Bij sommige mensen komt het geluk met bakken tegelijk binnen. Andere mensen herkennen het geluk niet zodanig als geluk. Zij gaan op zoek naar het geluk in vreemde, arme landen. Zij denken het geluk te vinden in een Braziliaans straathoertje. Of een hongerneger met vliegen rond zijn ogen.
Het kapitalistische systeem heeft ons veel geluk gebracht en brengt ons nog steeds veel geluk. Het systeem brengt geen ongeluk, hooguit weten sommige mensen in ons land het geluk niet met open armen te ontvangen. Daar kan je het systeem niet de schuld van geven. Zij omarmen het ongeluk om daarna gelukkig te worden.
U kent ze wel, vrienden die met de pet rond gaan omdat ze gaan helpen in verre landen. Scholen bouwen, waterputten zoeken, knutselen met kindsoldaten. Dit alles in combinatie met het geloof. Er moet geëvangeliseerd worden. Dat als eerste. Een waterput vinden kan altijd nog.
Ze zijn in Nederland niet gelukkig. Kunnen hun draai niet vinden. Hebben twee, drie, misschien wel vier studies verziekt. Het geweten knaagt, het geluk blijft achter. Dan lezen ze iets in de krant, in een folder of op een website. Er is hulp nodig in Brazilië. De nood is hoog in Afrika, en in Roemenië kunnen de kinderen niet naar school. Er gaan meer Nederlandse jongeren. De harten van de gelukzoekers gaan sneller kloppen. Er ligt een partner in het verschiet. Het leven heeft weer zin. Er is weer een doel. Het geweten is gesust. Maar hoe komen ze daar?
We krijgen mailtjes van kerkleden en vrienden. Ze gaan binnenkort weg. Er moet snel geld komen. Papa en mama zijn trots. Hun kind gaat de wereld redden. Een leugen. Uiteindelijk gaat het kind vooral zichzelf redden. En of wij even willen betalen. Er moeten namelijk ook nog honderden Bijbels mee. Er wordt gebeden. Ondertussen wordt het kapitalistische thuisfront met de nek aangekeken. Zij zijn individualistisch bezig met hun kantoorbaantje in een zondige, individualistische maatschappij.
Ze zitten er maanden. Het geluk laat zich niet in een paar weken vinden. Eerst komen er nog wel wat mailtjes uit die vreselijk arme landen. Geldschieters worden braaf op de hoogte gehouden. We moeten bidden en geld storten. Vooral dat laatste. Het egoïstische thuisfront moet vooral betalen. Geld maakt bij de gelukzoekers meer gelukkig dan hun lief is.
Dan worden er minder mailtjes gestuurd. Er wordt niet gebeld. Er komt nog een verkreukelde foto via de post. De kerk laat hem trots op de beamer zien. Er staat een rekeningnummer onder.
Maar ik betaal niet meer. Nooit meer. Want ik ken de helpende handen nu wel een beetje. Zij zijn vooral bezig met zichzelf te betasten. Totdat iemand anders dat doet. Dan hoor je niks meer. Dan hebben ze het geluk gevonden. In een man of een vrouw, in een kind. In het bevrijd zijn van verantwoordelijkheden.
Het kapitalistische systeem heeft ons veel geluk gebracht en brengt ons nog steeds veel geluk. Het systeem brengt geen ongeluk, hooguit weten sommige mensen in ons land het geluk niet met open armen te ontvangen. Daar kan je het systeem niet de schuld van geven. Zij omarmen het ongeluk om daarna gelukkig te worden.
U kent ze wel, vrienden die met de pet rond gaan omdat ze gaan helpen in verre landen. Scholen bouwen, waterputten zoeken, knutselen met kindsoldaten. Dit alles in combinatie met het geloof. Er moet geëvangeliseerd worden. Dat als eerste. Een waterput vinden kan altijd nog.
Ze zijn in Nederland niet gelukkig. Kunnen hun draai niet vinden. Hebben twee, drie, misschien wel vier studies verziekt. Het geweten knaagt, het geluk blijft achter. Dan lezen ze iets in de krant, in een folder of op een website. Er is hulp nodig in Brazilië. De nood is hoog in Afrika, en in Roemenië kunnen de kinderen niet naar school. Er gaan meer Nederlandse jongeren. De harten van de gelukzoekers gaan sneller kloppen. Er ligt een partner in het verschiet. Het leven heeft weer zin. Er is weer een doel. Het geweten is gesust. Maar hoe komen ze daar?
We krijgen mailtjes van kerkleden en vrienden. Ze gaan binnenkort weg. Er moet snel geld komen. Papa en mama zijn trots. Hun kind gaat de wereld redden. Een leugen. Uiteindelijk gaat het kind vooral zichzelf redden. En of wij even willen betalen. Er moeten namelijk ook nog honderden Bijbels mee. Er wordt gebeden. Ondertussen wordt het kapitalistische thuisfront met de nek aangekeken. Zij zijn individualistisch bezig met hun kantoorbaantje in een zondige, individualistische maatschappij.
Ze zitten er maanden. Het geluk laat zich niet in een paar weken vinden. Eerst komen er nog wel wat mailtjes uit die vreselijk arme landen. Geldschieters worden braaf op de hoogte gehouden. We moeten bidden en geld storten. Vooral dat laatste. Het egoïstische thuisfront moet vooral betalen. Geld maakt bij de gelukzoekers meer gelukkig dan hun lief is.
Dan worden er minder mailtjes gestuurd. Er wordt niet gebeld. Er komt nog een verkreukelde foto via de post. De kerk laat hem trots op de beamer zien. Er staat een rekeningnummer onder.
Maar ik betaal niet meer. Nooit meer. Want ik ken de helpende handen nu wel een beetje. Zij zijn vooral bezig met zichzelf te betasten. Totdat iemand anders dat doet. Dan hoor je niks meer. Dan hebben ze het geluk gevonden. In een man of een vrouw, in een kind. In het bevrijd zijn van verantwoordelijkheden.
Log in om te reageren.
