Terwijl ik me behaaglijk omwentel in mijn luiheid schuif ik mijn bejaarde kater uit zijn warme plek bij mijn voeteneind op het bed richting mijn met wasgoed bezaaide vloerbedekking. Mijn stille hoop dat de oude dikzak in de keuken mijn ontbijt gaat klaarmaken wordt wreed verstoord door een klaaglijke mauw. Ondertussen hoor ik aan de andere kant van de muur mijn buren maar weer eens een boze huildiscussie starten, een relatie moet toch maar een heus feest zijn.
Vroeger leken de zomervakanties wel om te vliegen. Wekenlange logeerpartijen bij grootouders of bij vriendjes, dagen vol met wandelen, fietsen en lezen werden afgewisseld met extreme computerspelmarathons, ik verveelde me geen minuut. Nu zit ik in een soort verplichte zomerstop tot 4 september het onderwijs weer roept en ik zie de uren en Discoveryprogramma’s voorbij trekken. Allemaal mensen die wél heel hard aan het werk zijn. Er wordt goud opgegraven, grote dingen gebouwd, rotklusjes opgeknapt, ultiem gesurvivald en mythes gebust. Maar de Spotter heeft zijn zomerslaap en wil maar niet ontwaken.
Schuldbewust hijs ik me af en toe van de bank, draai een wasje, zorg ervoor dat ik het aanrecht weer kan zien, of ga een blokje om. Ondertussen smeken er drie liedteksten om een heerlijke kleinkunstmelodie plus youtubevermelding, moet ik nog steeds een briefje sturen aan mijn Compassionzusje en mijn oldfashioned penvriendin, en ligt de zee vol met prachtige vissen die allemaal een flesje verdienen.
Ik ben stikjaloers op mensen die zo heerlijk proactief zijn in het leven, qua dingen aanpakken en sociale interacties en dergelijke. Opgeruimde, nette huizen, perfect geordende administratie. Passiviteit en procrastinatie blijken weinig gewaardeerde talenten.
Luiheid ondermijnt de balken, door slappe handen krijgt het huis een lekkend dak, aldus vriend Prediker.
Toch fijn dat ik een benedenwoning heb.
Vroeger leken de zomervakanties wel om te vliegen. Wekenlange logeerpartijen bij grootouders of bij vriendjes, dagen vol met wandelen, fietsen en lezen werden afgewisseld met extreme computerspelmarathons, ik verveelde me geen minuut. Nu zit ik in een soort verplichte zomerstop tot 4 september het onderwijs weer roept en ik zie de uren en Discoveryprogramma’s voorbij trekken. Allemaal mensen die wél heel hard aan het werk zijn. Er wordt goud opgegraven, grote dingen gebouwd, rotklusjes opgeknapt, ultiem gesurvivald en mythes gebust. Maar de Spotter heeft zijn zomerslaap en wil maar niet ontwaken.
Schuldbewust hijs ik me af en toe van de bank, draai een wasje, zorg ervoor dat ik het aanrecht weer kan zien, of ga een blokje om. Ondertussen smeken er drie liedteksten om een heerlijke kleinkunstmelodie plus youtubevermelding, moet ik nog steeds een briefje sturen aan mijn Compassionzusje en mijn oldfashioned penvriendin, en ligt de zee vol met prachtige vissen die allemaal een flesje verdienen.
Ik ben stikjaloers op mensen die zo heerlijk proactief zijn in het leven, qua dingen aanpakken en sociale interacties en dergelijke. Opgeruimde, nette huizen, perfect geordende administratie. Passiviteit en procrastinatie blijken weinig gewaardeerde talenten.
Luiheid ondermijnt de balken, door slappe handen krijgt het huis een lekkend dak, aldus vriend Prediker.
Toch fijn dat ik een benedenwoning heb.
Log in om te reageren.
