Ik moet toegeven dat ik een ontzettend chaotisch persoon ben. Het is gelukkig nog niet zo dramatisch dat mijn leefruimte veel weg heeft van een dierentuin. Maar daar doe ik dan ook wel mijn best voor. Ik probeer zo gestructureerd mogelijk te leven. Het secuur bijhouden van mijn agenda is een goed hulpmiddel om dat doel te bereiken. Desondanks lijkt het een onverbeterlijke gewoonte van mij te zijn om heel veel chaos te creëren. Ik kan proberen deze zo veel mogelijk te bedwingen, maar helemaal laten verdwijnen, lukt me helaas niet.
Dit blijkt onder andere uit het feit dat mijn zo secuur bijgehouden agenda om de zoveel tijd onder een kastje, een stapel boeken of een berg papieren verborgen is. Wat, uiteraard, resulteert in nog meer chaos. Een bijkomend probleem van het hebben van een secuur bijgehouden, maar verborgen agenda, is dat sommige mensen mijn chaotische gedrag verwarren met luiheid. Hierbij wil ik als waar chaoot graag meedelen dat als ik iets vergeet of een afspraak niet nakom, dat niet veroorzaakt wordt door lui gedrag. De enige reden is dat op onverklaarbare wijze mijn agenda spoorloos verdwenen is. Gelukkig duurt die verdwijning nooit al te lang. Ik vind haar uiteindelijk altijd terug. Ondertussen zal ik moeten leren leven met het gegeven dat mijn onverbeterlijke gewoonte om chaotisch door het leven te rennen, verward wordt met luiheid. Terwijl ik het juist niet eens prettig vind om lui te zijn.
Nou ja, meestal dan... In mijn rol als godsdienstjuf kan ik op sommige dagen uitgebreid mijn luiheid oefenen. Natuurlijk bereid ik iedere les die ik geef wel voor. Aan de hand van een bepaald thema maak ik een globale lesplanning en bedenk ik wat ik de kinderen over dat thema kan vertellen. Toch moet ik toegeven dat ik er bijna nooit aan toe kom om alles te vertellen wat ik van te voren had bedacht. Dat komt niet zozeer omdat ik er moeite mee heb om de kinderen naar mij te laten luisteren. Ik denk eerder dat dit veroorzaakt wordt door het feit dat de kinderen zelf ook meer dan genoeg te vertellen hebben. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en in elke les zitten maar een bepaald aantal minuten. Dan moeten er dus keuzes gemaakt worden.
Dus, soms besluit ik lui te zijn. Niets anders te doen dan achterover te leunen en te luisteren naar verhalen. Zo heb ik spannende verhalen gehoord van jongens die stiekem gingen inbreken in een leegstaande fabriek. Ook heb ik heel veel mooie verhalen gehoord met als thema “bezoekjes aan opa en/of oma” of “huisdieren”. Ik heb ook naar verdrietige verhalen geluisterd. Verhalen over tantes die ziek in hun hoofd zijn, over vaders of ooms die te veel bier hadden gedronken of over moeders die al héél erg lang ziek zijn. Soms veranderen de verhalen in vurige betogen. Dan wordt mij en de rest van de klas meegedeeld waarom het helemaal niet eerlijk is dat de moeder van Mick geen hond in huis wil, waar hij mee zou kunnen spelen. Of er wordt uitgebreid uit de doeken gedaan waarom Shamilla en Desy ruzie hebben, terwijl ze eerst toch de aller-, allerbeste hartsvriendinnen waren…
Vreemd genoeg ben ik aan het einde van zo’n “luie dag” toch altijd nog erg moe. Misschien komt het omdat alle woorden die ik van tevoren had bedacht, in mijn hoofd zijn blijven rondspoken. Als een herinnering dat je het als godsdienstjuf toch eigenlijk niet kunt maken om lui te zijn. Je wordt tenslotte betaald, omdat er van je wordt verwacht dat je de kinderen iets leert, iets vertelt. Om dan achterover te leunen en niets anders te doen dan luisteren naar verhalen, is eigenlijk toch best verwerpelijk.
