Ik wilde wel enthousiast reageren, maar het lukte niet. Natuurlijk was er een omhelzing. De omhelzing was er altijd. Jouw lichaam tegen mij aan. Schurkend soms. Ik voel tijdens zo'n omhelzing vaak je borsten, of altijd eigenlijk. Een vurig warm gevoel langs mijn ribbenkast. Mijn lichaam dat in actie komt. Maar dit keer was het zo anders. Wel de omhelzing, wel jouw borsten, maar alles was anders. Want eigenlijk ben jij er niet meer.
De lijst was lang. Je zat op stoel 7F. Stoel 7F bracht je naar ontwikkelingshulp in een ver land. Naar spreken in tongen ergens ver van hier. De combinatie van huizen bouwen en daarnaast vertellen over je geloof maakte je orgastisch, doldriest. Misschien is onbezonnen een beter woord.
Je sprak met vrienden, predikers en kerkleden, en soms ook nog met mij. Ik was sceptisch over jouw avontuur. We wilden toch kinderen? We waren goed aan het oefenen. Waarom sla jij nou opeens een andere weg in? Had jij de hoop op een natuurlijke zwangerschap verloren? Je moest en zou scholen en huizen bouwen en daarbij (of tijdens) het geheim van God vertellen. Dat het dezelfde God betrof die jou vooralsnog kinderloos hield, leek je niet te beseffen. Als ik dat zei was ik cynisch. Verbitterd ofzo.
De dag waarop je wegging was aangenaam. Op Schiphol was daar de omhelzing. Ik voelde jouw borsten. Ik wist dat ik de komende maanden zonder moest. Ik probeerde dit gevoel te pakken, in mijn gedachten, in lichamelijke reactie. Het lukte aardig.
De laatste foto die je op Facebook plaatste was er een van een reep Toblerone. Tax Free!! schreef je erbij. Twee uur later was er waarschijnlijk klap, of was je in diepe slaap? Ik hoop het zo. Maar de klap was er. Hoe dan ook.
Een dag later las ik jouw naam op een lijst. Enkele dagen later volgde omhelzing. Koud en kil. Borsten zonder ziel. Mijn lichaam reageerde niet. Die van jou evenmin. Er zijn huizen gebouwd liefste. Huizen en scholen, maar allemaal zonder jou. En dat spijt mij zo.
De lijst was lang. Je zat op stoel 7F. Stoel 7F bracht je naar ontwikkelingshulp in een ver land. Naar spreken in tongen ergens ver van hier. De combinatie van huizen bouwen en daarnaast vertellen over je geloof maakte je orgastisch, doldriest. Misschien is onbezonnen een beter woord.
Je sprak met vrienden, predikers en kerkleden, en soms ook nog met mij. Ik was sceptisch over jouw avontuur. We wilden toch kinderen? We waren goed aan het oefenen. Waarom sla jij nou opeens een andere weg in? Had jij de hoop op een natuurlijke zwangerschap verloren? Je moest en zou scholen en huizen bouwen en daarbij (of tijdens) het geheim van God vertellen. Dat het dezelfde God betrof die jou vooralsnog kinderloos hield, leek je niet te beseffen. Als ik dat zei was ik cynisch. Verbitterd ofzo.
De dag waarop je wegging was aangenaam. Op Schiphol was daar de omhelzing. Ik voelde jouw borsten. Ik wist dat ik de komende maanden zonder moest. Ik probeerde dit gevoel te pakken, in mijn gedachten, in lichamelijke reactie. Het lukte aardig.
De laatste foto die je op Facebook plaatste was er een van een reep Toblerone. Tax Free!! schreef je erbij. Twee uur later was er waarschijnlijk klap, of was je in diepe slaap? Ik hoop het zo. Maar de klap was er. Hoe dan ook.
Een dag later las ik jouw naam op een lijst. Enkele dagen later volgde omhelzing. Koud en kil. Borsten zonder ziel. Mijn lichaam reageerde niet. Die van jou evenmin. Er zijn huizen gebouwd liefste. Huizen en scholen, maar allemaal zonder jou. En dat spijt mij zo.
Log in om te reageren.
