Je moet het ze nageven: ze denken aan hun klanten. Elk jaar zo rond de derde week van januari valt de blauwe envelop op de deurmat. Zo ook dit jaar. Ze zijn me weer niet vergeten. Elk jaar weer neem ik me heilig voor om ruim voor de deadline van 1 april het formulier in te vullen. Meestal komt het aan op de laatste dag van maart.
Onlangs ontmoette ik een man die z’n vak heeft gemaakt van cijfers. Dat leek me handig. Hij kon me dan mooi helpen met het papierwerk. Dat wilde hij ook wel. Maar eigenlijk wilde hij liever mij beter leren kennen dan m’n belastingformulier. Daar kon ik ‘m dan ook weer geen ongelijk in geven. Ik ga ook liever op een leuke date, dan dat ik m’n administratie doe. De date kwam er dus, gevolgd door allerlei andere afleidingsmanoeuvres. Resultaat van deze gang van zaken: m’n belastingformulier is nog steeds volledig blanco.
Vreemd trouwens dat de belastingdienst vraagt naar m’n inkomsten over het afgelopen jaar. Ik weet namelijk zeker dat m’n werkgever dit al netjes voor me heeft doorgegeven. Blijkbaar willen ze het ook nog een keertje van mij horen. Tegelijkertijd krijg ik de kans om nog wat aftrekposten op te voeren. Het stelt ook eigenlijk niet zoveel voor allemaal. Ik heb geen zware hypotheek die als een molensteen aan m’n nek hangt. Me druk maken over de hypotheekrente-aftrek doe ik dan ook niet. Verder speelt er bij mij ook in fiscaal opzicht geen partnerproblematiek. Lekker overzichtelijk allemaal dus.
Ik heb het alleen niet zo op formulieren en getallen. Vandaar het uitstelgedrag rondom de blauwe envelop. Gelukkig denken m’n vrienden bij de fiscus met me mee. Leuker kunnen ze het niet maken. Wel makkelijker. En zo doe ik al een paar jaar digitaal aangifte. Niet langer is er het meerbladige formulier op A5-formaat, waarbij je je rekenmachine in de aanslag moet houden. Tegenwoordig doe ik belastingaangifte via internet aan de hand van een geavanceerd digitaal invulschema. Nog steeds vind ik het geen echt leuke klus, maar het gaat allemaal wel een stuk makkelijker dan vroeger.
Wat moeilijk blijft, is te zien dat een derde van je inkomsten naar de belastingdienst gaat. Het besef dat het een bijdrage is aan publieke middelen helpt enigszins. Al zal de overheid soms geld besteden aan zaken die in mijn visie geen prioriteit hebben. Toch maak ik dankbaar gebruik van bijvoorbeeld de wegen, de straatverlichting, de gezondheidszorg en het onderwijs in dit land, mede mogelijk gemaakt door het belastinggeld dat ik zelf heb betaald. Aan de voorspoed en de voorzieningen in dit land draag ik uiteindelijk toch graag m’n steentje bij.
Nu eerst dan toch maar eens dat digitale formulier zien in te vullen.
Onlangs ontmoette ik een man die z’n vak heeft gemaakt van cijfers. Dat leek me handig. Hij kon me dan mooi helpen met het papierwerk. Dat wilde hij ook wel. Maar eigenlijk wilde hij liever mij beter leren kennen dan m’n belastingformulier. Daar kon ik ‘m dan ook weer geen ongelijk in geven. Ik ga ook liever op een leuke date, dan dat ik m’n administratie doe. De date kwam er dus, gevolgd door allerlei andere afleidingsmanoeuvres. Resultaat van deze gang van zaken: m’n belastingformulier is nog steeds volledig blanco.
Vreemd trouwens dat de belastingdienst vraagt naar m’n inkomsten over het afgelopen jaar. Ik weet namelijk zeker dat m’n werkgever dit al netjes voor me heeft doorgegeven. Blijkbaar willen ze het ook nog een keertje van mij horen. Tegelijkertijd krijg ik de kans om nog wat aftrekposten op te voeren. Het stelt ook eigenlijk niet zoveel voor allemaal. Ik heb geen zware hypotheek die als een molensteen aan m’n nek hangt. Me druk maken over de hypotheekrente-aftrek doe ik dan ook niet. Verder speelt er bij mij ook in fiscaal opzicht geen partnerproblematiek. Lekker overzichtelijk allemaal dus.
Ik heb het alleen niet zo op formulieren en getallen. Vandaar het uitstelgedrag rondom de blauwe envelop. Gelukkig denken m’n vrienden bij de fiscus met me mee. Leuker kunnen ze het niet maken. Wel makkelijker. En zo doe ik al een paar jaar digitaal aangifte. Niet langer is er het meerbladige formulier op A5-formaat, waarbij je je rekenmachine in de aanslag moet houden. Tegenwoordig doe ik belastingaangifte via internet aan de hand van een geavanceerd digitaal invulschema. Nog steeds vind ik het geen echt leuke klus, maar het gaat allemaal wel een stuk makkelijker dan vroeger.
Wat moeilijk blijft, is te zien dat een derde van je inkomsten naar de belastingdienst gaat. Het besef dat het een bijdrage is aan publieke middelen helpt enigszins. Al zal de overheid soms geld besteden aan zaken die in mijn visie geen prioriteit hebben. Toch maak ik dankbaar gebruik van bijvoorbeeld de wegen, de straatverlichting, de gezondheidszorg en het onderwijs in dit land, mede mogelijk gemaakt door het belastinggeld dat ik zelf heb betaald. Aan de voorspoed en de voorzieningen in dit land draag ik uiteindelijk toch graag m’n steentje bij.
Nu eerst dan toch maar eens dat digitale formulier zien in te vullen.
Log in om te reageren.