Of is het toch weer die ‘verborgen agenda’ die me zo moe maakt? Is het vertellen van verhalen niet ook iets wat je moet leren? Misschien wel het meest belangrijke wat je kan leren? Bestaat het hele leven niet uit een aaneenschakeling van verhalen?
Dit blijkt onder andere uit het feit dat mijn zo secuur bijgehouden agenda om de zoveel tijd onder een kastje, een stapel boeken of een berg papieren verborgen is. Wat, uiteraard, resulteert in nog meer chaos. Een bijkomend probleem van het hebben van een secuur bijgehouden, maar verborgen agenda, is dat sommige mensen mijn chaotische gedrag verwarren met luiheid. Hierbij wil ik als waar chaoot graag meedelen dat als ik iets vergeet of een afspraak niet nakom, dat niet veroorzaakt wordt door lui gedrag. De enige reden is dat op onverklaarbare wijze mijn agenda spoorloos verdwenen is. Gelukkig duurt die verdwijning nooit al te lang. Ik vind haar uiteindelijk altijd terug. Ondertussen zal ik moeten leren leven met het gegeven dat mijn onverbeterlijke gewoonte om chaotisch door het leven te rennen, verward wordt met luiheid. Terwijl ik het juist niet eens prettig vind om lui te zijn.
Nou ja, meestal dan... In mijn rol als godsdienstjuf kan ik op sommige dagen uitgebreid mijn luiheid oefenen. Natuurlijk bereid ik iedere les die ik geef wel voor. Aan de hand van een bepaald thema maak ik een globale lesplanning en bedenk ik wat ik de kinderen over dat thema kan vertellen. Toch moet ik toegeven dat ik er bijna nooit aan toe kom om alles te vertellen wat ik van te voren had bedacht. Dat komt niet zozeer omdat ik er moeite mee heb om de kinderen naar mij te laten luisteren. Ik denk eerder dat dit veroorzaakt wordt door het feit dat de kinderen zelf ook meer dan genoeg te vertellen hebben. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en in elke les zitten maar een bepaald aantal minuten. Dan moeten er dus keuzes gemaakt worden.
Dus, soms besluit ik lui te zijn. Niets anders te doen dan achterover te leunen en te luisteren naar verhalen. Zo heb ik spannende verhalen gehoord van jongens die stiekem gingen inbreken in een leegstaande fabriek. Ook heb ik heel veel mooie verhalen gehoord met als thema “bezoekjes aan opa en/of oma” of “huisdieren”. Ik heb ook naar verdrietige verhalen geluisterd. Verhalen over tantes die ziek in hun hoofd zijn, over vaders of ooms die te veel bier hadden gedronken of over moeders die al héél erg lang ziek zijn. Soms veranderen de verhalen in vurige betogen. Dan wordt mij en de rest van de klas meegedeeld waarom het helemaal niet eerlijk is dat de moeder van Mick geen hond in huis wil, waar hij mee zou kunnen spelen. Of er wordt uitgebreid uit de doeken gedaan waarom Shamilla en Desy ruzie hebben, terwijl ze eerst toch de aller-, allerbeste hartsvriendinnen waren…
Vreemd genoeg ben ik aan het einde van zo’n “luie dag” toch altijd nog erg moe. Misschien komt het omdat alle woorden die ik van tevoren had bedacht, in mijn hoofd zijn blijven rondspoken. Als een herinnering dat je het als godsdienstjuf toch eigenlijk niet kunt maken om lui te zijn. Je wordt tenslotte betaald, omdat er van je wordt verwacht dat je de kinderen iets leert, iets vertelt. Om dan achterover te leunen en niets anders te doen dan luisteren naar verhalen, is eigenlijk toch best verwerpelijk.
Of is het toch weer die ‘verborgen agenda’ die me zo moe maakt? Is het vertellen van verhalen niet ook iets wat je moet leren? Misschien wel het meest belangrijke wat je kan leren? Bestaat het hele leven niet uit een aaneenschakeling van verhalen?
Log in om te reageren.
