"Dat staat me nou 't meest tegen," zegt de humanistische drummer op Facebook "aan jou, en aan alle vrouwen. Je praat maar door! Mannen praten om informatie te delen, vrouwen praten om info te dumpen, om alles kwijt te raken wat in ze zit. En da’s meestal niet bijster interessant."
Woah! Wat lomp. "Oké, ik zeg wel niks meer", antwoord ik beledigd. “Ik vertel dan ook niet dat ik je favoriete Zweedse metalband hier in Umeå heb zien rondlopen. Lekker puh." Zo snel mogelijk log ik uit, loop naar de keuken, en staar door ’t raam naar buiten.
En dat terwijl ik 'm alleen maar een paar leuke verhalen heb verteld. Over hoe ik gisteravond een spontane jamsessie had met één van mijn nieuwe huisgenoten, hij op de gitaar, ik op de harp, z’n vriendin zong erbij. Fijne Ierse folkmuziek. Geweldig! Oh ja, en dat ik vandaag tegen een collegaatje heb gezegd dat ze 't haar van een sprookjesprinses heeft. En dat een andere collega van me een Zweeds-Russisch woordenboek aan 't maken is. En bovenal, dat ik allemaal hele fijne boeken mag lezen voor m'n werk. Allemaal gezellige verhalen.
Mmm, klets ik inderdaad teveel? Kletsen vrouwen in 't algemeen teveel? Ik bedoel, volgens mannen dan? Hm. Tja. Stel dat wij vrouwen een week lang heel muisstil zijn. Helemaal niks zouden zeggen. Niks over 't weer, ons haar, onze collega's, de problemen van de kinderen. Vermoedelijk zouden de meeste mannen dat wel "lekker rustig" vinden. Kunnen ze eindelijk 's het huis binnenkomen, of inloggen op Facebook, zonder meteen bestormd te worden met wilde verhalen of ellenlang gezeur van klagerige vriendinnen, hyperactieve scharrels of bezorgde vrouwen. Waar de mannen dan ook nog 's naar moeten luisteren.
Ja, maar wacht 's... Stel dat ik voortaan nooit meer verhalen zou vertellen over gezellige barbecues met collega's bij een Zweeds meer, jamsessies met huisgenoten, of zelfs dat ik tegen een jongen met koekiemonster-blauw haar heb gezegd dat z'n haar episch is? Of dat ik afgelopen woensdagavond opeens mijn studentenvereniging uit Utrecht miste. Aan niemand meer. Niet meer aan m'n vrienden, m'n ouders. Wat dan? Dan deel ik niks meer van m'n leven, van de goede en de slechte dingen, met de mensen die om mij geven en om wie ik geef. De humanistische drummer heeft 't helemaal mis. Als vrouwen "maar door praten" gaat 't helemaal niet om de info. Het gaat om de band erachter.
Dus. Als gezellige verhalen de humanistische drummer niet boeien, dan boeit de mens achter de verhalen hem eigenlijk totaal niet. Maar dat ga ik hem niet verklappen. Want ik heb wel wat beters te doen: verhalen te vertellen en verhalen van anderen te horen.
Woah! Wat lomp. "Oké, ik zeg wel niks meer", antwoord ik beledigd. “Ik vertel dan ook niet dat ik je favoriete Zweedse metalband hier in Umeå heb zien rondlopen. Lekker puh." Zo snel mogelijk log ik uit, loop naar de keuken, en staar door ’t raam naar buiten.
En dat terwijl ik 'm alleen maar een paar leuke verhalen heb verteld. Over hoe ik gisteravond een spontane jamsessie had met één van mijn nieuwe huisgenoten, hij op de gitaar, ik op de harp, z’n vriendin zong erbij. Fijne Ierse folkmuziek. Geweldig! Oh ja, en dat ik vandaag tegen een collegaatje heb gezegd dat ze 't haar van een sprookjesprinses heeft. En dat een andere collega van me een Zweeds-Russisch woordenboek aan 't maken is. En bovenal, dat ik allemaal hele fijne boeken mag lezen voor m'n werk. Allemaal gezellige verhalen.
Mmm, klets ik inderdaad teveel? Kletsen vrouwen in 't algemeen teveel? Ik bedoel, volgens mannen dan? Hm. Tja. Stel dat wij vrouwen een week lang heel muisstil zijn. Helemaal niks zouden zeggen. Niks over 't weer, ons haar, onze collega's, de problemen van de kinderen. Vermoedelijk zouden de meeste mannen dat wel "lekker rustig" vinden. Kunnen ze eindelijk 's het huis binnenkomen, of inloggen op Facebook, zonder meteen bestormd te worden met wilde verhalen of ellenlang gezeur van klagerige vriendinnen, hyperactieve scharrels of bezorgde vrouwen. Waar de mannen dan ook nog 's naar moeten luisteren.
Ja, maar wacht 's... Stel dat ik voortaan nooit meer verhalen zou vertellen over gezellige barbecues met collega's bij een Zweeds meer, jamsessies met huisgenoten, of zelfs dat ik tegen een jongen met koekiemonster-blauw haar heb gezegd dat z'n haar episch is? Of dat ik afgelopen woensdagavond opeens mijn studentenvereniging uit Utrecht miste. Aan niemand meer. Niet meer aan m'n vrienden, m'n ouders. Wat dan? Dan deel ik niks meer van m'n leven, van de goede en de slechte dingen, met de mensen die om mij geven en om wie ik geef. De humanistische drummer heeft 't helemaal mis. Als vrouwen "maar door praten" gaat 't helemaal niet om de info. Het gaat om de band erachter.
Dus. Als gezellige verhalen de humanistische drummer niet boeien, dan boeit de mens achter de verhalen hem eigenlijk totaal niet. Maar dat ga ik hem niet verklappen. Want ik heb wel wat beters te doen: verhalen te vertellen en verhalen van anderen te horen.
Log in om te reageren.
