Ik heb de stoute schoenen aangetrokken! De eerste wandeltocht ter voorbereiding op het karakterweekend in Schotland, volgend voorjaar, zit er op. Van Leeuwarden naar het pittoreske Wyns: Dwars door de woeste weilanden, wilde schapen, langs gevaarlijke blaffende loslopende honden, in de benauwde zomerse Hollandse hitte, heb ik mijn eerste tocht overleefd!
Samen met een paar vrienden, hebben we al wandelend zo’n acht kilometer lang gefilosofeerd over de voorbereidingen die getroffen moeten worden, op weg naar de Vierde Musketier. Uitdaging, avontuur, spanning, ontbering, afzien, bloed zweet en tranen, staat ons te wachten. Waarom wil ik dit eigenlijk? Ben ik soms iets kwijt geraakt? Is er iets dat ik mis? Moet ik in mijn ‘ midlifecrisis' iets bewijzen?
Ik weet het eerlijk gezegd niet precies, maar ik voel dat God mij oproept om dit te doen. Diep van binnen is er een vuurtje dat brand om iets totaal anders te doen dan wat ik altijd doe. Biedt gemeentewerk niet genoeg uitdaging? Kan ik daar mijn gaven, talenten en passie niet in kwijt? Och ja, meer dan dat, maar misschien ben ik toe aan een fysieke uitdaging in combinatie met een (z)ware karakter proef.
Misschien voel ik me wel schuldig. Mijn oudste zoon traint zich de longen uit het lijf met zijn tennistalent en ik zit maar te zitten, achter mijn bureau, achter de vergadertafel, achter het stuur, achter de beelden op t.v. van Wimbledon, een beetje vadsig te zijn. Ja, sorry, ik hou van een beetje zelfspot. Maar daar komt het toch wel een beetje op neer, vindt u niet?
Wat nu zo bijzonder is, is dat dit avontuur aanstekelijk werkt. Steeds meer mannen in de Salvator, de kerk waar ik in voorga, komen in beweging om mee te doen, hetzij in de Ardennen, hetzij in Schotland. Het mooiste nieuws dat ik hoorde was dat een tiener van de jeugd zei: Als Nick met z’n pa gaat, ga ik ook met m’n pa...
En ja hoor, deze week belde de vader mij op met de mededeling dat ze zich ook gaan aanmelden. En zo heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken. Over schoenen gesproken! Ik ontkom er niet aan om te denken aan een belangrijk onderdeel van de geestelijke wapenrusting:
Ik bind onder mijn voeten de bereidheid om de boodschap van vrede te brengen (v.15) GN
De echte vierde musketiër waar ik mee liep, verzekerden mij van de noodzaak van goed schoeisel. Dat is echt een must, wil je er een beetje goed doorkomen in de Schotse Hooglanden. Goed schoeisel en voetenwerk is in de sport, maar ook in de geestelijke strijd, van extreem belang. En daar liep ik dan met mijn veel te krappe squash schoentjes, door de woeste Friesche wildernis... te ploeteren.
Waar het Paulus om gaat is bewegingsvrijheid. Trek nu niet van die zware kisten aan, of van die logge klompen of laarzen, maar trek sandalen aan. De sandaal van een Romeinse soldaat was licht en maakte hem snel verplaatsbaar.
Met het schoeisel van de bereidheid: De wil om te delen, de passie om te verkondigen, de bewogenheid om te gaan, breng ik de boodschap van vrede rap en snel. Effectief en behendig, met tact verkondig ik een leven van vrede: Harmonie en welzijn van geest, ziel en lichaam!
Hoe bind ik de schoenen van vrede aan? Door in staat van paraatheid te staan. Getuigen van Jezus is een machtig wapen. De meest blijde christenen, zijn christenen die bereid zijn om te getuigen van de vrede van God. Gelukkig zijn de voeten van hen die het goede nieuws brengen. Ik heb een heel goed voorbeeld van mijn vader meegekregen. Die man is echt altijd aan het evangeliseren of te getuigen. Als hij in Leeuwarden is, deelt hij kaartjes van de Salvator uit. Is hij in Frankrijk, dan deelt hij kaartjes van de Centre Evangélique de Fréjus uit.
Het maakt niet uit waar hij is, of hij nu in een restaurant is, een hotel, een feestje, een garagebezoek, hij weet het gesprek altijd zo te sturen dat het uiteindelijk gaat om: Ken je Jezus?! Hij brengt de boodschap van vrede, wat een machtig wapen in de geestelijke strijd. Weet je wat? Zit je niet lekker in je vel? Voel je je niet lekker?
Ga lekker getuigen, zou ik zeggen. Ik denk dat heel wat Christenen wat lekkerder in hun vel zouden zitten als ze wat meer zouden getuigen over hun geloof! Alles voor jezelf houden, je privé geloofje, je terugtrekken in een christelijk reservaat, is juist wat je onthoudt van zoveel zegen en vreugde. De organisatie van het kwaad in de geestelijke wereld is er altijd op uit om relaties te verzieken.
De boze heeft een hekel aan harmonie, aan eensgezindheid of eenparigheid. Het is belangrijk om te beseffen dat we niet vechten of worstelen tegen onze mede mensen, maar tegen de geest of macht die ze kan beïnvloeden. Richt je dus niet op de mens die tegen je uit valt, maar tegen die geest die er achter kan schuilen!
