer bieden om het sieraad op zijn plek te houden.
“Het gaat minder”, zegt hij. “Ik heb niet zoveel kracht meer. De dokter heeft eens gezegd dat ik wel honderd kan worden. Ik vind zesennegentig ook een mooie leeftijd.” Zijn berusting in het onoverkomelijke raakt me. Weer voel ik tranen opkomen. Ik richt mijn aandacht op een geborduurd schilderij aan de muur om ze te maskeren.
Dan is het tijd om te gaan. Ik buig me over het bed en geef een kus op zijn ingevallen wang en pak zijn magere hand vast. “Dag opa”, zeg ik. Het is een definitief afscheid.
Log in om te reageren.
