Ik ben slecht in het maken van keuzes. Het maakt niet uit op welk gebied, ik kies altijd verkeerd. En dat frustreert mij mateloos. Iedere dag is er wel zo'n fout keuzemoment. Gisteren nog bijvoorbeeld. Door de plotselinge sneeuwval was het verkeer hevig ontregeld. Als er ook maar drie sneeuwvlokjes vallen is de NS in opperste staat van paniek. En probeer dan maar eens aan het andere eind van Nederland te komen.
Gelukkig was ik in opperste staat van humeur en ging ik vol vertrouwen en met een flinke dosis optimisme op pad. De eerste aanval op dit optimisme was de bus. De bus was op tijd. Op de seconde af. Wat normaal is in Zuid-Holland. In tegenstelling tot Brabant. Daar staan wel bustijden op een vertrekstaat (als die er al staat), maar iedere dag is het weer afwachten of de buschauffeur zo vriendelijk is om op tijd te vertrekken. Of dat hij toch nog een extra kopje koffie neemt, en daardoor vijf minuten later aankomt. Of nog even tussendoor de supermarkt ingaat. Ik zag pas een reportage van een vrouw die per bus door Jordanië reisde en daar de gekste dingen meemaakte met de bus. Ik dacht: 'Meid waarom zover weg? Kom gewoon een weekje hier naartoe! Je maakt hetzelfde mee...'
Terug naar de foute keuze. De bus leek dus goed gekozen. Al kreeg ik al vermoedens toen ik de buschauffeuse zag. Nu heb ik niets tegen vrouwelijke buschauffeurs. Ik raak er niet bepaald opgewonden van, maar dat ligt meer aan mij. Maar dit was het prototype Leids wijfje. Voor degene die niet bekend is met dit prototype: geblondeerd, coupe haarlak waar je niet te dichtbij moet komen met een sigaret, en een stem met accent waar menig viswijf jaloers op is.
Al met al vertrok de bus aardig op tijd tot er ineens een hond de straat op rent. Mevrouw raakt geheel in paniek, krijst de bus bij elkaar dat het zo “Sielughhh” is en weigert verder te rijden voordat de dierenambulance gebeld is. Vijf minuten verder is de hond alweer spoorloos verdwenen en gaan wij weer op weg, met een flinke vertraging. En je raadt het al: trein gemist.
Nu heb ik altijd een back-uptrein. Dus koos ik voor de optie om over Schiphol te reizen. Dat was mijn tweede foute keuze. Door een stroomstoring was er geen verkeer meer mogelijk naar Utrecht. Door sneeuwval was er ook geen mogelijkheid terug. Enige optie was Amsterdam. Maar dan wel met een stoptrein. Nou, daarin gepropt met honderden mensen, waarvan de helft met enorme koffers, heb ik me enorm zitten verbijten. Verkleumd, moe en chagrijnig kwam ik eindelijk om kwart over twaalf op de plaats van bestemming aan.
En dit is nog maar een greep uit het gewone dagelijkse leven. De verkeerde keuze op het gebied van relatie, werk, opleiding enz. laat ik nog maar even buiten beschouwing. Het komt hier op neer dat ik wel alleen thuis kwam, niemand me opwachtte met een kopje warme chocolademelk en ik de volgende morgen weer om zes uur op moest. Daar maakte ik weer een foute keuze door de wekker niet te zetten.
Keuzes, nee, niet mijn ding...
Gelukkig was ik in opperste staat van humeur en ging ik vol vertrouwen en met een flinke dosis optimisme op pad. De eerste aanval op dit optimisme was de bus. De bus was op tijd. Op de seconde af. Wat normaal is in Zuid-Holland. In tegenstelling tot Brabant. Daar staan wel bustijden op een vertrekstaat (als die er al staat), maar iedere dag is het weer afwachten of de buschauffeur zo vriendelijk is om op tijd te vertrekken. Of dat hij toch nog een extra kopje koffie neemt, en daardoor vijf minuten later aankomt. Of nog even tussendoor de supermarkt ingaat. Ik zag pas een reportage van een vrouw die per bus door Jordanië reisde en daar de gekste dingen meemaakte met de bus. Ik dacht: 'Meid waarom zover weg? Kom gewoon een weekje hier naartoe! Je maakt hetzelfde mee...'
Terug naar de foute keuze. De bus leek dus goed gekozen. Al kreeg ik al vermoedens toen ik de buschauffeuse zag. Nu heb ik niets tegen vrouwelijke buschauffeurs. Ik raak er niet bepaald opgewonden van, maar dat ligt meer aan mij. Maar dit was het prototype Leids wijfje. Voor degene die niet bekend is met dit prototype: geblondeerd, coupe haarlak waar je niet te dichtbij moet komen met een sigaret, en een stem met accent waar menig viswijf jaloers op is.
Al met al vertrok de bus aardig op tijd tot er ineens een hond de straat op rent. Mevrouw raakt geheel in paniek, krijst de bus bij elkaar dat het zo “Sielughhh” is en weigert verder te rijden voordat de dierenambulance gebeld is. Vijf minuten verder is de hond alweer spoorloos verdwenen en gaan wij weer op weg, met een flinke vertraging. En je raadt het al: trein gemist.
Nu heb ik altijd een back-uptrein. Dus koos ik voor de optie om over Schiphol te reizen. Dat was mijn tweede foute keuze. Door een stroomstoring was er geen verkeer meer mogelijk naar Utrecht. Door sneeuwval was er ook geen mogelijkheid terug. Enige optie was Amsterdam. Maar dan wel met een stoptrein. Nou, daarin gepropt met honderden mensen, waarvan de helft met enorme koffers, heb ik me enorm zitten verbijten. Verkleumd, moe en chagrijnig kwam ik eindelijk om kwart over twaalf op de plaats van bestemming aan.
En dit is nog maar een greep uit het gewone dagelijkse leven. De verkeerde keuze op het gebied van relatie, werk, opleiding enz. laat ik nog maar even buiten beschouwing. Het komt hier op neer dat ik wel alleen thuis kwam, niemand me opwachtte met een kopje warme chocolademelk en ik de volgende morgen weer om zes uur op moest. Daar maakte ik weer een foute keuze door de wekker niet te zetten.
Keuzes, nee, niet mijn ding...
Log in om te reageren.
