Jaren torste hij het geheim al met zich mee. Misschien had ze het wel eens geroken, maar ze had er nog nooit iets van gezegd. Op het werk hadden ze een douche. Dat scheelde ook. Bijna tien jaar waren ze nu samen, maar in al die tijd had ze nooit iets gevraagd, waarom ze nooit mee kon met een bedrijfsetentje bijvoorbeeld. Dat was maar goed ook.
Hij was meestal als eerste thuis. Dan haalde hij de kinderen op van school, of van het adres waar ze speelden. Vervolgens stapte hij nog een keer onder de douche, puur voor de zekerheid. Boodschappen deed hij volgens een lijstje van zijn vrouw. Maandag aardappels met groente. Dinsdag pasta, altijd met dezelfde smakeloze rode saus. Woensdag nasi. Donderdag pizza, makkelijk voor als de kids nog moesten sporten. Vrijdag patat. Het was elke week hetzelfde stramien.
’s Avonds bracht hij zijn zoontje naar voetbal, of moest hij de koffie schenken voor "collega’s" van zijn vrouw. Helpen bij huiswerk. Half elf ging hij op bed. Om zes uur zou de wekker alweer gaan en was er een nieuwe dag, die er exact zo uit zou zien als de meeste van de 3589 dagen die hij nu samen was met haar.
Zij was milieuactiviste geworden. Dag in, dag uit in de weer met flyers, posters, boze mails, spandoeken, acties. In het begin deed het hem weinig, maar in de loop der jaren leek haar fanatisme obsessieve vormen aan te nemen. Ze had zich toegelegd op circusdieren en dierentuinen. Dieren en mensen waren gelijk in haar, bij vlagen vuurspuwende, ogen. Ook dieren moesten in vrijheid leven.
Voor het eerst was hij van haar geschrokken toen ze vast had gezeten voor het in brand steken van een nertsenfarm. Hij had haar opgehaald na het voorarrest, maar op de terugweg was er de stortvloed van woorden, waaruit geenszins bleek dat ze spijt had van die actie.
Zijn werk was de ontsnapping van het fanatisme van zijn vrouw. Tegelijk was het ook het touw dat steeds strakker om zijn nek kwam te zitten. Langzaam maar zeker kneep het zijn luchtpijp dicht en nam de benauwdheid toe. Hoe lang kon hij dit nog volhouden? Gevangen in een web van leugens. Zijn huwelijk was een toneelspel waarin hijzelf de hoofdrol toebedeeld had gekregen. Zonder auditie.
Het touw ontspande zich even wanneer hij zijn vriend weer zag. Dan vergat hij de sleur van alledag. Het zorgeloze leventje achter het glas inspireerde hem. Dikwijls droomde hij even weg bij het zien van het plezier, waarmee het diertje speelde met een lekke basketbal, of puur voor de lol van de replicarotsen afgleed. Zijn vrouw zou het vast als stressgedrag typeren. Hij wist wel beter.
Zijn beste vriend was een Noord-Amerikaanse zeeotter. Als het dier op zijn rug lag en hij hem schelpdieren toewierp, was er even contact. Hij zag de onbezorgdheid in de zwartbruine ogen, de snorharen die onregelmatig bewogen op een vrolijke melodie die hij niet kon horen. Dikwijls keek het dier hem aan. Hij dacht er een vragende blik in te zien. “Wie leeft er nou in gevangenschap?”, las hij in diezelfde ogen. Hij durfde er niet op te antwoorden...
Hij was meestal als eerste thuis. Dan haalde hij de kinderen op van school, of van het adres waar ze speelden. Vervolgens stapte hij nog een keer onder de douche, puur voor de zekerheid. Boodschappen deed hij volgens een lijstje van zijn vrouw. Maandag aardappels met groente. Dinsdag pasta, altijd met dezelfde smakeloze rode saus. Woensdag nasi. Donderdag pizza, makkelijk voor als de kids nog moesten sporten. Vrijdag patat. Het was elke week hetzelfde stramien.
’s Avonds bracht hij zijn zoontje naar voetbal, of moest hij de koffie schenken voor "collega’s" van zijn vrouw. Helpen bij huiswerk. Half elf ging hij op bed. Om zes uur zou de wekker alweer gaan en was er een nieuwe dag, die er exact zo uit zou zien als de meeste van de 3589 dagen die hij nu samen was met haar.
Zij was milieuactiviste geworden. Dag in, dag uit in de weer met flyers, posters, boze mails, spandoeken, acties. In het begin deed het hem weinig, maar in de loop der jaren leek haar fanatisme obsessieve vormen aan te nemen. Ze had zich toegelegd op circusdieren en dierentuinen. Dieren en mensen waren gelijk in haar, bij vlagen vuurspuwende, ogen. Ook dieren moesten in vrijheid leven.
Voor het eerst was hij van haar geschrokken toen ze vast had gezeten voor het in brand steken van een nertsenfarm. Hij had haar opgehaald na het voorarrest, maar op de terugweg was er de stortvloed van woorden, waaruit geenszins bleek dat ze spijt had van die actie.
Zijn werk was de ontsnapping van het fanatisme van zijn vrouw. Tegelijk was het ook het touw dat steeds strakker om zijn nek kwam te zitten. Langzaam maar zeker kneep het zijn luchtpijp dicht en nam de benauwdheid toe. Hoe lang kon hij dit nog volhouden? Gevangen in een web van leugens. Zijn huwelijk was een toneelspel waarin hijzelf de hoofdrol toebedeeld had gekregen. Zonder auditie.
Het touw ontspande zich even wanneer hij zijn vriend weer zag. Dan vergat hij de sleur van alledag. Het zorgeloze leventje achter het glas inspireerde hem. Dikwijls droomde hij even weg bij het zien van het plezier, waarmee het diertje speelde met een lekke basketbal, of puur voor de lol van de replicarotsen afgleed. Zijn vrouw zou het vast als stressgedrag typeren. Hij wist wel beter.
Zijn beste vriend was een Noord-Amerikaanse zeeotter. Als het dier op zijn rug lag en hij hem schelpdieren toewierp, was er even contact. Hij zag de onbezorgdheid in de zwartbruine ogen, de snorharen die onregelmatig bewogen op een vrolijke melodie die hij niet kon horen. Dikwijls keek het dier hem aan. Hij dacht er een vragende blik in te zien. “Wie leeft er nou in gevangenschap?”, las hij in diezelfde ogen. Hij durfde er niet op te antwoorden...
Log in om te reageren.
