"De contouren van je vrouw-zijn openbaarde zich als in een voorlichtingsfilmpje"
Toen ik de coconen van jouw billen in mijn handen had ging er een siddering door mijn lijf. Kleine hapjes lucht ontsnapten uit mijn mond toen mijn handen houvast vonden op de plek die ik al weken begeerd had. Je rook zoveel beter dan die keer dat we samen in de lift stonden. Toen had je gesport. Je rook naar zweet. Je haar plakte als touw tegen je gezicht. Je had een trainingsbroek aan. Ik schrok van mijn staren. De contouren van je vrouw-zijn openbaarde zich als in een voorlichtingsfilmpje. Op de tweede verdieping ging je er uit, je bidon achterlatend.
Ik wist niet zo goed wat ik er mee moest, met je bidon. Ik rook aan het tuutje en deed of ik je zoende. Of ik met mijn mond boven die van jou hing. Of ik langzaam het puntje van jouw tong losliet in mijn mond. Mijn gehemelte klakte. Het klakken als tijdens het eten van een boterham met te veel pindakaas. Zonder boter. Even was ik niet in mijn appartement, maar lag ik met jou in een hotelkamer. De minibar zoemde verleidelijk. Ik had bewust mijn Hugo Boss onderbroek aangetrokken en alles ging zomaar voorbij.
De rest van de avond heb ik met mijn oor op de vloer gelegen. Jij moest ergens hieronder zijn. Gestommel, tv-stemmen die opdringerig spreken. Het leek of je op zoek was naar iets. Op zoek naar je bidon misschien wel. Even later hoorde ik je telefoneren. Soms verhief jij je stem, maar nergens werd echt duidelijk wat je diegene aan de andere kant van de lijn vertelde. Ik hoorde je lachen en werd hartstochtelijk jaloers. Ik smeet jouw bidon door mijn kamer terwijl jij beneden aan het lachen was. Jij was mij aan het uitlachen. Samen met de man die je aan de telefoon had. Tenminste, zo voelde dat.
Ik ben in slaap gevallen met het zoemen van de vaatwasmachine. Ik heb de bidon een ere plekje in het afwasrek gegeven. Een plekje waar ik normaal gesproken altijd de meest vieze borden zet. Borden met aangekoekte mayonaise en uitgedrukte peuken.
Morgen krijg jij het bidon weer terug. Ik zal op de 2de verdieping uit de lift stappen en de fles voor je deur zetten. Schoon en met precisie.
Ik kon natuurlijk niet weten dat je net op dat moment de deur zou open doen. Al mijn voorbereidingen en goede voornemens waren in een keer verdwenen. Je droeg een spijkerbroek. Strak en een uit mijn dromen. Uit schrik en opwinding pakte ik je billen beet. Ik voelde mijn ademhaling zwaarder worden. Jij spande je billen aan en begon te gillen. Jouw bidon viel om. Ik schrok van de hele situatie. Dit was geen gillen van genot. Dit was een gil van paniek, van misselijkmakende afschuw.
Ook nu -weken na het incident- lig ik nog avonden met mijn oor op de vloer. Ik heb het idee dat er elk moment politie aan de deur kan komen. Toch gebeurt er al dagen niets. Daarom heb ik mijn oude hobby opgepakt; luisteren naar jou. Als ik mijn oor te luister leg en je hoor bewegen onder mij, denk ik aan je bidon. Hoe je de fles beetpakt. Hoe je lippen de bidon omklemmen. Dichterbij kan ik niet komen.
Toen ik de coconen van jouw billen in mijn handen had ging er een siddering door mijn lijf. Kleine hapjes lucht ontsnapten uit mijn mond toen mijn handen houvast vonden op de plek die ik al weken begeerd had. Je rook zoveel beter dan die keer dat we samen in de lift stonden. Toen had je gesport. Je rook naar zweet. Je haar plakte als touw tegen je gezicht. Je had een trainingsbroek aan. Ik schrok van mijn staren. De contouren van je vrouw-zijn openbaarde zich als in een voorlichtingsfilmpje. Op de tweede verdieping ging je er uit, je bidon achterlatend.
Ik wist niet zo goed wat ik er mee moest, met je bidon. Ik rook aan het tuutje en deed of ik je zoende. Of ik met mijn mond boven die van jou hing. Of ik langzaam het puntje van jouw tong losliet in mijn mond. Mijn gehemelte klakte. Het klakken als tijdens het eten van een boterham met te veel pindakaas. Zonder boter. Even was ik niet in mijn appartement, maar lag ik met jou in een hotelkamer. De minibar zoemde verleidelijk. Ik had bewust mijn Hugo Boss onderbroek aangetrokken en alles ging zomaar voorbij.
De rest van de avond heb ik met mijn oor op de vloer gelegen. Jij moest ergens hieronder zijn. Gestommel, tv-stemmen die opdringerig spreken. Het leek of je op zoek was naar iets. Op zoek naar je bidon misschien wel. Even later hoorde ik je telefoneren. Soms verhief jij je stem, maar nergens werd echt duidelijk wat je diegene aan de andere kant van de lijn vertelde. Ik hoorde je lachen en werd hartstochtelijk jaloers. Ik smeet jouw bidon door mijn kamer terwijl jij beneden aan het lachen was. Jij was mij aan het uitlachen. Samen met de man die je aan de telefoon had. Tenminste, zo voelde dat.
Ik ben in slaap gevallen met het zoemen van de vaatwasmachine. Ik heb de bidon een ere plekje in het afwasrek gegeven. Een plekje waar ik normaal gesproken altijd de meest vieze borden zet. Borden met aangekoekte mayonaise en uitgedrukte peuken.
Morgen krijg jij het bidon weer terug. Ik zal op de 2de verdieping uit de lift stappen en de fles voor je deur zetten. Schoon en met precisie.
Ik kon natuurlijk niet weten dat je net op dat moment de deur zou open doen. Al mijn voorbereidingen en goede voornemens waren in een keer verdwenen. Je droeg een spijkerbroek. Strak en een uit mijn dromen. Uit schrik en opwinding pakte ik je billen beet. Ik voelde mijn ademhaling zwaarder worden. Jij spande je billen aan en begon te gillen. Jouw bidon viel om. Ik schrok van de hele situatie. Dit was geen gillen van genot. Dit was een gil van paniek, van misselijkmakende afschuw.
Ook nu -weken na het incident- lig ik nog avonden met mijn oor op de vloer. Ik heb het idee dat er elk moment politie aan de deur kan komen. Toch gebeurt er al dagen niets. Daarom heb ik mijn oude hobby opgepakt; luisteren naar jou. Als ik mijn oor te luister leg en je hoor bewegen onder mij, denk ik aan je bidon. Hoe je de fles beetpakt. Hoe je lippen de bidon omklemmen. Dichterbij kan ik niet komen.
Log in om te reageren.
