"A house is made of walls and beams; a home is build with love and dreams."
Laats reed ik door m'n oude straat en realiseerde ik me dat ik inmiddels al een derde van m'n leven op kamers woon. Het begon met een studentenhuis vlakbij de binnenstad. Mijn vader verhuisde me in een sneeuwstorm ergens in februari. De terugweg raakten we nog in de slip. Het was een gehorig huis en smerig ook, dat kwam vooral doordat er alleen maar meiden woonden. De kamer was wel heel mooi, met hoge serre ramen en een houten bank. Met een groen geverfd wandje maakte ik het mijn thuis.
Zo ging het een jaar later ook met mijn slaapkamer in 't flatje. Om daarna samen met twee huisgenootjes alle kamers onder handen te nemen. We noemden ons nieuwe thuis "De Zusterflat". Wat waren we blij met ons eigen schone stekkie, ons eilandje in een rommelig buurtje.
Er woonden wel meer studenten in deze wijk. Verder wat rustige stelletjes. Beneden woonde een Surnimaanse. Haar jochies waren echte boefjes vol met kattekwaad. Hun speelgoed slingerde overal en zij maar tegen hen schreeuwen. Ook was er het Turkse stel wat onder ons woonden. We hoorden hen dag en nacht ruzie maken, zo gehorig was het ook.
Maar de leukste herinneringen heb ik aan het Marokaanse gezinnetje dat heel lang op onze gallerij woonde. Regelmatig stonden de driewielers bij ons voor de deur. Twee verlegen meisjes met prachtige donkere haren en grote vragende ogen kwamen ze ophalen. Ik maakte grapjes met hen. Probeerde wat te kletsen met hun moeder. Kreeg lekker eten toegestopt door het raam. Werd uitgenodigd op de thee, terwijl ze nauwelijks Nederlands konden. Soms probeerde de oudste iets voor mij te vertalen.
De buurt ging langzaam een beetje achteruit. De portiek lag vaak vol glas. Mijn fiets werd een keer voor de deur gejat en bij de achterdeur teruggevonden. En 's avonds stond de portiek vol kerels, waardoor ik me niet meer zo veilig voelde. Ook de huisgenootjes wisselenden. Het Marokaanse gezin verhuisde naar een andere flat, maar ik kwam daar nog steeds over de vloer. De meiden gingen met mij zwemmen en ik nam ze mee naar andere speeltuinen. Als ik thuis kwam, werd ik gegroet door een kudde buurkindertjes, voornamelijk niet-Nederlands, alsof ik hun grote zus was. Zo gaat dat als je ingeburgerd bent in zo'n buurtje.
Nu woon ik al heel wat jaren in een hele rustige nette wijk, de andere kant van de stad. 's Avonds doet alle verlichting het en is het stil. Hoogstens een buurman die de hond uit laat. De buurkindertjes zeggen verlegen "hoi". Iedereen gaat zijn eigen gang achter gesloten gordijnen. Dan mis ik dat rommelige buurtje wel eens een beetje, de openheid van het leven op straat. Maar ook de mensen daar zijn veranderd...
Laatst zag ik m'n oude buurmeisje voorbij fietsen; een lange slanke tiener met een hoofddoek om. "Wat is ze knap geworden", dacht ik nog.
Tips van Miss Mustache:
• Gooi 's een kaartje bij je oude buren door de bus of bel gewoon 's aan voor een bakje Turkse thee (of gewoon Hollandse koffie).
• Hoe lang woon jij al op jezelf? En waar heb je allemaal gewoond? Leuk om eens op terug te kijken...
Laats reed ik door m'n oude straat en realiseerde ik me dat ik inmiddels al een derde van m'n leven op kamers woon. Het begon met een studentenhuis vlakbij de binnenstad. Mijn vader verhuisde me in een sneeuwstorm ergens in februari. De terugweg raakten we nog in de slip. Het was een gehorig huis en smerig ook, dat kwam vooral doordat er alleen maar meiden woonden. De kamer was wel heel mooi, met hoge serre ramen en een houten bank. Met een groen geverfd wandje maakte ik het mijn thuis.
Zo ging het een jaar later ook met mijn slaapkamer in 't flatje. Om daarna samen met twee huisgenootjes alle kamers onder handen te nemen. We noemden ons nieuwe thuis "De Zusterflat". Wat waren we blij met ons eigen schone stekkie, ons eilandje in een rommelig buurtje.
Er woonden wel meer studenten in deze wijk. Verder wat rustige stelletjes. Beneden woonde een Surnimaanse. Haar jochies waren echte boefjes vol met kattekwaad. Hun speelgoed slingerde overal en zij maar tegen hen schreeuwen. Ook was er het Turkse stel wat onder ons woonden. We hoorden hen dag en nacht ruzie maken, zo gehorig was het ook.
Maar de leukste herinneringen heb ik aan het Marokaanse gezinnetje dat heel lang op onze gallerij woonde. Regelmatig stonden de driewielers bij ons voor de deur. Twee verlegen meisjes met prachtige donkere haren en grote vragende ogen kwamen ze ophalen. Ik maakte grapjes met hen. Probeerde wat te kletsen met hun moeder. Kreeg lekker eten toegestopt door het raam. Werd uitgenodigd op de thee, terwijl ze nauwelijks Nederlands konden. Soms probeerde de oudste iets voor mij te vertalen.
De buurt ging langzaam een beetje achteruit. De portiek lag vaak vol glas. Mijn fiets werd een keer voor de deur gejat en bij de achterdeur teruggevonden. En 's avonds stond de portiek vol kerels, waardoor ik me niet meer zo veilig voelde. Ook de huisgenootjes wisselenden. Het Marokaanse gezin verhuisde naar een andere flat, maar ik kwam daar nog steeds over de vloer. De meiden gingen met mij zwemmen en ik nam ze mee naar andere speeltuinen. Als ik thuis kwam, werd ik gegroet door een kudde buurkindertjes, voornamelijk niet-Nederlands, alsof ik hun grote zus was. Zo gaat dat als je ingeburgerd bent in zo'n buurtje.
Nu woon ik al heel wat jaren in een hele rustige nette wijk, de andere kant van de stad. 's Avonds doet alle verlichting het en is het stil. Hoogstens een buurman die de hond uit laat. De buurkindertjes zeggen verlegen "hoi". Iedereen gaat zijn eigen gang achter gesloten gordijnen. Dan mis ik dat rommelige buurtje wel eens een beetje, de openheid van het leven op straat. Maar ook de mensen daar zijn veranderd...
Laatst zag ik m'n oude buurmeisje voorbij fietsen; een lange slanke tiener met een hoofddoek om. "Wat is ze knap geworden", dacht ik nog.
Tips van Miss Mustache:
• Gooi 's een kaartje bij je oude buren door de bus of bel gewoon 's aan voor een bakje Turkse thee (of gewoon Hollandse koffie).
• Hoe lang woon jij al op jezelf? En waar heb je allemaal gewoond? Leuk om eens op terug te kijken...
Log in om te reageren.
