En toen had ik twee dagen lang iets. Met iemand die ik veel leuker vind dan gezond is, want hij is geen christen. Twee dagen, vlak voor de vakantie, waarop we hand-in-hand door de stad slenterden, en diepzinnige gesprekken voerden over het leven, (on)geloof, en Harry de Huismuis. Dus ik nog verliefder dan ik al was. Maar kort daarna krijg ik een mailtje "We hebben nu geen relatie-relatie, okee? Dat zou nl niet werken voor mij." Auw.
Daarom ben ik nu dus de edele kunst van iemand helemaal vergeten aan ’t leren.
Trucs die ik tot nu toe heb geprobeerd zijn:
Ga op vakantie. Maar ja, ik kreeg dat smsje terwijl ik op vakantie was. In de Côte d’Azur nog wel. Op een heeeeeele rustige camping à la ferme. Da’s een camping bij een boerderij, waar vooral bejaarde, bedeesde en superrustige mensen komen. Je kunt er dus niet huilen, want er is geen disco om het te overstemmen. Bovendien had ik ‘m tijdens die 2 dagen beloofd een kaartje te sturen. Dus hele vakantie piekerde ik over het dilemma "beloofd is beloofd" versus "ja maar hij is een lompe eikel die geen kaartje waard is".
Ga je, eenmaal terug van vakantie, helemaal richten op dagelijkse taken. In de drie weken dat ik weer bij m’n ouders woon (want ik ga emigreren naar Zweden eind van de maand), kan ik m’n moeder blij maken door te stofzuigen. Of door heel veel wasjes met vakantie-was te draaien, en diezelfde was natuurlijk ook op te hangen en op te vouwen. Wie weet zelfs te strijken. Maar net wanneer ik de donkerbonte was op de kamer van m’n broertje bij elkaar aan ’t zoeken ben, klinkt er uit zijn radio Snow Patrol met Chasing Cars. Jeweetwel, die tranentrekker. Oud nummer. En zo sentimenteel, en eigenlijk helemaal niet een goed nummer. Maar ik hoor "If I lay here, if I just lay here, would you lie with me and just forget the world"... En ja hoor! M’n ogen denken meteen dat ze twee watervalletjes zijn.
Alles wissen en/of weggooien dat aan ‘m doet denken. Telefoonnummer voor de zevenduizendste keer uit m’n telefoon gegooid. En ook alle smsjes, de lieve en de harde. Zodat ik ‘m nooit meer sms-en of bellen kan. Zelfs niet als ik iets leuks wil vertellen. Bijvoorbeeld dat ik in Amsterdam een schattig Hongaars volksdansgroepje heb gezien. Eigenlijk wil ik ook een dansje doen op de CD die ik van ‘m heb gekregen, zodat het ding helemaal in scherven is, maar dat vind ik muziekjesmoord. En als laatst natuurlijk ontvrienden op facebook.
Ziezo. Dat was dat. Zei de lapjeskat.
Tja, maar hoe wis ik ‘m uit m’n hoofd? M’n hoofd heeft geen ontvriend- en/of delete-button. Ik heb de kunst van iemand vergeten nog steeds niet geleerd.
Waaaah, waar is de chocola?
Daarom ben ik nu dus de edele kunst van iemand helemaal vergeten aan ’t leren.
Trucs die ik tot nu toe heb geprobeerd zijn:
Ga op vakantie. Maar ja, ik kreeg dat smsje terwijl ik op vakantie was. In de Côte d’Azur nog wel. Op een heeeeeele rustige camping à la ferme. Da’s een camping bij een boerderij, waar vooral bejaarde, bedeesde en superrustige mensen komen. Je kunt er dus niet huilen, want er is geen disco om het te overstemmen. Bovendien had ik ‘m tijdens die 2 dagen beloofd een kaartje te sturen. Dus hele vakantie piekerde ik over het dilemma "beloofd is beloofd" versus "ja maar hij is een lompe eikel die geen kaartje waard is".
Ga je, eenmaal terug van vakantie, helemaal richten op dagelijkse taken. In de drie weken dat ik weer bij m’n ouders woon (want ik ga emigreren naar Zweden eind van de maand), kan ik m’n moeder blij maken door te stofzuigen. Of door heel veel wasjes met vakantie-was te draaien, en diezelfde was natuurlijk ook op te hangen en op te vouwen. Wie weet zelfs te strijken. Maar net wanneer ik de donkerbonte was op de kamer van m’n broertje bij elkaar aan ’t zoeken ben, klinkt er uit zijn radio Snow Patrol met Chasing Cars. Jeweetwel, die tranentrekker. Oud nummer. En zo sentimenteel, en eigenlijk helemaal niet een goed nummer. Maar ik hoor "If I lay here, if I just lay here, would you lie with me and just forget the world"... En ja hoor! M’n ogen denken meteen dat ze twee watervalletjes zijn.
Alles wissen en/of weggooien dat aan ‘m doet denken. Telefoonnummer voor de zevenduizendste keer uit m’n telefoon gegooid. En ook alle smsjes, de lieve en de harde. Zodat ik ‘m nooit meer sms-en of bellen kan. Zelfs niet als ik iets leuks wil vertellen. Bijvoorbeeld dat ik in Amsterdam een schattig Hongaars volksdansgroepje heb gezien. Eigenlijk wil ik ook een dansje doen op de CD die ik van ‘m heb gekregen, zodat het ding helemaal in scherven is, maar dat vind ik muziekjesmoord. En als laatst natuurlijk ontvrienden op facebook.
Ziezo. Dat was dat. Zei de lapjeskat.
Tja, maar hoe wis ik ‘m uit m’n hoofd? M’n hoofd heeft geen ontvriend- en/of delete-button. Ik heb de kunst van iemand vergeten nog steeds niet geleerd.
Waaaah, waar is de chocola?
Log in om te reageren.
