Terwijl mijn medecolumnist zich bezig houdt met: wat over zoveel jaar, vraag ik me af: wat moet ik nu? Ik ben getroffen door het date-looser-virus. Mijn dates lopen meestal pijnlijk af, en relaties zijn bij mij nooit een lang leven beschoren! Na meerdere malen hevige teleurgesteld te zijn, vraag ik me af of er nog wel hoop is, of dat ik mee kan krijsen met ongedierteverdelger (de muizen vluchten je huis uit!) en viswijf eerste klas, miss C. D.’s,” All by myself….”
Ik geef het eerlijk toe, ik ben een enorm ongeduldig mens. Trage mensen maken mij boos en geïrriteerd. Vooral bejaarden mensen, verliefde hand-in-hand lopende stelletjes die zich traag voortbewegen, of mensen die in de Albert-Hein met hun kar de doorgang versperren. Daarbij heb ik echt de neiging ze hardhandig in hun eigen karretje te deponeren en er een flinke duw tegen te geven!
Zo ook bij het daten en flirten. Ik heb een hekel aan minuten wachten op een bericht terug, of uren op een sms’je. Ik wil meer, ik wil veel, en ik wil het nu. Het is alles snel, of traag en niets! En dat is dan denk ik een afknapper. En het resulteert in stemmingswisselingen, die weer resulteren in een ongekende honger naar surrogaatliefde.
Daarover gesproken; laatst kwam ik in contact met een man die een cateringbedrijf gespecialiseerd in chocolade heeft. Natuurlijk kon ik dit snoepje niet laten schieten en begon ik hevig te flirten. Maar meneer zelf bleek geen overdosis zoete zaligheid, want na mijn bekentenis dat pure chocolademousse mijn favoriet is, wilde hij gelijk mijn adres weten en zou hij zo met een emmer voor de deur staan. Wat hij daarmee van plan was, wil ik geeneens weten, en hoewel liefde door de maag gaat, heb ik 'm toch maar liefelijk laten weten dat ik in tegenstelling tot zijn producten kwaliteitswaar ben, en dus niet zo goedkoop verkocht word!
Terug naar de dates. Er staat er weer één op spel. Of moet ik zeggen: stond? Vanochtend werd ik opgebeld met de mededeling dat het zo vreselijk druk is op kantoor. Overwerken tot minimaal zeven uur en daarna doodmoe. Natuurlijk is dit een smoesje en weet ik wel dat het weer op niets uitdraait, maar toch slik ik het weer als zoete koek. Soms wil ik gewoon bedrogen worden, en daarin ik ben niet de enige.
En daarnaast, de man in kwestie krijgt zijn straf wel. Zodra hij uitgekeken is (of andersom) heb ik geen remming meer om al mijn frustratie tegen hem uit te schreeuwen, en stem ik in met Wouter Hamel (die trouwens best wel eens een beschuitje mag komen eten!): “You worthless fraud, you ugly cheat”.
Ik geef het eerlijk toe, ik ben een enorm ongeduldig mens. Trage mensen maken mij boos en geïrriteerd. Vooral bejaarden mensen, verliefde hand-in-hand lopende stelletjes die zich traag voortbewegen, of mensen die in de Albert-Hein met hun kar de doorgang versperren. Daarbij heb ik echt de neiging ze hardhandig in hun eigen karretje te deponeren en er een flinke duw tegen te geven!
Zo ook bij het daten en flirten. Ik heb een hekel aan minuten wachten op een bericht terug, of uren op een sms’je. Ik wil meer, ik wil veel, en ik wil het nu. Het is alles snel, of traag en niets! En dat is dan denk ik een afknapper. En het resulteert in stemmingswisselingen, die weer resulteren in een ongekende honger naar surrogaatliefde.
Daarover gesproken; laatst kwam ik in contact met een man die een cateringbedrijf gespecialiseerd in chocolade heeft. Natuurlijk kon ik dit snoepje niet laten schieten en begon ik hevig te flirten. Maar meneer zelf bleek geen overdosis zoete zaligheid, want na mijn bekentenis dat pure chocolademousse mijn favoriet is, wilde hij gelijk mijn adres weten en zou hij zo met een emmer voor de deur staan. Wat hij daarmee van plan was, wil ik geeneens weten, en hoewel liefde door de maag gaat, heb ik 'm toch maar liefelijk laten weten dat ik in tegenstelling tot zijn producten kwaliteitswaar ben, en dus niet zo goedkoop verkocht word!
Terug naar de dates. Er staat er weer één op spel. Of moet ik zeggen: stond? Vanochtend werd ik opgebeld met de mededeling dat het zo vreselijk druk is op kantoor. Overwerken tot minimaal zeven uur en daarna doodmoe. Natuurlijk is dit een smoesje en weet ik wel dat het weer op niets uitdraait, maar toch slik ik het weer als zoete koek. Soms wil ik gewoon bedrogen worden, en daarin ik ben niet de enige.
En daarnaast, de man in kwestie krijgt zijn straf wel. Zodra hij uitgekeken is (of andersom) heb ik geen remming meer om al mijn frustratie tegen hem uit te schreeuwen, en stem ik in met Wouter Hamel (die trouwens best wel eens een beschuitje mag komen eten!): “You worthless fraud, you ugly cheat”.
Log in om te reageren.
