“Shit, m’n oma is dood.” Ik sta bij de spiegels van de dames-wc en staar stomverbaasd naar het sms'je dat mijn vader me heeft gestuurd. Daarin staat: “Oma is vanochtend overleden.” Alles was zo gewoon vandaag. Het was gewoon een saaie collegedag en dan opeens ...
Dan pas merk ik dat er twee meisjes vreemd naar me staren. Oeps. Ik heb hardop gedacht. En ik sta ook nog en plein public te huilen. Ik probeer aan de meisjes uit te leggen wat er aan de hand is. Lukt niet zo goed. “Gaat het wel?”, vragen ze bezorgd. “Misschien kun je beter naar huis gaan...” Dat doe ik. Thuis draait alles een week lang om de begrafenis...
Dagenlang deprimerend gedoe. Alles moet worden geregeld. Een zware kaart met een nog zwaardere tekst. Waarin mijn 15-jarige broertje per ongeluk wordt gekoppeld aan een 30-jarige aangetrouwde nicht. Mijn zusje moet haar ski-vakantie halverwege onderbreken en afscheid nemen van de leuke ski-leraar. Zal ik een gedicht voordragen? Of barst ik dan voor het oog van de hele familie in huilen uit?
En dan moeten we nog beslissen of we nog iets kleins uit haar huis willen. De beertjes-cake-vorm denk ik....Toen ze nog kon zien, nog geen staar had, nog kon lopen en nog kon autorijden natuurlijk, dan kwam ze in haar kleine, rode autootje langs. Met zelfgebakken cake in de vorm van een beer. Dat komt niet meer terug. En geen kaartjes meer voor mijn verjaardag. In haar sierlijke schoonschrift. En ze vroeg altijd of ik al een vriendje had...Ik heb nooit een vriendje mee kunnen nemen om bij haar thee te drinken. Dat kan nu ook nooit meer.
En zo denk ik de hele week lang aan de dood. Moet al dat verdrietige gedoe ook, ooit, wanneer ik zelf...
Dan neem ik een besluit: Ik ga gewoon nooit dood.
Dan pas merk ik dat er twee meisjes vreemd naar me staren. Oeps. Ik heb hardop gedacht. En ik sta ook nog en plein public te huilen. Ik probeer aan de meisjes uit te leggen wat er aan de hand is. Lukt niet zo goed. “Gaat het wel?”, vragen ze bezorgd. “Misschien kun je beter naar huis gaan...” Dat doe ik. Thuis draait alles een week lang om de begrafenis...
Dagenlang deprimerend gedoe. Alles moet worden geregeld. Een zware kaart met een nog zwaardere tekst. Waarin mijn 15-jarige broertje per ongeluk wordt gekoppeld aan een 30-jarige aangetrouwde nicht. Mijn zusje moet haar ski-vakantie halverwege onderbreken en afscheid nemen van de leuke ski-leraar. Zal ik een gedicht voordragen? Of barst ik dan voor het oog van de hele familie in huilen uit?
En dan moeten we nog beslissen of we nog iets kleins uit haar huis willen. De beertjes-cake-vorm denk ik....Toen ze nog kon zien, nog geen staar had, nog kon lopen en nog kon autorijden natuurlijk, dan kwam ze in haar kleine, rode autootje langs. Met zelfgebakken cake in de vorm van een beer. Dat komt niet meer terug. En geen kaartjes meer voor mijn verjaardag. In haar sierlijke schoonschrift. En ze vroeg altijd of ik al een vriendje had...Ik heb nooit een vriendje mee kunnen nemen om bij haar thee te drinken. Dat kan nu ook nooit meer.
En zo denk ik de hele week lang aan de dood. Moet al dat verdrietige gedoe ook, ooit, wanneer ik zelf...
Dan neem ik een besluit: Ik ga gewoon nooit dood.
Log in om te reageren.
