Als je dit leest, betekent dat drie dingen. Allereerst dat we op zoek moeten naar het tweede deel van de Mayakalender zodat we ons hoofd over nieuwe berekeningen kunnen gaan breken. Ten tweede, je hebt de mogelijkheid om de komende feestdagen bijzonderder te maken dan ooit te voren. En als klap op de vuurpijl heb je onbewust mee mogen maken dat ik weer een jaartje wijzer ben geworden. Doe er je voordeel mee zou ik zeggen.
Aangezien je als columnist richtlijnen hebt met betrekking tot het aantal woorden van een tekst, zal ik niet uitweiden over het feit dat het de wereld niet gelukt is om ten onder te gaan. Ook zal ik je niet vermoeien met het feit dat ik mijn verjaardagsfeestje uit heb moeten stellen vanwege een longontstekingachtigiets. En dus blijft er maar één onderwerp over: kerst. Tijdens deze feestdagen is ons hele land in rep en roer. Steeds meer mensen leggen cadeautjes onder de al dan niet vervloekte spar, er worden nieuwe jurkjes en pantalons gekocht, en in november leggen we al een kalkoen in de vriezer want je zal maar boerenkool moeten eten op de zogenaamde verjaardag van de God-mens die je (vaak) niet gelooft.
Toch klinkt tussen alle feestmuziek ook altijd eenzaamheid door. Op de een of andere manier benadrukt de feeststemming die in veler harten heerst ook de verlatenheid van mensen die geen vrienden of familie hebben. En dus, terwijl het engelenkoor de stille nacht vult met het blijde nieuws, vult het wereldwijde blogland zich met klaagliederen der ellendigheid. Hoewel ik de pijn van alleen zijn begrijp (geloof me, ik weet waar ik het over heb), heb ik echter steeds meer de behoefte om de eenzame mens na een aai over zijn bol ook een flinke schop onder zijn achterste te geven. Niet omdat ik de ernst van gevoelens wil bagatelliseren, maar omdat juist die pijnlijke eenzaamheid een drijfveer zou kunnen zijn om anderen te verblijden met een bezoekje of zelfgebakken amandelstaaf (van de Hema schijnt hij ook lekker te zijn, dus ontspan).
Als je weet hoe vervelend het is om alleen te zijn, maak dan van de gelegenheid gebruik om die pijnlijke leegte om te buigen tot een omarming van mensen die, dus net als jij, verlangen naar gezelschap. Ga naar een opvang voor dak- en thuislozen en draag je steentje bij tijdens het jaarlijkse kerstdiner. Bezoek een bejaardenhuis en verras iemand met warme chocolademelk. Zing ‘U zijt wellekome’ (waar tekst inkorten al niet goed voor is) bij het asielzoekerscentrum en open vervolgens - in het kader van de daad bij het woord voegen - je huis om gezellig met een paar anders gekleurde medemensen te eten.
Juist als je weet wat eenzaamheid is, ben je de aangewezen persoon om de eenzaamheid van een ander te doorbreken. Laat deze kerst het begin zijn van een vóórtdurende verandering in jezelf door je te richten op een ander. Boerenkool is zeker nog te krijgen bij de supermarkt.
Aangezien je als columnist richtlijnen hebt met betrekking tot het aantal woorden van een tekst, zal ik niet uitweiden over het feit dat het de wereld niet gelukt is om ten onder te gaan. Ook zal ik je niet vermoeien met het feit dat ik mijn verjaardagsfeestje uit heb moeten stellen vanwege een longontstekingachtigiets. En dus blijft er maar één onderwerp over: kerst. Tijdens deze feestdagen is ons hele land in rep en roer. Steeds meer mensen leggen cadeautjes onder de al dan niet vervloekte spar, er worden nieuwe jurkjes en pantalons gekocht, en in november leggen we al een kalkoen in de vriezer want je zal maar boerenkool moeten eten op de zogenaamde verjaardag van de God-mens die je (vaak) niet gelooft.
Toch klinkt tussen alle feestmuziek ook altijd eenzaamheid door. Op de een of andere manier benadrukt de feeststemming die in veler harten heerst ook de verlatenheid van mensen die geen vrienden of familie hebben. En dus, terwijl het engelenkoor de stille nacht vult met het blijde nieuws, vult het wereldwijde blogland zich met klaagliederen der ellendigheid. Hoewel ik de pijn van alleen zijn begrijp (geloof me, ik weet waar ik het over heb), heb ik echter steeds meer de behoefte om de eenzame mens na een aai over zijn bol ook een flinke schop onder zijn achterste te geven. Niet omdat ik de ernst van gevoelens wil bagatelliseren, maar omdat juist die pijnlijke eenzaamheid een drijfveer zou kunnen zijn om anderen te verblijden met een bezoekje of zelfgebakken amandelstaaf (van de Hema schijnt hij ook lekker te zijn, dus ontspan).
Als je weet hoe vervelend het is om alleen te zijn, maak dan van de gelegenheid gebruik om die pijnlijke leegte om te buigen tot een omarming van mensen die, dus net als jij, verlangen naar gezelschap. Ga naar een opvang voor dak- en thuislozen en draag je steentje bij tijdens het jaarlijkse kerstdiner. Bezoek een bejaardenhuis en verras iemand met warme chocolademelk. Zing ‘U zijt wellekome’ (waar tekst inkorten al niet goed voor is) bij het asielzoekerscentrum en open vervolgens - in het kader van de daad bij het woord voegen - je huis om gezellig met een paar anders gekleurde medemensen te eten.
Juist als je weet wat eenzaamheid is, ben je de aangewezen persoon om de eenzaamheid van een ander te doorbreken. Laat deze kerst het begin zijn van een vóórtdurende verandering in jezelf door je te richten op een ander. Boerenkool is zeker nog te krijgen bij de supermarkt.
Log in om te reageren.
