Ha, gezellig skypen met A., één van m’n beste vriendinnen uit Utreg. ‘k Heb wel superlieve collega’s hier in Zweden, maar er gaat toch niks boven gezellig thee-leuten in het Nederlands (allebei met een kop thee achter de PC). Net zoals ik is A. in september begonnen met haar allereerste Grote-Mensen-baan, dus daar hebben we het gezellig over, over onze verwoede pogingen tot volwassenheid en hoe absurd koud het hier is in Zweden. Maar dan zegt A. opeens "Solveig, niet schrikken hoor, maar vorige woensdag heb ik gezoend met een collega..."
Woah. Ik gooi bijna m’n thee over het toetsenbord van schrik. Da’s schrikken. A. is ook christen, en flink toegewijd ook.
“Ben je verliefd op ‘m?”, is ’t eerste dat ik weet uit te vragen.
“Ehm, volgens mij niet. ‘t is wel een schatje hoor, en het was het beste gesprek dat ik in maanden heb gehad.”
“Okee, valt de rest van de mansheid helemaal in ’t niet vergeleken bij hem?”
“Nee.”
“Dan ben je gewoon niet verliefd”, antwoord ik verzekerd, “Dus, waarom heb je dan met ‘m gezoend?”
“...en geknuffeld,” voegt A. toe.
“Je knuffelt en zoent toch met iemand omdat je er een relatie mee wil?”, zeg ik. WAAH, nu klink ik net als m’n moeder. Da’s ook niet de bedoeling.
“Of omdat ik me eenzaam voel, en aangeschoten, en ik zo erg een hug nodig had”, antwoordt A., “ik wil heus wel wachten op de Ware Jakob, of Adam, of welke bijbelse bijnaam diegene ook heeft, maar in de tussentijd is het zo gewoon zo... zo koud om niemand te hebben om mee te knuffelen, om mee hand-in-hand te lopen, om lieve smsjes aan te sturen. In je uppie bevries je bijna, bibberbibber.”
Hmpf. Ze heeft een punt daaro. Ik had bijna 'ja' gezegd tegen het bezoek van een mannelijke vriend, waarvan ik weet dat-ie me leuk vindt; maar heb me toen beseft dat ik hem en zijn hoop alleen maar zou kwetsen. Gelukkig (nou ja, gelukkig?) werden toen EN mijn linkeroor, EN mijn rechteroor ziek. M’n oren snotterden als verkouden kleutertjes, want ze waren allebei enorm ontstoken. Hoera, ik hoefde dus niet eens te liegen tegen de jongen in kwestie.
“WWJD? Geen flauw idee!”, zegt A., “Jezus is nooit in de verleiding gekomen te zoenen met de enige redelijk leuke collega bij een doordeweekse borrel. Staat ook nergens in de bijbel 'Gij zult geheel niet zoenen, nee zelfs geen kusje geven, totdat gij eindelijk de ware Jakob of Jakoba tegenkomt'.
Ik moet grinniken. “Nee, volgens mij ook niet. Eh, tja, tja... Zomaar zoenen versus bevriezen van de kou? Sorry, ik weet niet alles, ik doe maar alsof... bij dit soort dingen vraag ik meestal m’n moeder om raad. Niet dat die alles weet, maar zij leeft tenminste al langer.”
“Hij vond ’t zelf ook geen goed idee”, zegt A., “die collega. Vanwege dat collega-zijn. Alles heel ongemakkelijk op het werk nu.”
“Tja”, pieker ik, “misschien is zomaar zoenen soms gewoon niet slim. Soms. Of meestal misschien. Meestal doe je je alleen de ander en jezelf pijn ermee....”
Woah. Ik gooi bijna m’n thee over het toetsenbord van schrik. Da’s schrikken. A. is ook christen, en flink toegewijd ook.
“Ben je verliefd op ‘m?”, is ’t eerste dat ik weet uit te vragen.
“Ehm, volgens mij niet. ‘t is wel een schatje hoor, en het was het beste gesprek dat ik in maanden heb gehad.”
“Okee, valt de rest van de mansheid helemaal in ’t niet vergeleken bij hem?”
“Nee.”
“Dan ben je gewoon niet verliefd”, antwoord ik verzekerd, “Dus, waarom heb je dan met ‘m gezoend?”
“...en geknuffeld,” voegt A. toe.
“Je knuffelt en zoent toch met iemand omdat je er een relatie mee wil?”, zeg ik. WAAH, nu klink ik net als m’n moeder. Da’s ook niet de bedoeling.
“Of omdat ik me eenzaam voel, en aangeschoten, en ik zo erg een hug nodig had”, antwoordt A., “ik wil heus wel wachten op de Ware Jakob, of Adam, of welke bijbelse bijnaam diegene ook heeft, maar in de tussentijd is het zo gewoon zo... zo koud om niemand te hebben om mee te knuffelen, om mee hand-in-hand te lopen, om lieve smsjes aan te sturen. In je uppie bevries je bijna, bibberbibber.”
Hmpf. Ze heeft een punt daaro. Ik had bijna 'ja' gezegd tegen het bezoek van een mannelijke vriend, waarvan ik weet dat-ie me leuk vindt; maar heb me toen beseft dat ik hem en zijn hoop alleen maar zou kwetsen. Gelukkig (nou ja, gelukkig?) werden toen EN mijn linkeroor, EN mijn rechteroor ziek. M’n oren snotterden als verkouden kleutertjes, want ze waren allebei enorm ontstoken. Hoera, ik hoefde dus niet eens te liegen tegen de jongen in kwestie.
“WWJD? Geen flauw idee!”, zegt A., “Jezus is nooit in de verleiding gekomen te zoenen met de enige redelijk leuke collega bij een doordeweekse borrel. Staat ook nergens in de bijbel 'Gij zult geheel niet zoenen, nee zelfs geen kusje geven, totdat gij eindelijk de ware Jakob of Jakoba tegenkomt'.
Ik moet grinniken. “Nee, volgens mij ook niet. Eh, tja, tja... Zomaar zoenen versus bevriezen van de kou? Sorry, ik weet niet alles, ik doe maar alsof... bij dit soort dingen vraag ik meestal m’n moeder om raad. Niet dat die alles weet, maar zij leeft tenminste al langer.”
“Hij vond ’t zelf ook geen goed idee”, zegt A., “die collega. Vanwege dat collega-zijn. Alles heel ongemakkelijk op het werk nu.”
“Tja”, pieker ik, “misschien is zomaar zoenen soms gewoon niet slim. Soms. Of meestal misschien. Meestal doe je je alleen de ander en jezelf pijn ermee....”
Log in om te reageren.
