Café Lesboa zat vol met Turken. Van die oude Turken met snorren. Ze geloven heilig in Allah en toch drinken ze zoveel likeur als ze kunnen. Het was half elf in de ochtend en ik zat in een klein hoekig cafeetje met al die Turken. Ik viel op. De koffie die voor mij stond was niet te drinken. De oude mannen dronken likeur, bier of veel te sterke espressootjes.
Ik zei: “Oui”, en toen drukte ik de boodschapper weg. Ik had al jaren niets in de Franse taal gezegd. De laatste keer dat ik dat deed was in mavo twee. Toch zei ik: “Oui”. Misschien was ik zenuwachtig. Misschien vond ik het wel stoer om iets in het Frans te zeggen. Misschien was ik aan het worden wat ik de laatste tijd al vermoedde: hartstikke gek.
Ik zat aan een lange bruine tafel en had daarop pontificaal mijn pen en kladblok neergelegd. Ook mijn sjaal lag voor mij op tafel, alsof ik nog niet genoeg opviel. Om kwart voor elf zou hij komen, de boodschapper. Hij had nieuws, groot nieuws.
Nu ik dit zo opschrijf, bedenk ik me opeens dat het me overviel dat ik plotseling in die kroeg aan seks dacht. Het overviel me niet zo dat ik aan seks dacht, seks is er altijd en overal, maar meer de plek baarde mij zorgen. In een café vol met Turken dacht ik aan seks. Ik werd niet opgewonden, begrijp me niet verkeerd, maar ik dacht er toch maar aan. Plotseling. Daar in dat café.
Hij was te laat. Ik dacht dat hij niet meer zou komen. Ik dacht dat ik in de maling werd genomen. Ik begon me serieus af te vragen wat ik in vredesnaam in dat Turkenkroegje deed. Ik begon zelfs medelijden met mezelf te krijgen. Misschien moest ik toch maar hulp zoeken. Als ik nu ook al op hijgerige, slecht verstaanbare telefoontjes afga in mijn idiote leven, dan moet iemand met verstand mijn leven opschonen. Ik dacht even dat ik daar in dat café ging huilen.
Het wordt echt tijd om wat te drinken. Ik verlaat mijn toetsenbord even hoor, ben zo terug. Bedoel, als ik nu ook al in mijn verhalen mezelf verlies in zelfbeklag, dan wordt het tijd om naar de koelkast te lopen. Ik lijk Adrian Verbree wel met mijn aanstellerij.
Er staat een ongeopend blikje bier voor me. Ik wilde eerst gewoon wat water pakken, maar mijn gedachten aan Verbree deden mij toch voor het bier kiezen. Leed moet worden weggespoeld.
Uiteindelijk kwam er persoon met een klein postuur op mij af. Hij stelde zich voor als Karemi, Karesi of Kasaki, dat weet ik niet meer. Hij keek mij met zijn rooddoorlopen ogen aan en fluisterde onverstaanbare woorden. Alleen de woorden coffeeshop, globaal en politiek ving ik op. Toen schudde ik hem de hand en verliet het café. Ik besefte dat deze man mijn vriend zou kunnen worden voor het leven.
Allebei. Knetter. Gek.
Ik zei: “Oui”, en toen drukte ik de boodschapper weg. Ik had al jaren niets in de Franse taal gezegd. De laatste keer dat ik dat deed was in mavo twee. Toch zei ik: “Oui”. Misschien was ik zenuwachtig. Misschien vond ik het wel stoer om iets in het Frans te zeggen. Misschien was ik aan het worden wat ik de laatste tijd al vermoedde: hartstikke gek.
Ik zat aan een lange bruine tafel en had daarop pontificaal mijn pen en kladblok neergelegd. Ook mijn sjaal lag voor mij op tafel, alsof ik nog niet genoeg opviel. Om kwart voor elf zou hij komen, de boodschapper. Hij had nieuws, groot nieuws.
Nu ik dit zo opschrijf, bedenk ik me opeens dat het me overviel dat ik plotseling in die kroeg aan seks dacht. Het overviel me niet zo dat ik aan seks dacht, seks is er altijd en overal, maar meer de plek baarde mij zorgen. In een café vol met Turken dacht ik aan seks. Ik werd niet opgewonden, begrijp me niet verkeerd, maar ik dacht er toch maar aan. Plotseling. Daar in dat café.
Hij was te laat. Ik dacht dat hij niet meer zou komen. Ik dacht dat ik in de maling werd genomen. Ik begon me serieus af te vragen wat ik in vredesnaam in dat Turkenkroegje deed. Ik begon zelfs medelijden met mezelf te krijgen. Misschien moest ik toch maar hulp zoeken. Als ik nu ook al op hijgerige, slecht verstaanbare telefoontjes afga in mijn idiote leven, dan moet iemand met verstand mijn leven opschonen. Ik dacht even dat ik daar in dat café ging huilen.
Het wordt echt tijd om wat te drinken. Ik verlaat mijn toetsenbord even hoor, ben zo terug. Bedoel, als ik nu ook al in mijn verhalen mezelf verlies in zelfbeklag, dan wordt het tijd om naar de koelkast te lopen. Ik lijk Adrian Verbree wel met mijn aanstellerij.
Er staat een ongeopend blikje bier voor me. Ik wilde eerst gewoon wat water pakken, maar mijn gedachten aan Verbree deden mij toch voor het bier kiezen. Leed moet worden weggespoeld.
Uiteindelijk kwam er persoon met een klein postuur op mij af. Hij stelde zich voor als Karemi, Karesi of Kasaki, dat weet ik niet meer. Hij keek mij met zijn rooddoorlopen ogen aan en fluisterde onverstaanbare woorden. Alleen de woorden coffeeshop, globaal en politiek ving ik op. Toen schudde ik hem de hand en verliet het café. Ik besefte dat deze man mijn vriend zou kunnen worden voor het leven.
Allebei. Knetter. Gek.
Log in om te reageren.
