Vandaag viel ik stil. Na het lezen van de krant en het zien van het journaal weet ik niet goed wat ik moet zeggen, of juist niet...
“Militair in Brussel vergeet dochter naar crèche te brengen. Na het werk gaat de man naar de crèche om zijn dochter van 6 maanden op te halen. De begeleiding laat weten dat hij zijn dochter die dag niet naar de opvang heeft gebracht. Na aankomst bij de auto blijkt de baby te zijn overleden, als gevolg van de hitte, verstikking en uitdroging van de afgelopen 8 uur.”
Reacties te over natuurlijk, veel mensen willen graag een schuldige aanwijzen, om hun boosheid, onbegrip en verdriet op iemand te kunnen richten. De meeste reacties zijn gericht aan de vader, hoe hij in @#$%^&*-naam kon vergeten zijn dochter uit de auto te halen!
Andere reacties waren bestemd voor het personeel van het kinderdagverblijf; waarom zij niet actiever hadden gereageerd op het wegblijven van het meisje. Mensen vroegen zich verder af of dit vergeten een fout is, zoals je misschien ook vergeet het gas uit te draaien of de kaars van de tuintafel uit te blazen. “De ene keer veroorzaakt het een ongeluk, de andere keer gaat het goed.”
Omdat deze fout zo’n tragisch vervolg kent, zijn de reacties flink heftig. Er vallen woorden als "onverantwoordelijk", "een militair die wel het land beschermt, maar niet z’n eigen kind", "levenslang de ouderlijke macht ontzeggen", "zou dit niet expres zo gepland zijn", "hoe kan hij nog met zichzelf leven" et cetera.
Wat hierboven staat, zijn woorden en meningen van anderen. Ik wil middels deze column juist laten weten dat ik probeer niet zo snel klaar te staan met mijn oordeel. Met mijn vinger wijzen en beschuldigend mijn mening uiten wil ik ook niet, ik wil alleen maar stilstaan bij het feit dat er een meisje is overleden.
De ouders zullen dit hun hele leven met zich meedragen, verdriet heeft hier de overhand. Een luisterend oor of een troostend woord doen meer dan al die wijzende vingers.
En weet je net als ik niet zo goed wat je nu moet zeggen, sta er dan zomaar eens bij stil.
"………………"
“Militair in Brussel vergeet dochter naar crèche te brengen. Na het werk gaat de man naar de crèche om zijn dochter van 6 maanden op te halen. De begeleiding laat weten dat hij zijn dochter die dag niet naar de opvang heeft gebracht. Na aankomst bij de auto blijkt de baby te zijn overleden, als gevolg van de hitte, verstikking en uitdroging van de afgelopen 8 uur.”
Reacties te over natuurlijk, veel mensen willen graag een schuldige aanwijzen, om hun boosheid, onbegrip en verdriet op iemand te kunnen richten. De meeste reacties zijn gericht aan de vader, hoe hij in @#$%^&*-naam kon vergeten zijn dochter uit de auto te halen!
Andere reacties waren bestemd voor het personeel van het kinderdagverblijf; waarom zij niet actiever hadden gereageerd op het wegblijven van het meisje. Mensen vroegen zich verder af of dit vergeten een fout is, zoals je misschien ook vergeet het gas uit te draaien of de kaars van de tuintafel uit te blazen. “De ene keer veroorzaakt het een ongeluk, de andere keer gaat het goed.”
Omdat deze fout zo’n tragisch vervolg kent, zijn de reacties flink heftig. Er vallen woorden als "onverantwoordelijk", "een militair die wel het land beschermt, maar niet z’n eigen kind", "levenslang de ouderlijke macht ontzeggen", "zou dit niet expres zo gepland zijn", "hoe kan hij nog met zichzelf leven" et cetera.
Wat hierboven staat, zijn woorden en meningen van anderen. Ik wil middels deze column juist laten weten dat ik probeer niet zo snel klaar te staan met mijn oordeel. Met mijn vinger wijzen en beschuldigend mijn mening uiten wil ik ook niet, ik wil alleen maar stilstaan bij het feit dat er een meisje is overleden.
De ouders zullen dit hun hele leven met zich meedragen, verdriet heeft hier de overhand. Een luisterend oor of een troostend woord doen meer dan al die wijzende vingers.
En weet je net als ik niet zo goed wat je nu moet zeggen, sta er dan zomaar eens bij stil.
"………………"
Log in om te reageren.
