Al enkele jaren bivakkeer ik op deze datingsite. Tot op heden is het me niet opgevallen. Vandaag ineens wel. Geen columnist heeft zich er nog aan gewaagd. Zelfs de meeste blogschrijvers durven het V-woord niet meer te noemen. En volgens mij is dat voor het eerst in al die jaren dat ik hier nu kom. Als zoiets op een datingsite al niet meer genoemd wordt, waar dan nog wel? Valentijnsdag heeft aan populariteit ingeboet, hoewel winkeliers ons graag anders doen geloven.
Jarenlang heb ik persoonlijk geprobeerd de hetze de kop in te drukken. Hoezo Amerikaans? Dat is Halloween ook en dat raakt steeds meer geïntegreerd in onze samenleving, hoewel kinderen bij mij aan de deur toch alleen een snoepje krijgen als ze op 11 november netjes een liedje zingen. Van “Je snoep of je leven” word ik niet vrolijk, en denk ik ook niet terug aan mijn eigen kinderjaren, toen ik van ’s avonds vijf (ik was er vroeg bij) tot half elf langs de deuren trok om een jaarvoorraad zoetigheid binnen te halen. De enige teleurstelling was elk jaar weer de man met de reuzensinaasappels. Als ik gezond eten wilde kon ik ook wel bij mijn moeder terecht.
Hoezo commercieel? Het is toch leuk dat winkels versierd zijn met hartjes, rozen, teddybeertjes, en wat er al niet meer bij komt kijken? Ik vond mensen die niet aan Valentijn doen maar zwak. Eén dag wat extra aandacht voor de liefde, maar krenterig Nederland vindt dat blijkbaar teveel moeite, om een paar euro uit te geven aan een leuke kaart, of een bos bloemen.
Ook het anonieme vinden veel mensen vervelend. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel eens gek werd van kaarten waar alleen ‘-X-‘ onder vermeld stond. Hele agenda’s heb ik vergeleken, om te zien of de dames die daar wat in hadden geschreven ergens ook een X hadden achtergelaten die te herleiden was tot het kusje op mijn kaart. Ik kende de regels. Anoniem versturen moet, maar wel met een hint erbij zodat de ontvanger zou kunnen weten dat jij het was. Des te groter de frustratie wanneer ik mijn aanbidster weer eens niet kon herleiden.
Blijkbaar zijn de regels vervaagd, of nooit duidelijk geweest. Meiden dachten dat ik geen postzegels kon plakken omdat die structureel op z’n kop zaten. Blijkbaar was de ongeschreven regel dat zoiets aangeeft dat je verliefd bent ook niet overal bekend. Ik hoop ooit eens iemand te vinden die zich net als ik wel in die regels heeft verdiept. Die snapt dat rode rozen niet dezelfde betekenis hebben als gele narcissen.
Tot die tijd ben ik er klaar mee. Vanaf dit jaar sluit ik me eindelijk aan bij de pessimisten, de a-romantische mensen, de saaie zeikerds. Valentijnsdag is een commercieel gedrocht, ik geef het toe. Enorme bedragen zijn er geïnvesteerd in die ene dag, altijd zonder resultaat. Enorme kaarten, knuffels, bossen van de grootste rode rozen, weekendjes weg, ik heb het allemaal gedaan. Maar nu je zelfs via de Donald Duck je liefde kenbaar kan maken is het over. Nu je via RTL4 een sms’je kan versturen met een persoonlijke boodschap, en daarna een nummer van Michael Bubblé hoort, is bij mij het Valentijnslicht uitgegaan.
Jarenlang heb ik persoonlijk geprobeerd de hetze de kop in te drukken. Hoezo Amerikaans? Dat is Halloween ook en dat raakt steeds meer geïntegreerd in onze samenleving, hoewel kinderen bij mij aan de deur toch alleen een snoepje krijgen als ze op 11 november netjes een liedje zingen. Van “Je snoep of je leven” word ik niet vrolijk, en denk ik ook niet terug aan mijn eigen kinderjaren, toen ik van ’s avonds vijf (ik was er vroeg bij) tot half elf langs de deuren trok om een jaarvoorraad zoetigheid binnen te halen. De enige teleurstelling was elk jaar weer de man met de reuzensinaasappels. Als ik gezond eten wilde kon ik ook wel bij mijn moeder terecht.
Hoezo commercieel? Het is toch leuk dat winkels versierd zijn met hartjes, rozen, teddybeertjes, en wat er al niet meer bij komt kijken? Ik vond mensen die niet aan Valentijn doen maar zwak. Eén dag wat extra aandacht voor de liefde, maar krenterig Nederland vindt dat blijkbaar teveel moeite, om een paar euro uit te geven aan een leuke kaart, of een bos bloemen.
Ook het anonieme vinden veel mensen vervelend. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel eens gek werd van kaarten waar alleen ‘-X-‘ onder vermeld stond. Hele agenda’s heb ik vergeleken, om te zien of de dames die daar wat in hadden geschreven ergens ook een X hadden achtergelaten die te herleiden was tot het kusje op mijn kaart. Ik kende de regels. Anoniem versturen moet, maar wel met een hint erbij zodat de ontvanger zou kunnen weten dat jij het was. Des te groter de frustratie wanneer ik mijn aanbidster weer eens niet kon herleiden.
Blijkbaar zijn de regels vervaagd, of nooit duidelijk geweest. Meiden dachten dat ik geen postzegels kon plakken omdat die structureel op z’n kop zaten. Blijkbaar was de ongeschreven regel dat zoiets aangeeft dat je verliefd bent ook niet overal bekend. Ik hoop ooit eens iemand te vinden die zich net als ik wel in die regels heeft verdiept. Die snapt dat rode rozen niet dezelfde betekenis hebben als gele narcissen.
Tot die tijd ben ik er klaar mee. Vanaf dit jaar sluit ik me eindelijk aan bij de pessimisten, de a-romantische mensen, de saaie zeikerds. Valentijnsdag is een commercieel gedrocht, ik geef het toe. Enorme bedragen zijn er geïnvesteerd in die ene dag, altijd zonder resultaat. Enorme kaarten, knuffels, bossen van de grootste rode rozen, weekendjes weg, ik heb het allemaal gedaan. Maar nu je zelfs via de Donald Duck je liefde kenbaar kan maken is het over. Nu je via RTL4 een sms’je kan versturen met een persoonlijke boodschap, en daarna een nummer van Michael Bubblé hoort, is bij mij het Valentijnslicht uitgegaan.
Log in om te reageren.
