Op het moment dat ik dit schrijf is er weer een groot en moeilijk overleg bezig, van allemaal belangrijke mevrouwen en meneren met Macht. De grote en wijze leiders komen bij elkaar om te kijken hoe het gaat in de wereld van het geld, waar de knelpunten zitten en hoe het beter kan worden (Lees: hoe het beter voor henzelf kan worden).
De G20, spektakelstuk van globaal geklets over geld, heeft voor mij een behoorlijk wrange bijsmaak. Landen die het goed hebben komen bij elkaar om met gewichtige gezichten moeilijke discussies en onderhandelingen te voeren waarvan de uitwerkingen mij altijd erg marginaal overkomen en niet ten goede komen aan diegenen die wat hulp en steun het beste kunnen gebruiken. Dat het gastland van deze conventie dit jaar Mexico is, vind ik een grimmig gegeven. Nog geen 30 jaar geleden kwam Mexico, samen met de rest van de latijns Amerikaanse staten, in een enorme financiële depressie terecht vanwege een oliecrisis die louter veroorzaakt werd door dezelfde landen die nu met moeilijke gezichten komen praten over hún euro crisis en Brekonomie. Recht is soms krom.
Als er iets is dat mijn zwartgalligheid en cynisme voedt is het wel de politiek. Ging ik tien jaar geleden vol goede moed en met gewichtige tred naar het inloopcentrum slash bejaardensoos om voor het eerst mijn Stem uit te brengen, over twee maanden mag ik voor de vierde keer mijn burgerplicht op nationaal terrein uitoefenen, omdat leiders zelfs op nationaal of provinciaal niveau niet in staat blijken te zijn om goed rentmeesterschap uit te voeren of een langdurige samenwerking aan te gaan. Leiderschap is een zeldzame gave.
Toch zie ik ook regelmatig wat verfrissende initiatieven en denkbeelden in een Andere wereld, in het Goede van de mens. Bemoedigende woorden en acties van bevlogen mensen van time to turn, of een heerlijk bruisend boekwerk over het goede leven volgens Reinier Sonneveld. Misschien eens een verplichte boekenlijst samenstellen voor onze volksvertegenwoordigers. Tijd voor wat nieuwe impulsen. Bijvoorbeeld die zomerdate, zomaar op een doordeweekse avond. De Spotter ziet het licht.
Komt het misschien toch nog goed met deze wereld.
De G20, spektakelstuk van globaal geklets over geld, heeft voor mij een behoorlijk wrange bijsmaak. Landen die het goed hebben komen bij elkaar om met gewichtige gezichten moeilijke discussies en onderhandelingen te voeren waarvan de uitwerkingen mij altijd erg marginaal overkomen en niet ten goede komen aan diegenen die wat hulp en steun het beste kunnen gebruiken. Dat het gastland van deze conventie dit jaar Mexico is, vind ik een grimmig gegeven. Nog geen 30 jaar geleden kwam Mexico, samen met de rest van de latijns Amerikaanse staten, in een enorme financiële depressie terecht vanwege een oliecrisis die louter veroorzaakt werd door dezelfde landen die nu met moeilijke gezichten komen praten over hún euro crisis en Brekonomie. Recht is soms krom.
Als er iets is dat mijn zwartgalligheid en cynisme voedt is het wel de politiek. Ging ik tien jaar geleden vol goede moed en met gewichtige tred naar het inloopcentrum slash bejaardensoos om voor het eerst mijn Stem uit te brengen, over twee maanden mag ik voor de vierde keer mijn burgerplicht op nationaal terrein uitoefenen, omdat leiders zelfs op nationaal of provinciaal niveau niet in staat blijken te zijn om goed rentmeesterschap uit te voeren of een langdurige samenwerking aan te gaan. Leiderschap is een zeldzame gave.
Toch zie ik ook regelmatig wat verfrissende initiatieven en denkbeelden in een Andere wereld, in het Goede van de mens. Bemoedigende woorden en acties van bevlogen mensen van time to turn, of een heerlijk bruisend boekwerk over het goede leven volgens Reinier Sonneveld. Misschien eens een verplichte boekenlijst samenstellen voor onze volksvertegenwoordigers. Tijd voor wat nieuwe impulsen. Bijvoorbeeld die zomerdate, zomaar op een doordeweekse avond. De Spotter ziet het licht.
Komt het misschien toch nog goed met deze wereld.
Log in om te reageren.
