Wie kent het verhaal niet? De vrouwen die intens van Jezus hielden en Hem al jaren kenden waren op weg naar het graf. Het verlies van hun zoon, vriend en rabbi was groot en ze deden wat ze konden om Hem toch nog even bij zich te houden: Zijn graf bezoeken waar ze Zijn lichaam verzorgden met olie en kruiden, terwijl zij rouwden over de vreselijke pijn die Hij had geleden, die eindigde met de dood.
Terwijl ik met een warme mok thee op mijn bank zit en sneeuwvlokjes langs mijn raam neerdwarrelen, ontstaat in mij een gedachte over de tijd tussen dat Jezus stierf en dat Hij weer opstond. De vrouwen gingen de confrontatie met hun verlies aan zonder te beseffen dat de woorden van de profeten in vervulling zouden gaan. Ze liepen er niet voor weg, maar gingen elke dag opnieuw naar de plaats waar de dood tastbaar en voelbaar was. Zouden ze dit ook gedaan hebben als de waarheidsbelofte van de Vader hun leven had vervuld met diep geloof en de zekerheid dat Jezus weer op zou staan? Zouden ze Zijn lichaam verzorgd hebben als ze wisten dat Hij over een paar dagen weer met hen zou samenzijn? Zouden ze elke dag naar het graf zijn teruggegaan om hun bloedende hart te wassen met water, hun verscheurende pijn te verzachten met olie en hun tranen te drogen met linnen doeken? Ze hadden het kunnen weten toch, dat de Waarheid weer op zou staan? Hij had het hen tenslotte al zo vaak verteld!
In stilte staar ik naar buiten en ik vraag me af of wij echt zo anders zijn dan deze rouwende vrouwen die, net als jij en ik, mens waren. Want hoe vaak keren wij in ons hart terug naar een graf, een plaats waar wat ons dierbaar is ten einde lijkt gekomen? Hoe vaak blijven wij (met de beste intenties) de dood koesteren en zijn we vervolgens verbaasd als haar koude aanwezigheid er op een ochtend niet meer is? Het is mijn verlangen om de woorden van het Leven wortel te laten schieten in mijn hart. Om de beloften van hoop in mijn armen te sluiten en met geloof de confrontatie met mijn lege graven aan te gaan. Zonder dood zou dit niet nodig zijn, maar juist door het aangaan van deze confrontatie met rouw, verdriet, en verlatenheid, is het lege graf van waarde.
Ik denk dat overwinning over dood in ons leven, ons niet zou hoeven vebazen. Want God heeft het ons tenslotte al zo vaak verteld. En toch is Hij tegelijk Degene die ons verrast met Zijn voortdurende ontvouwende wonder van genade, waardoor we elke dag opnieuw de ruimte krijgen om ons Zijn beloften van Leven eigen te maken.
Bezoek je graf, want alleen dan zul je de ontmoeting met nieuw Leven werkelijk kunnen aangaan.
Terwijl ik met een warme mok thee op mijn bank zit en sneeuwvlokjes langs mijn raam neerdwarrelen, ontstaat in mij een gedachte over de tijd tussen dat Jezus stierf en dat Hij weer opstond. De vrouwen gingen de confrontatie met hun verlies aan zonder te beseffen dat de woorden van de profeten in vervulling zouden gaan. Ze liepen er niet voor weg, maar gingen elke dag opnieuw naar de plaats waar de dood tastbaar en voelbaar was. Zouden ze dit ook gedaan hebben als de waarheidsbelofte van de Vader hun leven had vervuld met diep geloof en de zekerheid dat Jezus weer op zou staan? Zouden ze Zijn lichaam verzorgd hebben als ze wisten dat Hij over een paar dagen weer met hen zou samenzijn? Zouden ze elke dag naar het graf zijn teruggegaan om hun bloedende hart te wassen met water, hun verscheurende pijn te verzachten met olie en hun tranen te drogen met linnen doeken? Ze hadden het kunnen weten toch, dat de Waarheid weer op zou staan? Hij had het hen tenslotte al zo vaak verteld!
In stilte staar ik naar buiten en ik vraag me af of wij echt zo anders zijn dan deze rouwende vrouwen die, net als jij en ik, mens waren. Want hoe vaak keren wij in ons hart terug naar een graf, een plaats waar wat ons dierbaar is ten einde lijkt gekomen? Hoe vaak blijven wij (met de beste intenties) de dood koesteren en zijn we vervolgens verbaasd als haar koude aanwezigheid er op een ochtend niet meer is? Het is mijn verlangen om de woorden van het Leven wortel te laten schieten in mijn hart. Om de beloften van hoop in mijn armen te sluiten en met geloof de confrontatie met mijn lege graven aan te gaan. Zonder dood zou dit niet nodig zijn, maar juist door het aangaan van deze confrontatie met rouw, verdriet, en verlatenheid, is het lege graf van waarde.
Ik denk dat overwinning over dood in ons leven, ons niet zou hoeven vebazen. Want God heeft het ons tenslotte al zo vaak verteld. En toch is Hij tegelijk Degene die ons verrast met Zijn voortdurende ontvouwende wonder van genade, waardoor we elke dag opnieuw de ruimte krijgen om ons Zijn beloften van Leven eigen te maken.
Bezoek je graf, want alleen dan zul je de ontmoeting met nieuw Leven werkelijk kunnen aangaan.
Log in om te reageren.
