We waren de laatsten. Hoewel...eigenlijk ik nu, maar dat terzijde.
Nooit had hij gedacht dat deze dag zou aanbreken. Vrienden zeiden altijd dat het echt zou komen, maar met dat de jaren vervlogen kreeg hij er voor zichzelf steeds minder vertrouwen in. Ik daarentegen niet. Voor mezelf was dat uiteraard een ander verhaal.
Nu stond hij daar…
Sinds we ons konden herinneren praatten we over hoe leuk het zou zijn, hoe mooi en onwennig. We bespraken de schoonheid van dat moment die in onze beleving zo kleurrijk kon zijn. Het riep verlangen in ons op, maar soms ook angst voor dat grote onbekende avontuur. We verwonderden ons over de mensen om ons heen die lang of kort geleden met veel ontspanning en blijheid de bewuste keuze en ervaring omarmd hadden. Ze genoten en het leven dat we in hen zagen ontspringen gaf ons hoop. Ondanks het schrille contrast met de beleving van andere (teleurgestelde en gefrustreerde) mensen, hielden we vast aan ons kleine en idealistische geloof. Het was mogelijk!
Nu stond hij daar…
In zijn ogen zag ik zekerheid en dezelfde rust als bij hen die ons waren voorgegaan en nog steeds gelukkig waren. Negativiteit kwam niet over hun lippen, wel de realiteit van vechten en hun voortdurende verbondenheid. Hij had gevonden zei hij, die liefde, nu bijna twee jaar geleden. Maar ook had liefde hem gevonden, waarmee zijn eerdere zoeken slechts een vage herinnering was geworden. Nu werd hij deel van de ander(en) en vanaf die plaats waar hij over een aantal minuten ja zou zeggen keek hij mij aan. Zonder woorden sprak hij tot mijn hart:
"Nog even, dan sta jij hier…"
Bijzondere momenten van onze vriendschap gingen door mijn gedachten terwijl hij haar hand in de zijne nam en de ring om haar vinger schoof. Twintig jaar kenden we elkaar nu. Hoe vaak hebben mensen zich niet afgevraagd of hij en ik….? Wij echter, wisten beter. Haar blik zocht de zijne en toen hij deze beantwoordde leek het alsof de opkomende dankbaarheidstranen in mijn ogen de deur van mijn hart een stukje openden. Niet wagenwijd, maar genoeg om te kunnen zien dat ook ik gevonden kan worden door liefde en ik hem zal kunnen vinden.
Nooit had hij gedacht dat deze dag zou aanbreken. Vrienden zeiden altijd dat het echt zou komen, maar met dat de jaren vervlogen kreeg hij er voor zichzelf steeds minder vertrouwen in. Ik daarentegen niet. Voor mezelf was dat uiteraard een ander verhaal.
Nu stond hij daar…
Sinds we ons konden herinneren praatten we over hoe leuk het zou zijn, hoe mooi en onwennig. We bespraken de schoonheid van dat moment die in onze beleving zo kleurrijk kon zijn. Het riep verlangen in ons op, maar soms ook angst voor dat grote onbekende avontuur. We verwonderden ons over de mensen om ons heen die lang of kort geleden met veel ontspanning en blijheid de bewuste keuze en ervaring omarmd hadden. Ze genoten en het leven dat we in hen zagen ontspringen gaf ons hoop. Ondanks het schrille contrast met de beleving van andere (teleurgestelde en gefrustreerde) mensen, hielden we vast aan ons kleine en idealistische geloof. Het was mogelijk!
Nu stond hij daar…
In zijn ogen zag ik zekerheid en dezelfde rust als bij hen die ons waren voorgegaan en nog steeds gelukkig waren. Negativiteit kwam niet over hun lippen, wel de realiteit van vechten en hun voortdurende verbondenheid. Hij had gevonden zei hij, die liefde, nu bijna twee jaar geleden. Maar ook had liefde hem gevonden, waarmee zijn eerdere zoeken slechts een vage herinnering was geworden. Nu werd hij deel van de ander(en) en vanaf die plaats waar hij over een aantal minuten ja zou zeggen keek hij mij aan. Zonder woorden sprak hij tot mijn hart:
"Nog even, dan sta jij hier…"
Bijzondere momenten van onze vriendschap gingen door mijn gedachten terwijl hij haar hand in de zijne nam en de ring om haar vinger schoof. Twintig jaar kenden we elkaar nu. Hoe vaak hebben mensen zich niet afgevraagd of hij en ik….? Wij echter, wisten beter. Haar blik zocht de zijne en toen hij deze beantwoordde leek het alsof de opkomende dankbaarheidstranen in mijn ogen de deur van mijn hart een stukje openden. Niet wagenwijd, maar genoeg om te kunnen zien dat ook ik gevonden kan worden door liefde en ik hem zal kunnen vinden.
Log in om te reageren.
