Afgelopen vrijdag was ik bij een vriend van mij op bezoek. Op een heus terras in het centrum van Utrecht, dat ik alleen van Monopoly kende, hadden wij een goed gesprek over de dingen des levens.
Halverwege het gesprek begon hij opeens over mijn enigszins chaotische gezichtsbeharing. Of ik wel wist dat vrouwen daar helemaal niet van houden. Ik voelde de stevige klinkers van het Neude onder mijn voeten verdwijnen: mijn báárd was niet goed. Mijn roodgloeiende trots, gevoed door een sterk verlangen naar echte mannelijkheid en pure passiviteit in de afgelopen zomervakantie. "Weet je wat jij moet doen?", hoorde ik een stem aan het eind van de tunnel zeggen, "zo’n elektrisch apparaat kopen, dat gaat heel snel en heel makkelijk".
En zo sloop ik maar weer eens de grote mediawinkel in, langs alle mooie, glimmende, gouden-bergen-belovende apparaten. Ik hees me de grote trap op en stond een minuut later voor het vak persoonlijke verzorging. Een grote collectie martelwerktuigen grijnsde me toe, elk met een eigen etiket vol met Nuttige Informatie. Terwijl ik druk bezig was met een eerste verkennende ronde hoor ik plotseling een beangstigend snerpend geluid. Naast mij was een man samen met vriendin druk bezig met het uitzoeken, -en testen-, van een neushaartrimmer. (Gelukkig werden er geen bidets verkocht.)
Een uurtje later sta ik voor de badkamerspiegel, terwijl ik me afvraag of dít nou wel de goede manier is om je elektrisch te scheren. Geen enkele aanwijzing stond er in de gebruiksaanwijzing, en zelfs op Youtube is er maar weinig animo om mij eens haarfijn uit te leggen hoe het nou allemaal werkt. Met de nodige irritatie, en een set serieuze kin kloven, loop ik nabloedend naar de supermarkt en hamster een pak wegwerpmesjes en schuim bij elkaar.
Of ik gevallen ben, vroeg de caissière. Alleen een knieval voor de commercie, zei ik.
Halverwege het gesprek begon hij opeens over mijn enigszins chaotische gezichtsbeharing. Of ik wel wist dat vrouwen daar helemaal niet van houden. Ik voelde de stevige klinkers van het Neude onder mijn voeten verdwijnen: mijn báárd was niet goed. Mijn roodgloeiende trots, gevoed door een sterk verlangen naar echte mannelijkheid en pure passiviteit in de afgelopen zomervakantie. "Weet je wat jij moet doen?", hoorde ik een stem aan het eind van de tunnel zeggen, "zo’n elektrisch apparaat kopen, dat gaat heel snel en heel makkelijk".
En zo sloop ik maar weer eens de grote mediawinkel in, langs alle mooie, glimmende, gouden-bergen-belovende apparaten. Ik hees me de grote trap op en stond een minuut later voor het vak persoonlijke verzorging. Een grote collectie martelwerktuigen grijnsde me toe, elk met een eigen etiket vol met Nuttige Informatie. Terwijl ik druk bezig was met een eerste verkennende ronde hoor ik plotseling een beangstigend snerpend geluid. Naast mij was een man samen met vriendin druk bezig met het uitzoeken, -en testen-, van een neushaartrimmer. (Gelukkig werden er geen bidets verkocht.)
Een uurtje later sta ik voor de badkamerspiegel, terwijl ik me afvraag of dít nou wel de goede manier is om je elektrisch te scheren. Geen enkele aanwijzing stond er in de gebruiksaanwijzing, en zelfs op Youtube is er maar weinig animo om mij eens haarfijn uit te leggen hoe het nou allemaal werkt. Met de nodige irritatie, en een set serieuze kin kloven, loop ik nabloedend naar de supermarkt en hamster een pak wegwerpmesjes en schuim bij elkaar.
Of ik gevallen ben, vroeg de caissière. Alleen een knieval voor de commercie, zei ik.
Log in om te reageren.
