Oké, het is in het noorden van Zweden, 2046 kilometer van m'n oude stekkie in Utrecht vandaan. Maar voor de rest is de allereerste dag op m'n nieuwe werk net zoiets als de allereerste dag bij een nieuwe werkgever in Nederland, of de allereerste dag bij een nieuwe studie, of zelfs als de eerste dag in de brugklas. Ga maar na.
Eerst moet ik ontdekken hoe ik er kom. Hoe ging dat ook alweer in juni, toen ik hier een dagje aan het rondkijken was? Oh ja, toen was ik hier met de auto, en m'n moeder. Niet met de fiets en niet in m'n eentje, zoals nu. Het Google-maps kaartje staat vol witte strepen, die net wegen lijken. Maar dat zijn ze niet, want die strepen komen door de bijna-lege cartridge van de printer. Daar heb ik ook niks aan dus. Maar tot mijn grote verbazing vind ik het toch in een kwartier, zonder ook maar één keer helemaal de verkeerde kant op te fietsen. Fiets neergezet, naar binnen. Gelukkig, ik ben op tijd! Oeps, hoe vind ik nu het kantoor waar ik moet zijn?
Nieuwe collega's leren kennen, dat hoort er ook bij. Na tien minuten zoeken heb ik 't kantoortje van 't hoofd van 't departement gevonden (ben daardoor toch nog vijf minuten te laat). De zes andere nieuwe onderzoekers en ik worden aan onze collega's en aan elkaar voorgesteld. Gelukkig geen kazige naambordjes, maar wel handjes schudden en inleidende praatjes: "Hoi, ik ben Solveig, ehm, ik heb in Utrecht gewoond en in Amsterdam gestudeerd, ehm, het is erg tof hier te zijn, ehm, dat was het wel weer zo’n beetje." Maar ja, na twintig handjes te hebben geschud ben ik minstens vijftien namen vergeten. En de vijf die ik wel weet, kan ik niet meer op het juiste hoofd plakken. Dus onthoud ik maar mensen aan beschrijvingen als "de hippie-dame met de kekke bril", net zoals dat mensen mij vermoedelijk onthouden als "dat blonde Hollandse meisje dat graag Pippi Langkous wil zijn."
Maar 't belangrijkste is wel: opnieuw mezelf leren zijn op m’n nieuwe werk. Mezelluf, niet een stuiterbal van zenuwen die hyper alle kanten op stuitert. En van pure zenuwen haar paspoort in de WC laat liggen. Wanneer ik uit wil leggen hoe het kan dat iemand uit Nederland Zweeds spreekt, kan ik me opeens EN de voornaam EN de achternaam van mijn docente Zweeds niet meer herinneren. Dat doen de zenuwen van de eerste dag met je. Je vergeet helemaal te genieten.
Aan het eind van de dag komt een collega op me af. Terwijl ik heel erg m’n best doe te herinneren wat haar naam ook alweer was, zegt zij: "Ik was best onder de indruk van je inleidende praatje."
"Ik vond het allesbehalve indrukwekkend, ik ben zo zenuwachtig vandaag."
"Dat had ik ook op m’n eerste dag hier, geeft niet, je bent hier zo gewend."
Eerst moet ik ontdekken hoe ik er kom. Hoe ging dat ook alweer in juni, toen ik hier een dagje aan het rondkijken was? Oh ja, toen was ik hier met de auto, en m'n moeder. Niet met de fiets en niet in m'n eentje, zoals nu. Het Google-maps kaartje staat vol witte strepen, die net wegen lijken. Maar dat zijn ze niet, want die strepen komen door de bijna-lege cartridge van de printer. Daar heb ik ook niks aan dus. Maar tot mijn grote verbazing vind ik het toch in een kwartier, zonder ook maar één keer helemaal de verkeerde kant op te fietsen. Fiets neergezet, naar binnen. Gelukkig, ik ben op tijd! Oeps, hoe vind ik nu het kantoor waar ik moet zijn?
Nieuwe collega's leren kennen, dat hoort er ook bij. Na tien minuten zoeken heb ik 't kantoortje van 't hoofd van 't departement gevonden (ben daardoor toch nog vijf minuten te laat). De zes andere nieuwe onderzoekers en ik worden aan onze collega's en aan elkaar voorgesteld. Gelukkig geen kazige naambordjes, maar wel handjes schudden en inleidende praatjes: "Hoi, ik ben Solveig, ehm, ik heb in Utrecht gewoond en in Amsterdam gestudeerd, ehm, het is erg tof hier te zijn, ehm, dat was het wel weer zo’n beetje." Maar ja, na twintig handjes te hebben geschud ben ik minstens vijftien namen vergeten. En de vijf die ik wel weet, kan ik niet meer op het juiste hoofd plakken. Dus onthoud ik maar mensen aan beschrijvingen als "de hippie-dame met de kekke bril", net zoals dat mensen mij vermoedelijk onthouden als "dat blonde Hollandse meisje dat graag Pippi Langkous wil zijn."
Maar 't belangrijkste is wel: opnieuw mezelf leren zijn op m’n nieuwe werk. Mezelluf, niet een stuiterbal van zenuwen die hyper alle kanten op stuitert. En van pure zenuwen haar paspoort in de WC laat liggen. Wanneer ik uit wil leggen hoe het kan dat iemand uit Nederland Zweeds spreekt, kan ik me opeens EN de voornaam EN de achternaam van mijn docente Zweeds niet meer herinneren. Dat doen de zenuwen van de eerste dag met je. Je vergeet helemaal te genieten.
Aan het eind van de dag komt een collega op me af. Terwijl ik heel erg m’n best doe te herinneren wat haar naam ook alweer was, zegt zij: "Ik was best onder de indruk van je inleidende praatje."
"Ik vond het allesbehalve indrukwekkend, ik ben zo zenuwachtig vandaag."
"Dat had ik ook op m’n eerste dag hier, geeft niet, je bent hier zo gewend."
Log in om te reageren.
