Sinds een tijdje woon ik in het hoge noorden. Mensen hebben zich afgevraagd wat ik hier in vredesnaam ging doen. Sommigen dachten dat het een vlucht was, anderen dachten dat ik gek geworden was. De waarheid is: ik zocht een huisje, vond hem en vertrok. Zoiets als veni, vidi, vici, maar dan anders.
Nu ik hier woon, in dit serene huisje met prachtige bomen voor de deur, vraag ik me wel eens af of ik ooit terug wil naar het leven waarin iedereen de hele dag zegt hoe druk ze zijn en mensen geen tijd meer hebben voor elkaar. Het contrast met waar ik nu leef is groot en verrijkend, want de zogenaamd stugge noorderling (die verdraaid veel op de spontane Afrikaan lijkt) maakt tijd voor een praatje, wandelt als de zon opkomt en maakt thee voor je als je een doosje scharreleieren komt kopen voor een euro. Ze hebben oog voor elkaar, wat een stedeling mogelijk ongemakkelijk maakt omdat dit niet alleen uit zorg maar ook uit nieuwsgierigheid voortkomt.
Wonen tussen de weilanden en windmolens is ontspannen en hoewel ik veel uren maak voor mijn werk heb ik het idee dat ik leef in plaats van dat ik word geleefd. Ik voel me bevoorrecht, want zoveel mensen die ik ken lopen op hun tenen. En zoveel mensen, hoe assertief ze ook lijken, hebben geen idee meer hoe ze nee kunnen zeggen tegen activiteiten die in hun beleving niet kunnen doorgaan als zij er niet betrokken bij zijn.
Misschien ben ik te makkelijk geworden en misschien is het wel heel asociaal om zeker drie tot vier avonden per week thuis te (willen) zijn. Misschien, heel misschien, ben ik wel een hele egoïstische vrouw door toe te geven hoeveel ik van rust hou en daar gehoor aan te geven. Toch denk ik dat als ik een drukker bestaan zou hebben, ik mijn huis niet open zou kunnen stellen voor iemand die een weekendje rust nodig heeft, en dat ik niet een week bij een vriendin in huis zou kunnen zijn om haar een beetje te ontlasten met de kinderen. Als ik niet bewust de stilte op zou zoeken in mijn leven of af en toe een niets-dag zou hebben, zou ik het hart van mijzelf en een ander volledig voorbij lopen.
Mensen oproepen om massaal naar het noorden te verhuizen lijkt me niet verstandig, mede omdat ik niet verantwoordelijk wil zijn voor een crisis in de Randstad. Maar misschien is het tijd dat we onszelf wat meer gezonde rust gunnen. Ga de confrontatie met jezelf weer eens aan door een avondje alleen thuis te zijn. Maak eens een flinke wandeling in het bos of geniet van een zogenaamde niets-dag. Stop de dagelijkse sneltrein eens om stil te staan bij wat je waardevol vindt in het leven of bezoek een geliefde en neem de tijd voor elkaar. Durf jij de confrontatie met rust nog aan te gaan en de excuses om te blijven rennen het zwijgen op te leggen?
*Bestaan is een feit, leven is een kunst.
Nu ik hier woon, in dit serene huisje met prachtige bomen voor de deur, vraag ik me wel eens af of ik ooit terug wil naar het leven waarin iedereen de hele dag zegt hoe druk ze zijn en mensen geen tijd meer hebben voor elkaar. Het contrast met waar ik nu leef is groot en verrijkend, want de zogenaamd stugge noorderling (die verdraaid veel op de spontane Afrikaan lijkt) maakt tijd voor een praatje, wandelt als de zon opkomt en maakt thee voor je als je een doosje scharreleieren komt kopen voor een euro. Ze hebben oog voor elkaar, wat een stedeling mogelijk ongemakkelijk maakt omdat dit niet alleen uit zorg maar ook uit nieuwsgierigheid voortkomt.
Wonen tussen de weilanden en windmolens is ontspannen en hoewel ik veel uren maak voor mijn werk heb ik het idee dat ik leef in plaats van dat ik word geleefd. Ik voel me bevoorrecht, want zoveel mensen die ik ken lopen op hun tenen. En zoveel mensen, hoe assertief ze ook lijken, hebben geen idee meer hoe ze nee kunnen zeggen tegen activiteiten die in hun beleving niet kunnen doorgaan als zij er niet betrokken bij zijn.
Misschien ben ik te makkelijk geworden en misschien is het wel heel asociaal om zeker drie tot vier avonden per week thuis te (willen) zijn. Misschien, heel misschien, ben ik wel een hele egoïstische vrouw door toe te geven hoeveel ik van rust hou en daar gehoor aan te geven. Toch denk ik dat als ik een drukker bestaan zou hebben, ik mijn huis niet open zou kunnen stellen voor iemand die een weekendje rust nodig heeft, en dat ik niet een week bij een vriendin in huis zou kunnen zijn om haar een beetje te ontlasten met de kinderen. Als ik niet bewust de stilte op zou zoeken in mijn leven of af en toe een niets-dag zou hebben, zou ik het hart van mijzelf en een ander volledig voorbij lopen.
Mensen oproepen om massaal naar het noorden te verhuizen lijkt me niet verstandig, mede omdat ik niet verantwoordelijk wil zijn voor een crisis in de Randstad. Maar misschien is het tijd dat we onszelf wat meer gezonde rust gunnen. Ga de confrontatie met jezelf weer eens aan door een avondje alleen thuis te zijn. Maak eens een flinke wandeling in het bos of geniet van een zogenaamde niets-dag. Stop de dagelijkse sneltrein eens om stil te staan bij wat je waardevol vindt in het leven of bezoek een geliefde en neem de tijd voor elkaar. Durf jij de confrontatie met rust nog aan te gaan en de excuses om te blijven rennen het zwijgen op te leggen?
*Bestaan is een feit, leven is een kunst.
Log in om te reageren.
