Het is buitengewoon vermakelijk en ontspannend om na een dag hard werken thuis te komen en vervolgens op de bank weg te zakken en te kijken naar mensen die... hard aan het werk zijn. Mijn favoriet is zonder enige twijfel: de veilingshow. Het principe is eenvoudig: je neemt duizenden dollars op van je bankrekening en vertrekt vervolgens, het liefst in gezelschap van een stilzwijgende, enigszins volgevreten partner, richting één of ander afgelegen oord waar je met een groep van gelijkgestemden verzamelt op een terrein waar allemaal opslagunits staan.
Vervolgens bekijk je zo’n opslagbox van iemand die de huur helaas niet meer kon opbrengen om uiteindelijk tegen elkaar op te bieden om het te kopen. De hoogste bieder mag het uiteraard hebben en diegene zie je de komende 10 minuten dan ook zwetend en vloekend zijn pasverworven unit leeghalen, of nog beter, zijn maatje ervoor laten opdraaien. Bijzondere of dure voorwerpen worden met veel enthousiasme aan mij, de met-het-bord-op-schoot-eter, getoond en uiteindelijk met veel winst, of verlies, verkocht.
Het zal wel een Nederlandse neiging zijn, maar ik hou van dit soort verrassingen: wat is iets waard. Al dertig jaar lang sleept half Holland de inhoud van zijn zolders naar een vrolijk kasteel in de provincie om het te laten taxeren. Het boeiende betoog van de antiekkenner wordt met een flinke dosis ongeduld aangehoord om dan toch eindelijk maar eens te vragen: ‘wat de waarde ongeveer is’.
Net alsof wij in staat zijn om iets écht op waarde te schatten. Natuurlijk, als het gaat om zaken als goud, diamanten of mijn columns is het niet al te moeilijk, maar als het om minder tastbare zaken gaat, zijn we al snel de weg kwijt. Loyaliteit en trouw worden weggehoond, iemand met morele bezwaren is al snel een weigerambtenaar en een mensenleven, zeker dat van een ander, wordt vaak als waardeloos afgedaan.
En toch werd er met Pasen zo hoog ingezet.
Vervolgens bekijk je zo’n opslagbox van iemand die de huur helaas niet meer kon opbrengen om uiteindelijk tegen elkaar op te bieden om het te kopen. De hoogste bieder mag het uiteraard hebben en diegene zie je de komende 10 minuten dan ook zwetend en vloekend zijn pasverworven unit leeghalen, of nog beter, zijn maatje ervoor laten opdraaien. Bijzondere of dure voorwerpen worden met veel enthousiasme aan mij, de met-het-bord-op-schoot-eter, getoond en uiteindelijk met veel winst, of verlies, verkocht.
Het zal wel een Nederlandse neiging zijn, maar ik hou van dit soort verrassingen: wat is iets waard. Al dertig jaar lang sleept half Holland de inhoud van zijn zolders naar een vrolijk kasteel in de provincie om het te laten taxeren. Het boeiende betoog van de antiekkenner wordt met een flinke dosis ongeduld aangehoord om dan toch eindelijk maar eens te vragen: ‘wat de waarde ongeveer is’.
Net alsof wij in staat zijn om iets écht op waarde te schatten. Natuurlijk, als het gaat om zaken als goud, diamanten of mijn columns is het niet al te moeilijk, maar als het om minder tastbare zaken gaat, zijn we al snel de weg kwijt. Loyaliteit en trouw worden weggehoond, iemand met morele bezwaren is al snel een weigerambtenaar en een mensenleven, zeker dat van een ander, wordt vaak als waardeloos afgedaan.
En toch werd er met Pasen zo hoog ingezet.
Log in om te reageren.
