Het is leeg in mijn kamer. Mijn verhuizing is in volle gang. Dit is dan ook mijn laatste brief aan jou. Het is geen goedmaker voor alle andere brieven die ik je stuurde. Ik blijf je een ordinair figuur vinden. Dat spijt me niet. Ik heb me laten vertellen dat je een uitbundig persoon bent. Dat zeggen de andere mensen in het portiek. Ze zijn mild, in ieder geval milder dan ik ben en dat siert onze lieve buurtjes.
Maar laat ik niet mijn laatste woorden aan jou verspillen door geruzie. Jij bent ook maar een mens en dat is toch wel je grootste manco. Ik heb je nu vijf jaar als bovenbuurvrouw gehad en ik herinner me nog onze eerste ontmoeting. Ik woonde er al een jaar of wat. Jij kwam in met verf bevlekte kleren kennis met mij maken. Het stond je niet verkeerd. Je decolleté accentueerde de snavel van Donald Duck. Of andersom, dat weet ik niet meer. Wie kennis maakt met een toekomstig buurvrouwtje mag niet teveel worden afgeleid. Tenminste, niet bij de eerste kennismaking.
Ik maakte me geen illusies die dag en ook de weken erna niet. Er is eigenlijk na die handdruk nooit meer een vorm van fysiek contact geweest. We hebben elkaar alleen nog brieven geschreven. Brieven waarin jij schreef dat ik dood moest en waarin ik opperde dat jij tijdens je gepornoficeerde daad een vaas tussen je tanden moest klemmen. Ik ben altijd degene geweest die onze problemen praktisch wilde oplossen. Jij ook, dat geef ik toe, maar iemand vermoorden is in onze buurt altijd nog net iets moeilijker dan een vaas in je mooie mondje stoppen.
Ga ik het missen? Onze polemiek? Die vraag stel ik mezelf nu en die vraag heb ik de laatste dagen vaker aan mezelf gesteld. Ik ben er niet uit. Je hond zal ik niet missen. Je geschreeuw, gekreun en enthousiaste haklopen ook niet. Laat staan je huilen als je weer eens een vriendje moest laten gaan.
Toch lukt het me niet om volledig blij te zijn met mijn vertrek. Ik denk dan ook dat ik (en oh, wat is dit verschrikkelijk) je nodig heb om deze verhuizing te voltooien. Schrijf me alsjeblieft nog een brief waarin staat hoe verschrikkelijk ik ben. Probeer mij kapot te maken. Ik moet van je los komen. Dit is de enige manier. Zonder de door jouw geschreven, alles vernietigende brief kan ik niet. Zonder jou kan ik niet rustig verhuizen. En weet je, dat spijt me eigenlijk nog het meest.
Uw vertrekkend buurman ,
Jos de Jager
Maar laat ik niet mijn laatste woorden aan jou verspillen door geruzie. Jij bent ook maar een mens en dat is toch wel je grootste manco. Ik heb je nu vijf jaar als bovenbuurvrouw gehad en ik herinner me nog onze eerste ontmoeting. Ik woonde er al een jaar of wat. Jij kwam in met verf bevlekte kleren kennis met mij maken. Het stond je niet verkeerd. Je decolleté accentueerde de snavel van Donald Duck. Of andersom, dat weet ik niet meer. Wie kennis maakt met een toekomstig buurvrouwtje mag niet teveel worden afgeleid. Tenminste, niet bij de eerste kennismaking.
Ik maakte me geen illusies die dag en ook de weken erna niet. Er is eigenlijk na die handdruk nooit meer een vorm van fysiek contact geweest. We hebben elkaar alleen nog brieven geschreven. Brieven waarin jij schreef dat ik dood moest en waarin ik opperde dat jij tijdens je gepornoficeerde daad een vaas tussen je tanden moest klemmen. Ik ben altijd degene geweest die onze problemen praktisch wilde oplossen. Jij ook, dat geef ik toe, maar iemand vermoorden is in onze buurt altijd nog net iets moeilijker dan een vaas in je mooie mondje stoppen.
Ga ik het missen? Onze polemiek? Die vraag stel ik mezelf nu en die vraag heb ik de laatste dagen vaker aan mezelf gesteld. Ik ben er niet uit. Je hond zal ik niet missen. Je geschreeuw, gekreun en enthousiaste haklopen ook niet. Laat staan je huilen als je weer eens een vriendje moest laten gaan.
Toch lukt het me niet om volledig blij te zijn met mijn vertrek. Ik denk dan ook dat ik (en oh, wat is dit verschrikkelijk) je nodig heb om deze verhuizing te voltooien. Schrijf me alsjeblieft nog een brief waarin staat hoe verschrikkelijk ik ben. Probeer mij kapot te maken. Ik moet van je los komen. Dit is de enige manier. Zonder de door jouw geschreven, alles vernietigende brief kan ik niet. Zonder jou kan ik niet rustig verhuizen. En weet je, dat spijt me eigenlijk nog het meest.
Uw vertrekkend buurman ,
Jos de Jager
Log in om te reageren.
Ik hou van lekker heerlijk uit mijn dakje gaan! En daar mag iedereen bést van meegenieten. 
