Eind januari ontving ik een verontrustende brief van de woningbouw. Of ik wel op de hoogte was van het feit dat de struiken in mijn voortuin behoorlijk over het tuinhekje aan het groeien waren geslagen. Dat dit niet zo netjes was voor de buurtbewoners en bovendien in strijd met Het Reglement.
Drie minuten later kijk ik schuldbewust naar mijn lage tuinhek dat nou niet bepaald lijkt te zijn bezweken onder een grote groene last, maar inderdaad wel enkele centimeters buiten de tuin lijkt te zijn gegroeid. Met een diepe zucht neem ik in gedachten afscheid van mijn zomaar vrije doordeweekse dag. Ik sleep mezelf naar het tuincentrum en scoor de nodige eigen-huis-en-tuin tools.
Na twee uur doorpezen kijk ik met een kennersblik naar mijn voortuin. Het tuinhek is vrijgemaakt en wat verstevigd (zonder duimslagen), de coniferen zijn zo toegetakeld dat ze waarschijnlijk in 2015 pas weer durven groeien en in het midden van de tuin prijkt De Struik, die er precies zo uitziet als ikzelf toen ik mijn eigen haar een keer had geknipt in de vroege jaren negentig.
Nog geen drie dagen later kreeg ik een kaartje in de bus, waarop vier stoere wijkbeheerders stonden die mij met hun stevige duimen duidelijk maakten dat ze vonden dat ik maar puik tuinwerk had verricht. Aangestoken door deze motivatie was het duidelijk: binnen moest en zou er ook eens flink gereinigd gaan worden. Ramen zemen, keuken boenen, gordijnen wassen, administratie ordenen: wordt nou eindelijk eens volwássen, man. De grote supermarktketen had heuse voorjaarsaanbiedingen, het geluk lachte mij toe. Tassen vol met spul sleepte ik mee naar huis.
Nu alleen nog wat extra motivatie kopen.
Drie minuten later kijk ik schuldbewust naar mijn lage tuinhek dat nou niet bepaald lijkt te zijn bezweken onder een grote groene last, maar inderdaad wel enkele centimeters buiten de tuin lijkt te zijn gegroeid. Met een diepe zucht neem ik in gedachten afscheid van mijn zomaar vrije doordeweekse dag. Ik sleep mezelf naar het tuincentrum en scoor de nodige eigen-huis-en-tuin tools.
Na twee uur doorpezen kijk ik met een kennersblik naar mijn voortuin. Het tuinhek is vrijgemaakt en wat verstevigd (zonder duimslagen), de coniferen zijn zo toegetakeld dat ze waarschijnlijk in 2015 pas weer durven groeien en in het midden van de tuin prijkt De Struik, die er precies zo uitziet als ikzelf toen ik mijn eigen haar een keer had geknipt in de vroege jaren negentig.
Nog geen drie dagen later kreeg ik een kaartje in de bus, waarop vier stoere wijkbeheerders stonden die mij met hun stevige duimen duidelijk maakten dat ze vonden dat ik maar puik tuinwerk had verricht. Aangestoken door deze motivatie was het duidelijk: binnen moest en zou er ook eens flink gereinigd gaan worden. Ramen zemen, keuken boenen, gordijnen wassen, administratie ordenen: wordt nou eindelijk eens volwássen, man. De grote supermarktketen had heuse voorjaarsaanbiedingen, het geluk lachte mij toe. Tassen vol met spul sleepte ik mee naar huis.
Nu alleen nog wat extra motivatie kopen.
Log in om te reageren.
