"Misschien dat je het zo niet bedoelt, maar zo komt het wel op me over." De woorden vol woede en pijn snijden door mijn ziel terwijl ik mijn tranen probeer te bedwingen. Het lukt niet. Waar is de man die mij de afgelopen maanden nog begreep als geen ander, waar is de verbondenheid die zo sterk leek? Trillend houd ik de telefoon in mijn hand en terwijl hij verder praat over dat hij nog maar een stap verwijderd is van de deur van zijn hart
sluiten, probeer ik rust de juiste woorden te vinden om uit te leggen wat ik bedoeld had.
Ik ben een van die vrouwen die drama verafschuwt, vriendinnen hebben hier geregeld moeite mee. Ik ben een gevoelsmens, maar emoties nemen nu eenmaal niet snel een loopje met me. Ik denk dat ik mijn oma daar dankbaar voor mag zijn. Zij leerde me namelijk om stil te worden, afstand te nemen en dan pas keuzes te maken. "Veel mensen vergeten adem te halen als ze verdriet hebben of boos zijn", zei ze dan, "Daardoor neigen ze ernaar het leven uit zichzelf en anderen te zuigen." Ik dacht dat ik haar wijsheid aardig onder de knie had, tot vandaag....
De boosheid in zijn stem dringt tot diep in mijn binnenste door als hij zegt hoe hij mijn woorden interpreteert. Mijn hart klopt in mijn keel en het enige wat ik uit kan brengen is: "Maar dat is niet wat ik bedoelde..." Weer schiet ik vol (iets waar ik een hekel aan heb, omdat tranen manipulatief kunnen overkomen), om de pijn in zijn hart en om de spanning die ik zelf voel. Ik herken mezelf niet, hoe sterk ik gewoonlijk ook in mijn schoenen sta. Ook ik kan dingen, hoe goed ook bedoeld, net te verkeerd zeggen en ook ik kan soms niet meer uit mijn woorden komen, met als gevolg emoties die ik verafschuw.
Nadat hij uitlegt waarom mijn woorden hem gekwetst hebben, wil ik niets anders dan hem zeggen dat het me spijt en wil ik hem vasthouden zodat hij mijn hart weer zal voelen.
Na een tijdje keert de rust weder en besef ik dat hij door mijn onhandige woordkeuze twijfelt aan mijn oprechtheid. Spijtig genoeg kan ik hem mij niet laten geloven...
Ik herinner me mijn oma’s woorden: "Zet een stapje terug en geef God de ruimte om de waarheid te laten zien." De woorden echoën door mijn ziel en terwijl ik een word met de stilte bewegen mijn voeten zich in de tegenovergestelde richting dan die ik gevoelsmatig wil kiezen. Ik ga de uitdaging aan om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen woorden en gedrag en kies ervoor om degene die mij zojuist met woorden pijn deed niet te bekritiseren en veroordelen. Ik zal niet ontkennen dat mijn hart zeer doet, maar relatie hebben gaat om liefhebben en de ander hoger achten dan jezelf. Met knikkende knieën doe ik een stapje terug, zodat ik meer ruimte heb om hem ‘op te tillen’.
sluiten, probeer ik rust de juiste woorden te vinden om uit te leggen wat ik bedoeld had.
Ik ben een van die vrouwen die drama verafschuwt, vriendinnen hebben hier geregeld moeite mee. Ik ben een gevoelsmens, maar emoties nemen nu eenmaal niet snel een loopje met me. Ik denk dat ik mijn oma daar dankbaar voor mag zijn. Zij leerde me namelijk om stil te worden, afstand te nemen en dan pas keuzes te maken. "Veel mensen vergeten adem te halen als ze verdriet hebben of boos zijn", zei ze dan, "Daardoor neigen ze ernaar het leven uit zichzelf en anderen te zuigen." Ik dacht dat ik haar wijsheid aardig onder de knie had, tot vandaag....
De boosheid in zijn stem dringt tot diep in mijn binnenste door als hij zegt hoe hij mijn woorden interpreteert. Mijn hart klopt in mijn keel en het enige wat ik uit kan brengen is: "Maar dat is niet wat ik bedoelde..." Weer schiet ik vol (iets waar ik een hekel aan heb, omdat tranen manipulatief kunnen overkomen), om de pijn in zijn hart en om de spanning die ik zelf voel. Ik herken mezelf niet, hoe sterk ik gewoonlijk ook in mijn schoenen sta. Ook ik kan dingen, hoe goed ook bedoeld, net te verkeerd zeggen en ook ik kan soms niet meer uit mijn woorden komen, met als gevolg emoties die ik verafschuw.
Nadat hij uitlegt waarom mijn woorden hem gekwetst hebben, wil ik niets anders dan hem zeggen dat het me spijt en wil ik hem vasthouden zodat hij mijn hart weer zal voelen.
Na een tijdje keert de rust weder en besef ik dat hij door mijn onhandige woordkeuze twijfelt aan mijn oprechtheid. Spijtig genoeg kan ik hem mij niet laten geloven...
Ik herinner me mijn oma’s woorden: "Zet een stapje terug en geef God de ruimte om de waarheid te laten zien." De woorden echoën door mijn ziel en terwijl ik een word met de stilte bewegen mijn voeten zich in de tegenovergestelde richting dan die ik gevoelsmatig wil kiezen. Ik ga de uitdaging aan om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen woorden en gedrag en kies ervoor om degene die mij zojuist met woorden pijn deed niet te bekritiseren en veroordelen. Ik zal niet ontkennen dat mijn hart zeer doet, maar relatie hebben gaat om liefhebben en de ander hoger achten dan jezelf. Met knikkende knieën doe ik een stapje terug, zodat ik meer ruimte heb om hem ‘op te tillen’.
Log in om te reageren.
