En dit is dus de Via Dolorosa. Een smal straatje. Middenin de stad. Met winkeltjes. En vooral veel drukte en hectiek. Ik wil er een speciaal gevoel bij hebben. Denken aan dat Jezus hier heeft gelopen. Met het kruis op Zijn rug. En daarvan onder de indruk zijn. Maar dat heb ik niet. Ik ben vooral mijn teleurstelling aan het verwerken. Want het lijkt in geen enkel opzicht op de voorstelling die ik er van had.
Een paar dagen daarvoor had ik hetzelfde al gehad bij Golgotha. En daarvoor bij het meer van Galilea. Natuurlijk was ik erop voorbereid toen ik zeven jaar geleden naar Israel ging. Dat de werkelijkheid niet zou overeenkomen met plaatjes die ik had gecreëerd op basis van de Bijbel. Daarom had ik ook allemaal varianten gemaakt op mijn oorspronkelijke voorstelling. Om desillusie te voorkomen. Maar zonder succes.
Nu was dat niks nieuws. Gezien mijn sterke voorstellingsvermogen. Als kind had ik dat al als we op vakantie gingen. Op basis van één foto, had ik altijd het hele vakantiehuisje of stacaravan ingericht. Van de kleur van de gordijnen, tot de indeling van de keuken. En ook de hele camping. En de omgeving. Ik deed er geen moeite voor: het plaatje was er gewoon. Mijn eerste reactie ter plaatse was dan ook altijd quasi teleurgesteld: het is zo anders dan mijn voorstelling.
En ik had het bij veel andere reizen ook al gehad. Maar op de een of andere manier was dit toch iets heftiger. Ik ben opgegroeid met Bijbelverhalen. Dit waren heel sterk verankerde plaatjes. Plaatjes die ik tot dan toe altijd voor me had gezien als ik aan deze plaatsen dacht. En van het ene op de andere moment gaan de voorstellingen die ik jarenlang heb gekoesterd, verloren. Moeten ze plaatsmaken voor de werkelijkheid.
De realiteit ten spijt: als ik nu denk aan de Via Dolorosa, of aan Golgotha, dan zie ik weer gewoon de plaatjes voor me die ik als kind had.
Een paar dagen daarvoor had ik hetzelfde al gehad bij Golgotha. En daarvoor bij het meer van Galilea. Natuurlijk was ik erop voorbereid toen ik zeven jaar geleden naar Israel ging. Dat de werkelijkheid niet zou overeenkomen met plaatjes die ik had gecreëerd op basis van de Bijbel. Daarom had ik ook allemaal varianten gemaakt op mijn oorspronkelijke voorstelling. Om desillusie te voorkomen. Maar zonder succes.
Nu was dat niks nieuws. Gezien mijn sterke voorstellingsvermogen. Als kind had ik dat al als we op vakantie gingen. Op basis van één foto, had ik altijd het hele vakantiehuisje of stacaravan ingericht. Van de kleur van de gordijnen, tot de indeling van de keuken. En ook de hele camping. En de omgeving. Ik deed er geen moeite voor: het plaatje was er gewoon. Mijn eerste reactie ter plaatse was dan ook altijd quasi teleurgesteld: het is zo anders dan mijn voorstelling.
En ik had het bij veel andere reizen ook al gehad. Maar op de een of andere manier was dit toch iets heftiger. Ik ben opgegroeid met Bijbelverhalen. Dit waren heel sterk verankerde plaatjes. Plaatjes die ik tot dan toe altijd voor me had gezien als ik aan deze plaatsen dacht. En van het ene op de andere moment gaan de voorstellingen die ik jarenlang heb gekoesterd, verloren. Moeten ze plaatsmaken voor de werkelijkheid.
De realiteit ten spijt: als ik nu denk aan de Via Dolorosa, of aan Golgotha, dan zie ik weer gewoon de plaatjes voor me die ik als kind had.
Log in om te reageren.