Ds. Nicolas van Amerom
Samen met een paar vrienden, hebben we al wandelend zo’n acht kilometer lang gefilosofeerd over de voorbereidingen die getroffen moeten worden, op weg naar de Vierde Musketier. Uitdaging, avontuur, spanning, ontbering, afzien, bloed zweet en tranen, staat ons te wachten. Waarom wil ik dit eigenlijk? Ben ik soms iets kwijt geraakt? Is er iets dat ik mis? Moet ik in mijn ‘ midlifecrisis' iets bewijzen?
Ik weet het eerlijk gezegd niet precies, maar ik voel dat God mij oproept om dit te doen. Diep van binnen is er een vuurtje dat brand om iets totaal anders te doen dan wat ik altijd doe. Biedt gemeentewerk niet genoeg uitdaging? Kan ik daar mijn gaven, talenten en passie niet in kwijt? Och ja, meer dan dat, maar misschien ben ik toe aan een fysieke uitdaging in combinatie met een (z)ware karakter proef.
Misschien voel ik me wel schuldig. Mijn oudste zoon traint zich de longen uit het lijf met zijn tennistalent en ik zit maar te zitten, achter mijn bureau, achter de vergadertafel, achter het stuur, achter de beelden op t.v. van Wimbledon, een beetje vadsig te zijn. Ja, sorry, ik hou van een beetje zelfspot. Maar daar komt het toch wel een beetje op neer, vindt u niet?
Wat nu zo bijzonder is, is dat dit avontuur aanstekelijk werkt. Steeds meer mannen in de Salvator, de kerk waar ik in voorga, komen in beweging om mee te doen, hetzij in de Ardennen, hetzij in Schotland. Het mooiste nieuws dat ik hoorde was dat een tiener van de jeugd zei: Als Nick met z’n pa gaat, ga ik ook met m’n pa...
En ja hoor, deze week belde de vader mij op met de mededeling dat ze zich ook gaan aanmelden. En zo heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken. Over schoenen gesproken! Ik ontkom er niet aan om te denken aan een belangrijk onderdeel van de geestelijke wapenrusting:
Ik bind onder mijn voeten de bereidheid om de boodschap van vrede te brengen (v.15) GN
De echte vierde musketiër waar ik mee liep, verzekerden mij van de noodzaak van goed schoeisel. Dat is echt een must, wil je er een beetje goed doorkomen in de Schotse Hooglanden. Goed schoeisel en voetenwerk is in de sport, maar ook in de geestelijke strijd, van extreem belang. En daar liep ik dan met mijn veel te krappe squash schoentjes, door de woeste Friesche wildernis... te ploeteren.
Waar het Paulus om gaat is bewegingsvrijheid. Trek nu niet van die zware kisten aan, of van die logge klompen of laarzen, maar trek sandalen aan. De sandaal van een Romeinse soldaat was licht en maakte hem snel verplaatsbaar.
Met het schoeisel van de bereidheid: De wil om te delen, de passie om te verkondigen, de bewogenheid om te gaan, breng ik de boodschap van vrede rap en snel. Effectief en behendig, met tact verkondig ik een leven van vrede: Harmonie en welzijn van geest, ziel en lichaam!
Hoe bind ik de schoenen van vrede aan? Door in staat van paraatheid te staan. Getuigen van Jezus is een machtig wapen. De meest blijde christenen, zijn christenen die bereid zijn om te getuigen van de vrede van God. Gelukkig zijn de voeten van hen die het goede nieuws brengen. Ik heb een heel goed voorbeeld van mijn vader meegekregen. Die man is echt altijd aan het evangeliseren of te getuigen. Als hij in Leeuwarden is, deelt hij kaartjes van de Salvator uit. Is hij in Frankrijk, dan deelt hij kaartjes van de Centre Evangélique de Fréjus uit.
Het maakt niet uit waar hij is, of hij nu in een restaurant is, een hotel, een feestje, een garagebezoek, hij weet het gesprek altijd zo te sturen dat het uiteindelijk gaat om: Ken je Jezus?! Hij brengt de boodschap van vrede, wat een machtig wapen in de geestelijke strijd. Weet je wat? Zit je niet lekker in je vel? Voel je je niet lekker?
Ga lekker getuigen, zou ik zeggen. Ik denk dat heel wat Christenen wat lekkerder in hun vel zouden zitten als ze wat meer zouden getuigen over hun geloof! Alles voor jezelf houden, je privé geloofje, je terugtrekken in een christelijk reservaat, is juist wat je onthoudt van zoveel zegen en vreugde. De organisatie van het kwaad in de geestelijke wereld is er altijd op uit om relaties te verzieken.
De boze heeft een hekel aan harmonie, aan eensgezindheid of eenparigheid. Het is belangrijk om te beseffen dat we niet vechten of worstelen tegen onze mede mensen, maar tegen de geest of macht die ze kan beïnvloeden. Richt je dus niet op de mens die tegen je uit valt, maar tegen die geest die er achter kan schuilen!
Ds. Nicolas van Amerom
Log in om te reageren.
